اطرافیان رویانیان دنبال پرکردن جیب خودشان بودند/ باندباز نیستم و در فوتبال جا ندارم/ اگر من مربی پرسپولیس بودم اعدامم می‌کردند

سرویس ورزشی « فردا »- ناصر ابراهیمی مربی اسبق تیم‌ملی و پرسپولیس در 68‌سالگی هم آن‌قدر آماده و سرحال است که می‌تواند پشتک واروی جمع اجرا کند. ناصر ابراهیمی که در 5‌دوره مربی تیم‌ملی بود‌، اولین بار در سال‌1356 سرمربی نوجوانان شد و آخرین بار نیز در سال‌1386 به‌عنوان دستیار در تیم‌ملی مشغول به کار بود. او 30‌سال در تیم‌های ملی مربیگری کرده و از این حیث رکورددار است. ناصر ابراهیمی در این مدت بازیکنان زیادی چون محمد پنجعلی، قلعه‌نویی، مرتضی یکه، فرشاد پیوس، علی کریمی و آندو تیموریان و‌... را کشف کرد و باعث رشد و پرورش آن‌ها شد. او در سال‌1344 از تیم شاهین به تاج رفت و جزو اولین یاغی‌های فوتبال ایران به حساب می‌آید. گفتگوی « فردا » با وی را در ادامه بخوانید. - آقای ابراهیمی، در ابتدای گفتگو از خودتان بگویید، اینکه فوتبال را از کجا شروع کردید و حالا مدت هاست که کمتر مصاحبه می کنید و خبری از شما نیست. من هم مثل همه همدوره‌های خود فوتبال را از زمین‌های خاکی شروع کردم. زمین خاکی باغ کلاغ جایی بود که اولین شوت‌هایم را آن‌جا زدم. در 14‌سالگی بازیکن نوجوانان شاهین شدم و در 17‌سالگی در تیم نمونه شاهین فوتبال بازی کردم. آن زمان شاهین تیم محبوب تهران بود و تاج سابق هنوز رونق نگرفته بود و تماشاگران دارایی و تاج به‌زحمت به 500‌نفر می‌رسیدند. 4‌سال در شاهین بازی کردم و در سال‌1342 با این تیم به قهرمانی رسیدیم. بعد از آن به برق تهران رفتم و کارمند شرکت برق شدم. در تیم برق هم بازیکن بودم و هم مربی و اولین نفری بودم که بازیکن-‌مربی شد. در همان تیم هم از فوتبال خداحافظی کردم‌‌. آن‌موقع 31سالم بود. فعلا که گوشه نشین شده ام و حقوق بازنشستگی را می گیرم و زندگی را می چرخانم. این فوتبال جایی برای ما ندارد. چراکه ما باندباز نیستیم و اهل لابی کردن دلالی هم نبوده ایم. به همین دلیل است که جایی هم در فوتبال نداریم. - از پرسپولیس بگویید. تیمی یک زمان امثال شما و علی پروین با تعصب به دنبال کسب رضایت مردم بودید و امروز کار به جایی می رسد که این تیم مقابل تیمی مانند گسترش فولاد تبریز حرفی برای گفتن ندارد. بازی روز گذشته پرسپولیس نمود عینی فوتبال ما بود. اگر ناصر ابراهیمی ها مربی این تیم بودند و اینگونه بازی می کردند مطمئن بودم که همین رسانه ها ما را اعدام می کردند. همه جا هم جار می زدند که فوتبال سنتی به پرسپولیس برگشته و سیستم علی اصغری بازی کردن منسوخ شده است. در قدیم ما هیچوقت بازی مستقیم را در دستور کار تیم قرار نمی دادیم و اگر بازی قفل می شد به سانتر از طرفین رو می آوردیم. اما دیروز دیدیم که پرسپولیسی ها از مقابل دروازه خودشان توپ را روی دروازه گسترش فولاد می ریختند. از طرفی ما در 5 یا 6 دقیقه پایانی بازی ها به سانتر کردن رو می آوردیم اما روز گذشته دیدیم که پرسپولیسی ها از 25 دقیقه مانده به پایان بازی بازیکنان تکنیکی و تاکتیکی خود را بیرون کشیدند و با آوردن بازیکنان بلند قد فقط روی ارسال ها و سانتر برنامه ریزی کردند. همین کار باعث شد حریف نیز دست آنها را خوانده و دو بازیکن بلند قد در دفاع بگذارد تا این راه برای پرسپولیس بسته شود. - پس معتقدید پرسپولیس هم این روزها علی اصغری بازی می کند؟ ببینید واژه علی اصغری کلمه ای بود که علی پروین وارد این فوتبال کرد. اما پرسپولیس در بازی های اخیر این واژه را در زمین پیاده می کرد. به نظر من حتی اگر بازی نیمه سومی هم داشت پرسپولیس نمی توانست به گسترش گل بزند. حتی به نظر من بازی پرسپولیس برابر گسترش از بازی این تیم برابر استقلال نیز مزخرف تر بود. - علت این نحوه بازی کردن و روند نزولی پرسپولیس را در چه می دانید؟ این مشکل پرسپولیس نیست. این مشکل فوتبال ایران است. من نابه سامانی های این فوتبال را از مدت ها قبل پیش بینی کرده بودم. اگر هم می بینیم این روزها فوتبال هنوز سرپاست به خاطر مصاحبه ها و جار و جنجال هایی است که در آن راه انداخته اند. اما به نظر من در آینده وضع از این که هست بدتر می شود که بهتر نمی شود. صبر کنید جام جهانی تمام شود و این پیرمردهایی که فوتبال را در سن 36 سالگی هم رها نمی کنند بروند ببینید چه می شود. از طرفی مربیان رفته اند دنبال ژست گرفتن. در تمرینات خودشان در گوشه ای می ایستند و تمرین را نظاره می کنند و به کمک ها می گویند که بازیکنان را تمرین دهند. اما "آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی." این همه مربی وکادر فنی می آورند اما هیچ نتیجه ای نمی دهد. - این درست که فوتبال ایران با مشکل مواجه است، اما چرا یک تیم مانند استقلال با این همه مشکلاتی که داشته و بازیکنانی که از این تیم رفته اند نتیجه لازم را کسب می کند اما تیمی مانند پرسپولیس با این همه بازیکن جوان و یکدست نمی تواند؟ شما سبک بازی استقلال را ببینید. بازیکن طراح ندارد و یک سبک جدید را ارائه می کند. سبکی شبیه سبک فوتبال ایتالیا و یونان. اول یک گل می زنند و بعد شروع می کنند به دفاع کردن. آن هم نه دفاعی که بی اصول باشد.دفاعی تکنیکی با بازیکنان جنگنده ای مثل تیموریان و ساموئل و بازیکنان دونده ای مانند پژمان نوری. برخی از بازیکنان همین نسل استقلال را هم من به تیم ملی و فوتبال ایران تحویل دادم. نمونه اش هم همین آندو تیموریان. اما امروز می بینیم استقلال شده تیم پیرمردها و این هم یک درد برای فوتبال ایران است. این نشان می دهد که کفگیر ته دیگ خورده که امیر قلعه نوئی سراغ اولادی و نیکبخت واحدی می رود که 10 سال پیش برای خود کسی بوده اند. الان در استقلال جوان ترین بازیکن محمد قاضی با 29 سال در حال بازی کردن است. - آندو تیموریان را شما به فوتبال تحویل دادید؟ چگونه؟ بله. او آخرین بازیکنی بود که من به فوتبال تحویل دادم. من مربی تیم عقاب بودم و آندو نیز سرباز بود. من فوتبال او را دیدم و درخواست کردم که برای عقاب بازی کند. او و مهرشادیاورزاده را من پیدا کردم و به عقاب آوردم. بعدها نیز آندو می خواست به استقلال برود که به او گفتم به ابومسلم برود. همین امیر قلعه نوئی یا پنجعلی را من از زمین خاکی های نازی آباد به فوتبال معرفی کردم. امروز فوتبال ما نمایشی شده و همه چیز نمایش است. اما در گذشته ما بازیکنان را از زمین خاکی های جنوب شهر گلچین می کردیم. یا اولین نفری که علی دایی را به تیم ملی دعوت کرد من بودم. یک روز او را به تمرین تیم ملی دعوت کردم و علی پروین آمد و گفت علی دایی کیست و کجاست. من هم دایی را با آن قد بلند و سیبیلی که داشت معرفی کردم. یا علی کریمی را چه کسی به این فوتبال معرفی کرد؟ من بازی او را در سالن دیدم و گفتم که تو به درد فوتبال می خوری و او را به پرسپولیس آوردم. یا در مقابل بازی وحید شمسایی را دیدم و وی را به فوتسال بردم و به او هم گفتم که تو به درد فوتسال می خوری. - حالا مشکلات پرسپولیس را در چه چیز می دانید؟ به نظر شما دایی در این ناکامی ها چقدر موثر بوده ؟ علی دایی بازیکن بزرگی در دنیاست اما در مربیگری هنوز نتوانسته به دانش فنی دست پیدا کند. من نه برای علی دایی بلکه برای این فوتبال متاسفم. علی دایی مقصر نیست بلکه این فوتبال ایران است که مقصر است. اما سوال من این است که من کلاس های مربیگری بیشتر رفتم یا علی دایی. من مدرک بیشتر دارم یا علی دایی. - به نظر شما با رفتن رویانیان چه آینده ای در انتظار سرخپوشان خواهد بود و آیا حضور رویانیان به عنوان مدیرعامل این تیم کمکی به سرخپوشان کرد؟ من به تغییر مدیریت اعتقاد ندارم اما اقداماتی که رویانیان انجام داد همه نمایشی بود. شبکه تلویزیونی، آکادمی پرسپولیس و یا هواپیمای اختصاصی کجاست؟ به نظر من رویانیان ممکن است خودش دلسوز باشد اما اطرافیانش به دنبال پرکردن جیب خود بودند. از سوی دیگر رویانیان نیز در بعضی جاها مقصر نبود. او مدیر دوران احمدی نژاد بود و آن زمان پول به او می رسید اما الان مشکلات مالی دارد و پول به او نمی دهند. ولی در مجموع رویانیان مدیر موفقی بود. - موفقیت در کدام حوزه؟ پرسپولیس در زمان ایشان قهرمانی کسب نکرد یا در 4 دربی قبلی برنده نبود که بگوییم مدیر عامل موفق بوده است. هوادار از پرسپولیس قهرمانی و برد می خواهند. ببینید تماشاچیان هم بد عادت کرده اند. یک مربی با 4 باخت فحش می شنود. چرا یک مربی مانند مجید جلالی باید با چنین وضعیتی مواجه شود. کجای دنیا به مربیان فحاشی می کنند و شعار حیا کن رها کن سر می دهند. الان منچستر را ببینید که بعد از فرگوسن به چه روزی افتاده. اما تماشاگران که کنار زمین هم نشسته اند به هیچ وجه فحاشی نمی کنند و شعار حیا کن رها کن سر نمی دهند. - با این تفاسیر به نظر شما پرسپولیس شانسی برای قهرمانی دارد؟ 6 بازی دیگر باقی مانده و هیچ چیز در فوتبال قابل پیش بینی نیست. بازی با سپاهان پل پیروزی است. هر تیمی هم که در این بازی بالا بیاید به نظر من اول یا دوم می شود. از در بین تیم های صدر جدول شرایط فولاد برای قهرمانی از همه مناسب تر است. چراکه برای قهرمانی 5 اصل وجود دارد که این 5 اصل در پرسپولیس کامل نیست اما در تیمی مانند فولاد کامل است. اولین اصل مدیریت خوب و مشاوران مناسب است. بحث بعدی مدیریت مالی قوی است که بتواند تامین منابع انجام داده و قراردادها را به موقع پرداخت کند. یک تیم برای قهرمان شدن باید سرپرست خوبی داشته باشد و کادر فنی نیز کادری قوی باشد. اما در پرسپولیس هر چقدر هم علی دایی قوی باشد کادر فنی او ضعیف هستند. پنجمین اصل برای قهرمانی نیز وجود بازیکنان باانگیزه است. - و حرف آخر... خیلی صحبت ها بود و هست و باقی ماند که برخی از آنها را نمی توان گفت. من قدیمی ترین مربی این فوتبال هستم و اولین کسی هستم که مدرک فیفا را در سن 30 سالگی گرفت. من 12 سال به عنوان مربی و کمک مربی کنار تیم ملی بودم و بازهم دوست داشتم به این فوتبال کمک کنم اما نه دلال هستم و نه باندباز. به خاطر همین جایی برای من در این فوتبال وجود ندارد.