بازگشت ترامپ با دوز شرارت بیشتر یا کمتر؟

رضا گنجی ، کارشناس سیاسی:     

دومین رئیس جمهور آمریکا و بنیان گذار کاخ سفید، جان آدامز، در سومین روز زمامداری خود به همسرش چنین نوشت: “ به امید آنکه مردان با صداقت و خردمند در زیر این سقف بنشینند … و صلح و دوستی را بشارت دهند “.

شاید آدامز فکر نمی کرد که روسای جمهور آمریکا، خالقین فجیح ترین جنایت بشری خواهند بود و فاجعه وحشت انگیز و جنایتِ هولناکِ هیروشیما و ناکازاکی، دهها جنگ و هزاران جنایات وحشتناک بر پیشانی کاخ سفید نشینان خواهد نشست.

آمریکایی های مدعی، دهه هاست که گزینه ای جز انتخاب بدترین ها برای پست ریاست جمهوری ندارند. عاقل ترین روسای جمهورشان بیشتر از اینکه در خدمت ملت باشند، پادوی کارتل های بزرگ اقتصادی و پنتاگون بودند و در کارنامه سیاه شان جز جنگ و تهدیدِ دیگر کشورها چیزی نوشته نشده است. 

دهه هاست که سیاستمداران آمریکا، در یک بازی پیچیده، خواهان درگیر کردن جهانیان در تصمیمات مخرب جمهوری خواهان و دموکرات ها، "فیل ها" و "خرها" هستند. جهانی سازی هر تولید آمریکایی در حوزه های مختلف، تبدیل به یک ویژه گی یانکی ها شده است. از برند کردن مک دونالد و آیفون و بوئینگ و … گرفته تا شهره کردن خواننده پاپ و هنرپیشه های هالیوود و رسانه ها و سیاستمداران واشنگتن نشین. آنها بر این اعتقادند که اشاعه محصولات آمریکایی در مقیاسِ جهانی، قدرت نرم شان را بسط می دهد. البته که این سیاست تا به امروز در بسیاری از موارد برای شان دارای منافعِ متعددی بوده و به آنها برای تسلط بیشتر بر دیگر ممالک یاری رسانده است. 

با فراگیر شدن نفوذ رسانه ها در سطح جهانی، ترویجِ مدل انتخاباتی آمریکایی در دستور کار سیاستمداران افرنگی قرار گرفت. کمپین های تبلیغاتی پر هزینه و پر سر و صدا، فریب افکار عمومی، نزاع های خارج از نزاکت و اتهام زنی هایی به دور از مرتبه انسانیت، سالن های بزرگ با حضور شهروندانی با لباس های رنگین و مناظراتِ نمایشی برای تبلیغ دموکراسی غربی، جملگی برای الگو سازی مدل انتخاباتی آمریکایی است. 

اکنون پرسش مهم این است که آیا این مدل و این سیرک انتخاباتی، قابلیت عالمگیر شدن را دارد؟ چرا باید امنیت جهان و آرامش روحی جهانیان در حوزه های مختلف به انتخابات هر دوره در آمریکا گره بخورد؟ بد نیست سیاستمدارانِ ارشدِ کاخ سفید بدانند که دیگر کشورها انتخاباتِ آمریکا را رصد می کنند تا دستگیرشان شود که چه کسی آنجا، با آسیب رسانی کمتر و فتنه کمتر در دنیا، به ریاست می رسد. بیم و هراس از اینکه چه کسی رئیس جمهور آمریکا می شود، امتیازی برای دولت مردانِ واشنگتن نیست. 

