نقد منصفانه یا تحلیل‌های مغرضانه

پرونده بيستمين دوره مسابقات جهانی كاراته هم بسته شد و تيم ملی کشورمان اينبار توانست با کسب يک مدال نقره و عنوان پنجمی کاتا تيمی به کار خود پايان دهد. به گزارش خبرنگار سرويس ورزشی «فردا» اين امر برای کاراته کشور حائز اهميت بود، چرا که در طی مسابقات جهانی در بخش کاتا برای اولين بار این اتفاق روی داد.‌ بعد از مسابقات جهانی آلمان سال 2000 که تيم کاتا تيمی موفق به کسب عنوان هشتمی شد در طی 4 دوره اخير همواره در مرحله اول، مسابقه را به رقبای خود واگذار کرده بود. در سال 2002 اسپانيا بعد از قرعه استراحت با حريفی از کشور مالزی روبرو شد که باشکست از گردونه رقابت‌ها حذف شد. در سال 2004 در مسابقات مکزيک گرچه در همان دور اول تن به شکست به حريفان ژاپنی خود داد اما با به فينال رسيدن ژاپن پا به مسابقات رده‌بندی گذاشت که با باخت مجدد مقابل اتريش حذف شد و در نهايت در مسابقات 2008 ژاپن در نخستين مسابقه به مصاف اسپانيا رفت که با قبول شکست از اين ميدان هم نصيبی نداشت. تيم ملی کاراته ایران گرچه بعد از این مسابقات توانست جايگاه جهانی خود را 5 پله نسبت به دور قبل مسابقات که در کشور ژاپن برگزار گرديد، صعود بخشد اما با انتقاداتی هم روبرو گشت که بعضاً شبهه برانگيز‌تر از آن بود که بتوان نام آن را نقد گذاشت. در حالی اهالی فن و صاحب نظران نتایج جام بیستم را فاجعه برانگیز می‌خوانند که پیش از این کسب دو نشان برنز را نشان از عملکرد بهتر نسبت به مسابقات دوره قبل می‌خواندند. حال آنکه با کسب دو مدال برنز جايگاه ايران بجای شانزدهم، بيستم می‌شد. يا اینکه عنوان می‌شود کاهش تعداد کشورها باعث افت کيفی مسابقات شده اما اعلام نمی‌شود که کشورهای غايب اين دوره کشورهای چون افغانستان، کنگو، کاستاريکا، السالوادور، ايسلند، ماداگاسکار، پاکستان، سنگاپور و نروژ بوده‌اند که اساسا تاثير چندانی در سطح کيفی مسابقات نداشتند. 6 مدال طلا، 1 نقره ، 1 برنز و کسب عنوان نايب قهرمانی آسيا بعد از تيم ملی ژاپن در سال 2009 را دليلي بر تضمين نتيجه صربستان بدانند در حالی که قبل از مسابقات جهانی ژاپن هم تيم به مسابقات بزرگسالان مالزی اعزام شد و با کسب 7 مدال از 8 موقعيت (بجز کاتای تيمی) با کسب 4 مدال طلا 1 نقره و دو برنز عنوان سوم آسيا را کسب کرده بود و يا در اظهار نظری ديگر عنوان شود که در دوره قبل هنگام اعزام تيم ملی فدراسيون دبير و نايب رئيس نداشت در حاليکه دبير وقت فدراسيون و مدير تيم‌های ملی سرپرست تيم اعزامی بود و يا اظهار نظری جالب‌تر که عنوان شده بود. با نگاهی به نتايج مسابقات جهانی در دوره‌های گذشته در می‌يابيم كه كاراته هر چهار سال به اوج می‌رسد، زيرا دليل حضور تيم ملی در بازی‌های آسيايی هر چهار سال يكبار، كميته ملی المپيك، حمايت ويژه‌ای از اين رشته رزمی كرده و بودجه مناسب در اختيار كاراته قرار می‌گيرد که ما هم همين کار را کرديم اما منظور از اوج را نفهميديم! در سال 1994 (اولين دوره حضور کاراته در بازيهای آسيايی) ايران در مسابقات مالزی موفق به کسب يک مدال برنز و رتبه سيزدهم شد اما 2 سال بعد در مسابقات آفريقای جنوبی با کسب اولين مدال طلا موفق به کسب عنوان هفتم جهان شد. در سال 1998 مسابقات جهانی به ميزبانی برزيل، ايران با کسب يک مدال نقره و يک برنز نهم شد و در سال 2000 آلمان با کسب 3 برنز دهم شد که در 2002 اسپانيا توانست با 1 نقره و 3 برنز جايگاه دهم خود را همچنان نگه دارد! يا اينکه گفته شود تيمی که ارنج سنی آنان بالای 25 سال است بدليل نخوردن شام و ناهار با رئيس فدراسيون دچار تضعيف روحيه شدند! که حال بايد ديد چنين ادعايی که اصلاً صحت ندارد آيا کمکی در جهت اصلاح امور خواهد بود! و يا اهدافی ديگری را بايد در اين بين جستجو کرد. نگاهی به پيشينه حضور ايران در مسابقات جهانی نشان می‌دهد فاصله اولين طلا که در مسابقات جهانی 1996 توسط عموزاده برای کشورمان بدست آمد تا مسابقات فرانسه جوانان و اميد 2003 که مقتدرانه در مجموع بدون حضور بانوان بر سکوی قهرمانی تکيه زد 7 سال بود و 3 سال بعد يعنی در سال 2006 در حاليکه تنها چند ماه از رفتن نمی‌گذشت دو طلای ديگر کسب شده که عمده دليل آن علاوه بر فنی بودن وی، ثبات مديريتی بود که قطعاً جامعه کاراته هم بدان اذعان دارد که متأسفانه حواشی متعدد و تغيير تحول ممتد بعد از ايشان افزايش بی‌رويه سبک‌ها، عدم ارتباطات بين‌المللی مناسب، عدم هماهنگی بين مسئولان فدراسيون کار را بدان جا رساند که دبير اسبق فدراسيون هم در مصاحبه بعد از مسابقات ژاپن پرده از خدشه‌دار شدن روابط ايران با فدراسيون جهانی برداشت. اين که در طی سه سال 2 رئيس و 2 سرپرست بر سرکار آمدند علاوه بر ايجاد گسستگی روز به روز منجر به شکاف در بدنه کاراته شد که قطعاً طبعات آن در طی 7 ماه قابل اصلاح نيست و فراموش نکنيم خشت به خشت بنای کاراته تا آسمان قهرمانی حاصل سال‌ها زحمات و تلاش و خلاقيت‌های مديری پرتوان‌، پيشکسوتان، روسای هئيت‌ها، مربيان، داوران و قهرمانانی است که به فنلاند رسيد اما برای فرو ريختن آن تنها برداشتن چند خشت کافی است.