كيهان: حيثيت بر باد رفته!

نقل معروفي است، داستان دزدي كه مرتكب سرقت شده و در حالي كه فرار را بر قرار ترجيح داده بود خود براي رد گم كردن داد مي زد «آي دزد»!، «بگيريد دزد را»! و... و در اين ميان جماعتي را نيز با خود همراه كرده بود و در قامت جلودار اين جماعت به اصطلاح تقلا مي كرد تا «دزد»ي كه خودش بود را دستگير كنند!! اكنون اين حالت در ايالات متحده و رسانه هاي غربي مصداق پيدا كرده است كه با شيپور فريب حقوق بشر، جمهوري اسلامي را به نقض حقوق بشر متهم مي كنند در حالي كه در نقطه مقابل ادعاهاي واهي و پوچ بر ضد ايران، آمريكا به گواهي اسناد و قراين غيرقابل خدشه رتبه اول نقض حقوق بشر را در دنيا از آن خود كرده است. جالب است كه اخيراً شبكه دولتي صداي آمريكا بدون آنكه به نقض گسترده حقوق بشر در ايالات متحده اشاره كند تأكيد مي كند براي فشار به جمهوري اسلامي ايران، مقوله «حقوق بشر» جايگزين «برنامه هسته اي» شده است. در همين راستا، چندي پيش هم- آوريل 2011- وزارت امور خارجه آمريكا گزارش سالانه خود درباره حقوق بشر در ايران را منتشر كرده و تنها بر ادعاهايي بي پايه و اساس اصرار ورزيد. اوباما رئيس جمهور آمريكا نيز در سخنان اخيرش درباره تحولات منطقه خاورميانه و شمال آفريقا، بار ديگر ژست حقوق بشري به خود گرفت و جمهوري اسلامي ايران را متهم به دخالت در انقلاب هاي منطقه و كمك به سوريه براي سركوب مردم اين كشور كرد و ترجيح بند اظهارات به اصطلاح حقوق بشري او اين بود كه ايران مردم خود را سركوب كرده است و حتي بصورتي مضحك مدعي شد كه نخستين تظاهرات مسالمت آميز در منطقه در خيابان هاي تهران صورت گرفت ولي دولت، مردم را بي گناه به زندان انداخت! تغيير فاز آمريكايي ها و رسانه هاي غربي از برنامه هسته اي كشورمان به «حقوق بشر» در روزها و هفته هاي اخير بر موضوع زندان ها و حقوق زندانيان متمركز شده و هجمه اي از اتهامات و ادعاهاي غيرمستند را مغرضانه اشاعه داده اند. از همين روي؛ در شرايط كنوني درباره تمركز ايالات متحده بر وضعيت حقوق بشر ايران و پمپاژ رسانه هاي ضد انقلاب پيرامون آنچه كه وضعيت بغرنج زندان ها در كشورمان خوانده اند، گفتني هايي هست كه پشت پرده ماجرا را بهتر روشن مي سازد؛ 1- آمريكا و رسانه هاي غربي و همچنين رسانه هاي فارسي زبان ضد انقلاب در حالي حقوق بشر در ايران را وخامت بار توصيف مي كنند كه گزارش ها و اعترافات نهادهاي حقوق بشري و فعالان مدني و حتي مقامات سياسي در آمريكا به وضوح نشان مي دهد متهم اصلي در پرونده حقوق بشر، آمريكا و چند كشور دنباله رو آن هستند و از اين روي هيچ صلاحيتي ندارند خود را در مقام «مدعي» بنشانند و به ناحق و با نعل وارونه وضعيت حقوق بشر در كشورهاي ديگر و از جمله جمهوري اسلامي را ارزيابي نمايند! به استناد آمار اداره پليس فدرال آمريكا يك ميليون و 400 هزار جرم خشونت آميز در اين كشور گزارش شده است و ناامني در پهنه ايالت هاي مختلف آمريكا موج مي زند آن وقت چطور آمريكايي ها با ژست حقوق بشري درباره كشورهاي ديگر سخن به ميان مي آورند؟ آخرين آمارهاي وزارت دادگستري آمريكا - در ژوئن 2008- حاكي از اين است كه شمار قابل توجهي از زندانيان در فاصله زماني 2001 تا 2006 در زندان هاي دولتي و فدرال اين كشور براثر بيماري ايدز جان خود را از دست داده اند، آن وقت آمريكايي ها شعار حقوق زندانيان سر مي دهند! آمريكايي ها حتي به مهم ترين كنوانسيون هاي مرتبط با حقوق بشر نپيوسته اند اما گستاخانه ديگر كشورها و از جمله ايران را به رعايت حقوق بشر فرا مي خوانند. جاي سؤال است كشوري كه يكي از دو كشور در جهان است كه به كنوانسيون حقوق كودك نپيوسته است و تنها كشور جهان است كه احكام حبس ابد براي كودكان در آن صادر مي شود بر طبل حقوق بشر و حقوق زندانيان مي كوبد. گفتني است؛ وضعيت وخامت بار زندان ها در آمريكا و نقض فاحش حقوق زندانيان به گونه اي است كه حتي مقامات سياسي اين كشور به پاره اي از آنها اشاره و اعتراف كرده اند. 10روز پيش بود كه «ديويد ورمزر» مشاور پيشين وزارت دفاع آمريكا در گفت وگو با «بي بي سي» با اقرار به شكنجه زندانيان در آمريكا درباره چگونگي دست يابي به مخفيگاه «بن لادن» در پاكستان تصريح كرد كه شكنجه زندانيان باعث بروز اطلاعاتي شد چه اينكه اگر از كانال دادگاه هاي مدني عمل مي كرديم اين اطلاعات به دست نمي آمد. نكته اي كه بايد در همين جا به آن اشاره كرد اين است كه اعترافات و گزارش هاي نهادهاي آمريكايي يا مقامات سياسي اين كشور ناظر به زندان هاي رسمي و آشكار است و اين در حالي است كه بسياري از جنايات ددمنشانه و اعمال ناقض حقوق بشر در زندان هاي مخفي اين كشور به وقوع مي پيوندد. اواخر دولت بوش بود كه «مانفرد نواك» فرستاده ويژه سازمان ملل در گفت وگو با روزنامه اتريشي «استاندارد» خاطرنشان كرد كه وجود زندان هاي مخفي آمريكا در اروپا با مدارك و مستندات متقن قابل اثبات است. بنابراين اگر قرار باشد موضوع حقوق بشر پيش كشيده شود بي شك آمريكا در صدر فهرست ناقضين حقوق بشر است و به تعبير «ماري شاو» نويسنده برجسته آمريكايي، بررسي موارد نقض حقوق بشر و اقدام عملي در برابر آن بايد از خود آمريكا شروع شود. اين نويسنده آمريكايي با اشاره به اعتراف بوش مبني بر اينكه زندانيان با اجازه و اطلاع او شكنجه مي شده اند و تداوم اين روند از سوي دولت اوباما در پايگاه اطلاع رساني جنبش عدالت جهاني مالزي مي نويسد: «علي رغم همه شواهد موجود مبني بر شكنجه و نقض حقوق بشر در زندان هاي آمريكا، عاملان از زيربار مسئوليت اقدامات خود فرار كردند اما دولت آمريكا به بهانه هاي مختلف به دنبال كساني در دنيا مي گردد تا بامتهم كردن آنان به نقض حقوق بشر اهداف سلطه طلبانه خود را دنبال كند. 2- اينكه چرا آمريكايي ها در شرايط كنوني تغيير تاكتيك داده اند و موضوع حقوق بشر ايران را برجسته مي نمايند به تحولات پرشتاب منطقه خاورميانه و شمال آفريقا برمي گردد؛ تحولاتي كه اين روزها دامنه آن همچنانكه رهبر خبير و بصير انقلاب اسلامي پيش بيني كرده بودند به قلب اروپا رسيده است. آمريكايي ها علي رغم فرار از واقعيت و تقلا براي فريب ملتها جهت دستبرد به انقلابها و قيام هاي منطقه، مي دانند كه افكار عمومي منطقه با الهام گيري از انقلاب اسلامي به ميدان بيداري آمده اند و از همين رهگذر درصدد هستند تا چهره انقلاب اسلامي را به عنوان پيشاهنگ و جلودار خيزش ها و خروش ملتها ملكوك نمايند و برچسب- البته ناچسب- ضد حقوق بشري را به ايران اسلامي بزنند. رمزگشايي از اين دسيسه آمريكايي ها هنگامي است كه «مارك پوزنر» مديركل دفتر حقوق بشر و دموكراسي وزارت خارجه آمريكا هفته پيش تصريح مي كند: «دولت كنوني آمريكا بطور عميق متعهد شده است به ترويج حقوق بشر و دموكراسي در سراسر جهان بپردازد زيرا تغييراتي كه در جهان و خاورميانه در حال وقوع است و ادامه دستگيري ها در ايران [!] نشان دهنده كار ناتمامي است كه در پيش داريم.» و بلافاصله «باب كيس» سناتور دموكرات آمريكايي به ميدان مي آيد و مي گويد؛ «آمريكا بايد با همكاري جامعه بين الملل، ايران را به پاسخگويي در مورد نقض حقوق بشر در كشورش مجبور كند.»