منوچهر محمدی: وضعیت سینما بحرانی است

روزنامه شرق: شرایط حوزه سینما در چند ماه اخیر دستخوش اتفاقات پرحاشیه‌ای شد، بسیاری از اهالی سینما براین باورند بسیاری از مسائل در حوزه فرهنگ به­ویژه حوزه سینما نیاز به بازنگری دارد. دراین­ میان خانه سینما به‌عنوان نهادی که در بررسی مسائل و مشکلات سینما و اهالی آن پیشقدم است، در این مدت سعی کرده تغییراتی را در ساختار و رویکردش به اصنفاف سینمایی اتخاذ کند، اما تعیین اولویت‌های خانه سینما در ماه‌های پیشِِ‌­رو بهانه گفت‌وگوی ما با منوچهر محمدی، تهیه‌کننده پیش‌کسوت سینما، که چندی قبل جایزه سینمایی آسیا و اقیانوسیه را به‌دلیل موفقیت‌های برجسته‌اش در فیلم و سینمای آسیا و اقیانوسیه، به خود اختصاص داد، شد که درادامه می‌خوانید:

وقتی وظایف روشن نیست طبعا تداخل به وجود می‌آید. به نظرم اشکالی ندارد یک فیلم توقیف شود، به این معنا که حتما نباید هر چیزی تولید می‌کنیم به نمایش عمومی گذاشته شود. اما از جایی کار غلط است که برخورد سلیقه‌ای مدیران دولتی باعث توقیف فیلمی شود، اما اگر برخورد قانونمند باشد جای گله و شکایتی نیست. زمانی من فیلم‌ساز تصمیم می‌گیرم پا را فراتر از قوانین مربوطه بگذارم و مثلا فیلمی بسازم که در آن قومیت‌های ایرانی به تمسخر گرفته می‌شوند، طبیعی است جلوی این فیلم گرفته شود. نکته برمی‌گردد به اینکه اگر نظام هنری مشخصی داشته باشیم که تکالیف و وظایف مشخصی داشته باشد، این توقع می‌رود اگر فیلمی با مشکل مواجه می‌شود خانه سینما وارد شود. درحال‌حاضر خانه سینما با چه ابزار حقوقی وارد شود؟ درنتیجه می‌شود همین که الان هستیم یعنی خانه سینما سعی می‌کند با روابط کدخدامنشی، که لزوما ممکن است همیشه جواب ندهد مشکلات را حل کند. طبیعی است که الان نمی‌شود توقع بیشتری از خانه سینما داشت. اگر فیلم‌های ما سند مالكیت داشته باشد و بنابر قوانین، نه برخوردهای سلیقه‌ای، فیلمی نمایش نداشته باشد و اگر بر حسب برخورد سلیقه‌ای مدیران توقیف شود، تکلیف روشن است، اشکالی ندارد که برحسب قوانین مشخص یک فیلم توقیف شود، اما باید دولت خسارت فیلم را بپردازد، مثل این است که شهرداری تصمیم می‌گیرد بخشی از خانه‌های یک منطقه را خراب کرده و پارک درست کند، طبعا هزینه‌ای پرداخت می‌کند و خانه‌ها را خریداری می‌کند و کار به شکل قانونی پیش می‌رود. در مورد سینما نیز همین‌طور است اگر به هر دلیلی برای فیلم مشکلی ایجاد شد، باید هزینه‌های صاحبان فیلم پرداخت شود که سازندگان اثر متوجه خسارت مالی نشوند. اگر این موضوع روشن شود، بسیاری از مسائل دیگر حل خواهد شد. متأسفانه شکل قانون کپی‌رایت در کشور شکل به­روز و کاملی ندارد و درست و منطقی اجرا نمی‌شود. بنابراین منافع گروهی از اهل سینما به‌این‌ترتیب از دست می‌رود و لطمه جدی اقتصادی به سینمای ایران وارد می‌شود. این موارد از موضوعات مهمی است که خانه سینما و دولت باید به آن بپردازند. قطعا نیاز است تا بسیاری از مشکلات را قبل از وقوع پیش­‌بینی کنیم و تأکید دوباره‌ای روی این جمله است که همیشه پیشگیری بهتر از درمان است، به نظر می‌رسد بسیاری از مسائل کشور ازجمله سینما در مرحله درمان است. اگر قانون کپی‌رایت را ٣٠ سال پیش جدی گرفته بودیم الان قطعا در این موقعیت نبودیم. اگر به فکر سالن‌سازی بودیم شرایط سینما بهتر بود، درحال‌حاضر ریشه بسیاری از اختلافات داخل سینما به این برمی‌گردد که سیستم نمایش و توزیع ما سیستم کوپنی است. کاملا سهمیه‌­بندی است و بازار طبیعی عرضه و تقاضا وجود ندارد. بسیاری از اختلافات داخل سینما ریشه در شکل اکران فیلم‌ها دارد، ما ورودی بزرگی به اسم تولید داریم و بعد از آن به دالان تنگی به اسم نمایش و توزیع می‌رسیم. طبیعی است اختلافاتی ایجاد می‌شود. به نظرم با اندکی دوراندیشی می‌شود مشکلات را حل کرد. کمی دوراندیشی از سمت مدیران دولتی و همت از طرف مدیران صنفی نیاز است تا برخی مشکلات را برطرف کرد.