ماجرای حمله به خانه کعبه از کجا شروع شد؟/ وقتی خانه امن و مدفن النبی از آسیب در امان نماندند/ چرا یزید به ساکنان خانه امام سجاد امان داد؟

سرویس فرهنگی فردا: در مدت کمتر از چهار سال حکومت یزید بن معاویه دومین خلیفه بنی امیه فجیع‌ترین وقایع تاریخ اسلام به وقوع پیوست. واقعه کربلا و جنایت سپاه شام و کوفه به فرمان یزید بن معاویه در برابر قیام حق‌طلبانه سیدالشهدا علیه السلام به عنوان مهمترین حرکت اصلاح‌طلبانه توحیدی تاریخ برای زدودن فساد از امت رسول‌الله شروع شرم‌آور و قبیحی برای دوران کوتاه و ننگین حکومت فرزند معاویه بود.

شراب‌خوار و سگ‌بازی که به خلافت نشاندن وی برای پدرش بسیار هزینه برداشت. معاویه مجبور به قتل امام حسن و تعداد دیگری از افراد موثر در دنیای آن روز اسلام شد و به عبدالله پسر خلیفه دوم و منذر پسر زبیر بن عوام برای سکوت در مقابل خلافت پسر فاسق خود حق‌السکوت پرداخت نمود. (رجوع کنید به کتاب فتح الباری فی شرح صحیح‌البخاری ج ۱۳ ص۶۰)

ولی این خباثت‌ها بی‌فایده بود و تقریبا تمام دوران خلافت یزید به جنگ و خونریزی برای گرفتن بیعت از مخالفین حکومت غیرشرعی خود و سرکوب آنان گذشت. پس از واقعه کربلا در عاشورای سال ۶۱ هجری و شهادت امام حسین و اصحاب آن بزرگوار و به اسارات درآوردن اهل بیت رسول‌الله قیام‌های مختلف و با اهداف و مقاصد گوناگون اتفاق افتاد.

از جمله مهمترین قیام‌ها قیام مردم مدینه علیه یزید بود. مردم مدینه به دلیل علنی شدن فساد یزید و جنایت او علیه امام حسین علیه السلام و بیعت برخی از مردم با عبدالله بن زیبر بر ضد امویان شوریدند.

آنها والی مدینه و نماینده امویان در این شهر یعنی عثمان بن محمد را عزل کردند و با عبدالله پسر حنظله غسیل‌الملائکه بیعت کردند. در نتیجه این شورش یزید مسلم بن عقبه را که از شدت قساوت و خونریزی به مسرف لقب داشت برای سرکوب مردم راهی مدینه کرد که در جریان این حمله وحشیانه و خیانت بنی‌امیه واقعه حره به وقوع پیوست که به موجب آن هزاران نفر از مردم مدینه به قتل رسیدند و تا سه روز جان و مال و ناموس مردم مدینه برای سپاه شام حلال اعلام گردید.

سیدالساجدین امام سجاد علیه السلام و جماعتی که به منزل زین‌العابدین علیه السلام پناه آورده بودند در امنیت قرار داشتند زیرا ایشان بنا به دلایلی از همراهی با شورشیان و تحریکات عبدالله بن زبیر منع داشتند. عبدالله بن عمر و ابوسعید خدری و جابر بن عبدالله انصاری نیز از شورشیان حمایت نکردند.

پس از واقعه تلخ حره یزید که عزم خود را برای از بین بردن آخرین مخالف حکومت ننگین خود جزم کرده بود دستور حمله به مکه و قتل عبدالله بن زیبر داد و سپاه شام روانه مکه شد. در بین راه مسلم بن عقبه فرمانده سپاه شام از دنیا رفت و به درک واصل شد. جانشین او حصین بن نمیر فرماندهی سپاه شام را بر عهده گرفت.

حصین و لشکریان او مکه را محاصره نمودند و مردم مکه ماه محرم و ماه صفر و سه روز ابتدایی ماه ربیع‌الاول در مقابل سپاه شام مقاومت کردند. عبدالله بن زبیر به علت غلبه ترس و خوف هلاکت به خانه خدا پناه برده بود زیرا در احکام اسلام تخریب کعبه به هر نیتی طبق آیات قرآن و روایات حرام است و به هیچ وجه قابل توجیه نیست و هرکس که داخل آن شود در امان است

اما سرانجام در روز سوم ربیع‌الاول سال۶۴ هجری لشکر حصین بن نمیر با تصرف محله‌های اطراف مکه و کوه‌های بالای مسجدالحرام به نصب منجنیق‌های بزرگ برای هدف قرار دادن کعبه پرداختند. آتش و سنگ و نفت از اطراف مسجدالحرام به سوی کعبه پرتاب می‌شد تا جایی کعبه ویران شد و حرم امن الهی که بازیچه دست آقازاده‌های هوس‌باز قرار گرفته بود در ناامنی و وحشیگری سپاه یزید به ویرانه تبدیل شد. حصین بن نمیر به لشکریان خود دستور داده بود تا روزی ده‌هزار سنگ به سمت مکه پرتاب کنند.

جالب آن که یازده روز پس از این حادثه یزید در جریان عیاشی‌های خود از دنیا رفت و سپاه شام بی‌انگیزه و خسته و بی‌آنکه عبدالله بن زبیر را دستگیر کنند یا به قتل برسانند به محاصره مکه پایان دادند.

گویا پس از شهادت سیدالشهدا و زمانی که زمام امور مسلمین بین هوس‌بازان و جاهلان و قدرت‌طلبان دست به دست می‌شد و ائمه معصومین مظلومانه مجبور به خانه‌نشینی و سکوت و حفظ اقلیت شیعیان و انتقال معارف و احکام دین به محبین خود بودند دیگر خانه خدا و شهر پیغمبر احترام و امنیت نداشت و تاریخ به ما می‌آموخت که حرمت بیت‌الله الحرام همان زمانی از بین رفت که پسر مولود این خانه که خود ولی‌الله و خلیفه‌الله بود با لب تشنه سر از بدنش جدا شد و اهل بیت او مظلومانه به اسارت درآمدند. چرا که حسین تن به بیعت با فاسق نداد و اصلاح این فساد بزرگ در امت پیامبر را با اهدای خون پاک خود را که هزاران بار از دیوارهای کعبه مقدس‌تر است به مقدس‌مآبی و حیات به ظاهر عزتمندانه در کنار ظالمین ترجیح داد.