! خب؛ از اين دو گفته دو مقام آمريكايي كه در يك روز و در گفت وگو با شبكه دولتي صداي آمريكا بيان شده است؛ آشكارا مي توان به رويكرد شوم آمريكا در شرايط كنوني نسبت به حقوق بشر در ايران پي برد: تحت تاثير قراردادن موج بيداري اسلامي در منطقه. 3- از سوي ديگر؛ تمركز آمريكايي ها بر مقوله حقوق بشر در ايران و برجسته كردن اين موضوع در مقياس جهاني ناشي از آن است كه دولت فعلي آمريكا علي رغم تمامي شعارها و بخصوص شعار به اصطلاح كليدي «تغيير» نتوانسته است وضعيت حقوق بشر در اين كشور را بهبود ببخشد و چهره مخدوش ايالات متحده در نقض گسترده حقوق بشر را ترميم نمايد تا جايي كه بسياري از كارشناسان و تحليلگران آمريكايي امروزه از واژه معنادار «دولت بوش-اوباما» استفاده مي كنند تا نشان دهند دولت اوباما ادامه دولت بوش است. بنابراين طبيعي است كه آمريكايي ها در شرايطي كه نيازمند ژست حقوق بشري هستند تا از يكطرف تحولات منطقه را مديريت كنند و از طرف ديگر كاركرد داخلي براي انتخابات پيش رو در اين كشور داشته باشد بر روي موضوع حقوق بشر ايران متمركز شده اند چه اينكه جايگاه و موقعيت استراتژيك ايران اسلامي در منطقه زبانزد دوست و دشمن است. ضمن آنكه آمريكايي ها در تمامي سال هاي اخير هيچ موفقيتي در زمينه حقوق بشر نداشته اند. حتي باراك اوباما ناگزيردر رقابت هاي انتخابات رياست جمهوري سال 2008 وعده تعطيلي زندان گوانتانامو را داده بود اما با گذشت 3 سال هنوز وعده خود را عملي نكرده است. دو روز پيش بود كه روزنامه انگليسي اينديپندنت در آستانه سخنراني اوباما درباره تحولات منطقه خاورميانه نوشت: اوباما بهتر است بجاي اظهارنظرهاي تكراري و غيرواقعي جايزه صلح نوبل خودش را پايين نگه دارد كه نتوانست زندان گوانتانامو را تعطيل كند. 4- و بالاخره بايد اين نكته را به نكات قبلي علاوه كرد كه وضعيت حقوق بشر و حقوق زندانيان در ايران اسلامي با آمريكا قابل مقايسه نيست و اقدامات مغرضانه رسانه هاي غربي و ضدانقلابي عليه ايران پيرامون حقوق بشر و وضعيت زندان ها تنها در راستاي يك پروژه سياسي است كه با تابلوي دروغين حقوق بشر دنبال مي شود. اين واقعيتي است كه برخي رسانه هاي آمريكايي نتوانسته اند انكار نمايند؛ همچنانكه چندي پيش نشريه آمريكايي فارين پاليسي با به چالش كشاندن موقعيت حقوق بشري ايالات متحده و رسوايي زندان هاي گوانتانامو، بگرام و ابوغريب تصريح كرد كه در ايران بر عكس آمريكا پس از انتشار گزارش هايي درباره زندان كهريزك، حكومت به سرعت آنجا را براي حفظ حقوق شهروندان بازداشت شده تعطيل كرد و تحقيقات را درباره ادعاهاي مطرح شده آغاز كرد. در جمهوري اسلامي ايران به شهادت منابع رسانه اي آمريكايي ها و اعترافات مقامات ايالات متحده نه كهريزك- كه تنها تخلفات فردي و نه سيستمي در آن بروز كرد- با زندان هاي آشكار و مخفي آمريكا قابل مقايسه است و نه وضعيت حقوق بشر در ايران با وضعيت وخامت بار حقوق بشر در آمريكا. مشكل آمريكايي ها مخمصه اي است كه در آن گرفتار شده اند و آن اين است كه اندك حيثيت حقوق بشري هم كه به مدد هياهو و شلتاق و پروپاگاند اي رسانه اي براي خود دست و پا كرده بودند اكنون در پي بيداري ملت ها در بستر بيداري اسلامي بر باد رفته است.