تاریخ مصرف نقشه موذیانه گذشت

زمزمه «توافق موقت» آن هم به شکل غیررسمی در رسانه‌های غربی، تله‌ای چندمنظوره برای بازگرداندن بی‌هزینه آمریکا به برجام و شکاف انداختن در جبهه منسجم و مقتدر ایران است که اکنون دست پُرتر و برتر را در مذاکرات وین دارد.

دو هفته قبل بود که رسانه آمریکایی اکسیوس، از پروژه رسانه‌ای مقامات آمریکا رونمایی کرد و نوشت: جیک سالیوان مشاور امنیت ملی بایدن، ایده «توافق موقت» با ایران برای خریدن زمان بیشتر در مذاکرات را با همتای اسرائیلی در میان گذاشته است که براساس آن پیشنهاد واشنگتن، آزادی بخشی از درآمدهای ایران در ازای توقف غنی‌سازی 60 درصد است.

پس از اکسیوس، رسانه‌هایی مانند رویتر و نیویورک‌تایمز و... هم همین خط تبلیغاتی مطلوب آمریکا را پوشش دادند و حال آنکه فارغ از محتوای آن هیچ مقام آمریکایی به‌طور رسمی در این باره سخن نگفته‌اند.

این تله رسانه‌ای و سیاسی، چند هدف را دنبال می‌کند. نخست، دور زدن کمیسیون مشترک برجام که آمریکا به‌خاطر عهدشکنی و خروج از برجام، پشت در مانده است. آمریکا به بهانه پیشنهاد توافق موقت، می‌خواهد آرزوی بازگشت بی‌هزینه به برجام و مذاکرات کمیسیون مشترک را عملی کند. هدف دوم، شکاف‌افکنی در داخل ایران در شرایطی است که جبهه داخلی ایران چه در سطح حاکمیتی و چه افکار عمومی، بالاترین بی‌اعتمادی نسبت به آمریکا و بیشترین انسجام را دارد. به‌عنوان یک سند درباره انگیزه پشت پیشنهادهای مشابه می‌توان به سخنرانی سال گذشته توماس فریدن از مشاوران دموکرات‌ها در دولت اوباما، در کنفرانس سالانه سیاست‌گذاری اندیشکده شورای ملی روابط اعراب و آمریکا اشاره کرد که گفته بود فارغ از موافقت یا مخالفت با اقدام ترامپ در خروج از برجام، او اهرمی را برای مذاکره‌کنندگان آمریکایی فراهم کرده است. فریدن همچنین گفته بود که با طرح برخی پیشنهادها می‌توان در داخل ایران و حاکمیت آن اختلاف کرد، به نحوی که نیمی از آنها می‌گفتند باید از این پیشنهاد استفاده کنیم، چون تحریم هستیم و نیمی می‌گفتند نه! شما باید در رژیم درگیری راه بیندازید. باید پیشنهادی روی میز گذاشت که برای بخشی از حاکمیت ایران، وسوسه‌انگیز باشد(!)

البته تاریخ مصرف این نقشه موذیانه برای زمانی بود که هنوز دولت «برجام و هیچ» در ایران سرکار بود.

هدف سوم «زمزمه توافق موقت» برداشتن فشار بی‌سابقه از روی دوش آمریکا به عنوان طرف پیمان‌شکن و انتقال فشار به ایران است. به این معنا که معمولاً توافق موقت، از ضرب‌الاجل زمانی برخوردار است، چنان که توافق موقت ژنو در سال 92، از مهلت 6 ماه برخوردار بود و با پایان این مهلت، آمریکا و غرب، ایران را تحت فشار شدید قرار دادند که باید زودتر توافق کنید و یا تحریم‌ها و تهدیدهای تازه علیه شما اجرایی می‌شود. در واقع هدف این اقدام، احیای مکانیسم «شرطی کردن» اقتصاد ایران به مذاکره و توافق با غرب، به واسطه مشوق‌هایی با تاریخ مصرف کوتاه (مانند مسکنی اعتیادآور، با اثر کم و اعتیادآفرینی بسیار) 

است.

یادآور می‌شود طرف ایرانی براساس همه تجارب گذشته، لغو همه تحریم‌ها و راستی‌آزمایی آن را در کنار ارائه تضمین معتبر برای عدم تکرار عهدشکنی آمریکا، شرط احیای برجام و دادن مجوز بازگشت آمریکا به توافق می‌داند و بنابراین با هر نوع توافق موقتی که بخواهد خطوط قرمز معطوف به تأمین حداقل‌های تأمین پایدار منافع ملی را کمرنگ کند، مخالف است. 

در واقع باید گفت این مدل تله‌گذاری‌ها، مربوط به دوره ما قبل عبرت‌های برجام و دوره مدیریتی بود که در اثر وعده‌های غلط و بدهکار کردن خویش، خود را ناچار از هر نوع توافق نصفه و نیمه و خسارت‌بار می‌پنداشت. اما اکنون با روی کار آمدن دولت انقلابی و با کفایت، تاریخ مصرف چنین تله‌هایی سپری شده است./کیهان