اساسا این چه انتخابات و این چه مدل حکمرانی است که هر رویدادی ولو رویدادی مثل انتخاب رئیس جمهور در یک کشور، باید تن و بدنِ بقیه ملت ها را بلرزاند و‌ دیگران را به وحشت بیندازد؟ این چه سیاستی است که جهانی را ملتهب کنیم. شکست از این بالاتر که دیگر ملت ها نگاهشان به منتخبِ مردمِ آمریکا این است که فلانی شرارت اش برای جهان کمتر و بهمانی خباثت اش بیشتر است؟

بالغ بر 170 میلیون آمریکایی در انتخاباتِ نوامبر 2024 شرکت کردند تا بار دیگر دونالد ترامپ را راهی کاخ سفید کنند. ترامپ رئیس جمهور آزموده شده است. بِکر نیست. اینگونه نیست که هیچ تصویر پیشینی از مدل حکمرانی او وجود نداشته باشد. اتفاقا او جزو معدود روسای جمهور آمریکاست که بیشترین نقد به شیوه ی ریاست اش در داخل و خارج از آمریکا وجود دارد. نه اتحادیه اروپا خاطره خوشی از دورانِ ریاستِ پیشینِ او دارد و نه مردمانِ غرب آسیا و آفریقا و شرقِ کره زمین. 

اگر کمی از تبریک های روسای دولِ مختلف فاصله بگیریم، عمقِ اضطراب و نگرانی آنها را حس خواهیم کرد. این تعجیلِ برای عرض تبریک، دیپلماسی دولت ها برای در امان ماندن از آزارهای احتمالی بعدی از سوی ترامپ است تا تقریرِ شادمانی قلبی بخاطر این پیروزی. تا دیروز آمریکایی ها، بعضی دیگر از ملت ها را بخاطر انتخاب روسای جمهور ضعیف و یا بیرون از قاعده و میل شان به تمسخر می گرفتند و امروزه عملا کل جهان، حداقل از یک دهه قبل، آمریکایی ها را بخاطر انتخاب روسای جمهورِ نابخرد و ضعیف به ریشخند می گیرند. 

علی الرغم همه اتهاماتی که واشنگتن مبنی بر مداخله ایران در انتخاباتِ آمریکا مطرح کرد، سیاستِ تهران بر عدمِ دخالت بود و اتهام زنی طرفِ آمریکایی را یک بازی سیاسی در راستای ایران هراسی تفسیر کرد. منهای هیاهوی ساختگی عده ای طرفدارِ غرب در ایران، برای اغلبِ ایرانیان دیگر فرقی نمی کند که چه کسی در کاخ سفید مستقر باشد یا بهتر است بگوییم پارسیان آموخته اند که سیاستِ همه روسای جمهورِ آمریکا در دشمنی محض با ایران تعریف شده است. 

بعد از اعلام پیروزی قطعی دونالد ترامپ در انتخاباتِ ریاست جمهوری آمریکا، بازی جدیدِ مخالفین خوش خیم و بدخیمِ جمهوری اسلامی، براندازان داخلی و بیرونی و بخشی از بدنه تندرو اصلاح طلب، هراس انداختن در دل ایرانیان در ابعاد اقتصادی و سیاسی و نظامی با اهدافِ خاص است. 

این جماعت بر این باورند که شاید "ترامپِ دیوانه" بتواند در تقابل با جمهوری اسلامی، کیفیت و کمیت نزاع و دشمنی را توسعه داده و کار را به یک رویارویی نظامی بکشاند و با سرنگونی احتمالی حکومت در تهران، براندازان بر سر سفره آماده حکومت بنشینند. 

این تصوراتِ سراسر غلط در حالی توسط دشمنان ایران تبلیغ می شود که نمی دانند، سیاستمداران شاخص ایرانی از این انتخاب خیلی هم ناخرسند نیستند و بر روی تصمیمات غلطِ ترامپ و دولت اش در آینده حساب ویژه باز کرده اند و او را در دسته کودن ترین رئیس جمهور آمریکا در رویاروی با تهران می دانند. بی شک خورزو خانِ فرضی بدخواهان نمی تواند ملتِ ایران را دچارِ ترس و تردید کند. 

تمام 

رضا گنجی 

کارشناس سیاسی