اسکی زیر بهمن ناکامی

خبرگزاری فارس: عملکرد اسکی و اسنوبرد ایران در بازی های آسیایی زمستانی ساپورو تقریبا همانی بود که انتظارش را داشتیم. نتیجه ای که یک سقوط آزاد نسبت به دوره پیش محسوب می شد و پس از اتفاقات دو سال اخیر فدراسیون اسکی قابل پیش بینی به نظر می رسید. مرور تاریخچه حضور ایران در بازی های آسیایی زمستانی تحلیل جامع تری از عملکرد کاروان ایران در ساپورو را ارائه داده و به تنهایی گویای همه چیز است. نخستین حضور ایران در بازی‌های آسیایی زمستانی مربوط به سال 1996 است که این بازی‌ها در چین برگزار شد و کاروان ورزشی کشورمان نیز با 6 ورزشکار (4 مرد و 2 زن اسکی‌باز) در بازی‌ها حاضر شد که هیچ مدالی را کسب نکرد. رستم کلهر در اسلالوم بهترین مقام را در بین ورزشکاران اعزامی به دست آورد و در رده هشتم قرار گرفت. 3 سال بعد یعنی در سال 1999 این بازی‌ها در کره جنوبی برگزار شد که کاروان ایران در این دوره 11 ورزشکار را اعزام کرد که در اسکی آلپاین بهترین مقام در اسلالوم مربوط به باقر کلهر بود که عنوان ششمی را به دست آورد. در بخش بانوان نیز زهرا کلهر جایگاه هفتم را به دست آورد. سال 2003 ایران برای نخستین بار ورزشکاران را در اسنوبرد راهی بازی‌های آسیایی کرد که این دوره در ژاپن برگزار شد. کاروان ایران با 12 ورزشکار در این بازی‌ها شرکت داشت که 4 بازیکن در اسنوبرد شرکت کردند. بازهم در این دوره هیچ مدالی برای کاروان ایران به دست نیامد و حتی نتایج اسکی بدتر از دوره‌های قبل بود، اما در اسنوبرد که ایران نخستین تجربه خود را داشت نتایج به نظر امیدوارکننده به نظر می‌رسید. حسین کلهر در این دوره در اسلالوم عنوان هفتمی را به دست آورد و این نوید را می‌داد که با سرمایه‌گذاری قطعا می‌توان نتایج بهتری را در دوره‌های بعدی کسب کرد، اما این اتفاق رخ نداد. در سال 2007 کاروان ایران در اسنوبرد با 2 ورزشکار و کاهش نفرات نسبت به دوره قبلی در مسابقات شرکت کرد و که عنوان دوازدهمی و سیزدهمی حاصل کار شریفی‌نیا و قاسم زاده بود. * مدال‌های تکرارنشدنی در قزاقستان در بازی‌های سال 2011 که بهترین نتایج برای کاروان ایران محسوب می‌شد، ایران هیچ ورزشکاری در اسنوبرد اعزام نکرد تا اینکه در سال 2017 ایران بازهم در اسنوبرد در این بازی‌ها حضور داشت. در این دوره ملی‌پوشان اسکی آلپاین درخشش خوبی داشتند و یک نقره و 2 برنز حاصل کار ملی‌پوشان بود. مدال‌هایی که در سال 2017 از دست رفت و اتفاقات چند سال اخیر در فدراسیون اسکی باعث شد تا شاهد عقب‌گرد در اسکی باشیم. * عقب گرد در آلپاین، سقوط آزاد در اسنوبرد در بازی‌های آسیایی ساپورو، کاروان ایران 10 ورزشکار داشت که 6 ورزشکار در اسنوبرد در این بازی‌ها شرکت داشتند، اما نتایج ملی‌پوشان به قدری ناامید کننده بود که این سوال را در اذهان به وجود می‌آورد که در این سالها فدراسیون چه سرمایه‌گذاری در رشته اسنوبرد انجام داده است؟ حسن کلهر و سیدحسین صید در مانش دوم این رقابت‌ها از مسیر مسابقه خارج شدند. دو ورزشکار دیگر کشورمان مقامی بهتر از دوازدهمی و سیزدهمی کسب نکردند، در حالی که ورزشکاران کشورمان در نخستین حضور خود عنوان هفتمی را داشتند و همین نتیجه ثابت می کند می شد با برنامه ریزی بهتر و سرمایه گذاری اصولی تر در این رشته اسنوبرد به نتایج بهتر و حتی مدال فکر کرد. آنچه میسر نشد تا شاهد نزول و پسرفت این رشته باشیم. در اسکی آلپاین هم حسین ساوه‌شمشکی بهترین نتیجه را در بین ورزشکاران کشورمان داشت و با یک ثانیه و 54 صدم ثانیه مدال را از دست داد. * ضربه سهمگین گودرزی به اسکی فدراسیون اسکی ایران در این 2 سال اخیر رسما تعطیل بود. در زمان سرپرستی و ریاست ناصر طالبی بارها شاهد تعطیلی اردوها و مسابقات بودیم به طوری که ورزشکاران بارها مقابل وزارت ورزش تجمع کرده و اعتراض خود را نسبت به تصمیمات رئیس منخب گودرزی مطرح کردند. محمود گودرزی وزیر ورزش سابق با یک نگاه منطقی به دنبال پایان دادن امپراطوری عیسی ساوه‌شمشکی در فدراسیون اسکی بود، اما این ایده خوب به بدترین شکل اجرا شد و گودرزی با انتخاب نابجایش و انتصاب ناصر طالبی برای این فدراسیون باعث شد تا این رشته به اعتصاب و تعطیلی کشیده شود و حالا نتیجه این تصمیم اشتباه را در بازی‌های آسیایی ببینم. اگرچه دو سال تعطیلی در پسرفت و ناکامی رشته‌های زمستانی تاثیر بسزایی داشته اما نتایجی که امروز در بازی های آسیایی زمستانی کسب شد، قطعا نمی‌تواند تنها به نام طالبی در مدت 2 سال ریاستش در فدراسیون اسکی ثبت شود. نگاهی کوتاه به اولین حضور اسنوبرد یعنی 2003 و آخرین حضور یعنی 2017 و با گذشت 14 سال این سوال را به وجود می‌آورد که آیا فدراسیون اسکی پشتوانه‌سازی برای تیم‌های ملی نداشته است؟ رشته ای که در نخستین حضور خود عنوان قابل قبول هفتمی را کسب می کند، با اندکی توجه و برنامه ریزی می توانست در ادوار بعدی به رتبه های بالاتر و بهتر دست پیدا کند اما روند اسنوبرد در این سال ها کاملا نزولی بوده. اتفاقی که این علامت سئوال را پدید می آورد که با توجه به این سقوط آزاد و شرایط موجود اساسا چه اصراری به حضور در میادین بین المللی هست؟ رشته ای که ورزشکارانش حتی به خط پایان هم نمی رسند چرا باید در بازی های آسیایی زمستانی حضور پیدا کند؟ البته نکته‌ای که نباید نادیده گرفت اینکه در این 2 سال اخیر ملی‌پوشان اسکی ایران شانس حضور در مسابقات بین‌المللی را نداشتند و تمرینات بی نظمی که در این مدت داشتند باعث شد تا ایران نتواند نتیجه مطلوب را کسب کند. کمیته بین‌المللی المپیک و شورای المپیک آسیا در این چند سال اخیر نگاه ویژه‌ای به بازی‌های زمستانی دارند و میزبانی بازی‌های المپیک و زمستانی در کشورهای آسیایی نشان می‌دهد آنها هم در تلاش هستند از کشورهای اروپایی برای کسب مدال و مقام عقب نمانند، پس برای اینکه ایران هم بتواند حداقل رقابت را با کشورهای آسیایی داشته باشد، باید وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک نگاه ویژه‌ای به فدراسیون اسکی داشته باشند تا علاوه بر بازی‌های تابستانی، شاهد بالا رفتن پرچم کشورمان در بازی‌های زمستانی هم باشیم.