چگونه سنت ائتلاف سیاسی در جریان اصول گرا شکل گرفت؟/ وحدت برای پیروزی، ائتلاف برای کارآمدی

یادداشت سعید آجورلو مدیرمسئول روزنامه صبح نو:تجربه ائتلاف سیاسی در میان اصول گرایان گرچه در شوراهای دوم و مجلس هفتم به پیروزی این جریان انجامید اما در سال ۸۴ از جای خود خارج شد و تا سال ۹۶ دیگر در سطح انتخابات ریاست جمهوری به جای خود بازنگشت.

اکنون در سال ۱۴۰۰ این تجربه سیاسی در میان اصول گرایان رفته رفته تبدیل به سنت شده است؛ چه دکتر قالیباف که قبل از انتخابات با وجود میزان اقبال مناسب در افکار عمومی وارد عرصه نشد و سیاست ورزی مومنانه ای را که از سال ۹۶ آغاز کرد تداوم داد، که خود بزرگ ترین ضربه را از عدم ائتلاف در دوره های قبل تجربه کرده بود و خود بانی ائتلاف و وحدت برای پیروزی و شکل گیری این سنت شد. او در سال ۹۶ بدعت «عدم ائتلاف» را تبدیل به «سنت وحدت» و «ائتلاف» کرد و این روند را در انتخابات سال ۹۸ هم ادامه داد. و چه دکتر جلیلی که آماده و با برنامه وارد انتخابات شد و اخلاق مدارانه رقابت کرد اما در نهایت بخشی از سنت ائتلاف به قصد پیروزی شد. و چه آیت الله رییسی که نامزد تمام جریان انقلاب بوده و فراتر از گروه ها و جریان ها به سیاست نگاه کرد و نجیبانه مقابل تهمت و تخریب همتی و مهرعلیزاده سکوت کرد و در نهایت ائتلاف نامزدهای جریان انقلاب را قدر دانست.

 این سنت در صورت پیروزی در صبح ۲۹ خرداد در شکل گیری کابینه ای قوی و فراگیر و ائتلافی و اجماعی که دربرگیرنده همه جریان انقلاب باشد، باید ادامه یابد. همان طور که برای «پیروزی» راهی جز وحدت نیست برای «کارآمدی» هم راهی جز ائتلاف و شکل گیری «دولت ائتلافی» جریان انقلاب وجود ندارد. همان گونه که «وحدت» پیش شرط «پیروزی» است، «ائتلاف» هم پیش شرط «کارآمدی» است. جریان انقلاب برای رسیدن به این نقطه هزینه های فراوان داده و اکنون «فردای پس از انتخابات » باید ادامه روند «قبل از انتخابات» و برگرفته از تجربه دو دهه ای این جریان باشد.