مسعود پیرهادی: مسئولیت به داشتن صندلی نیست

روزنامه رسالت: قَالَ رسول الله صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِه: «کُلُّکُمْ رَاعٍ وَ کُلُّکُمْ مَسْئُولٌ عَنْ رَعِیَّتِهِ فَالْإِمَامُ رَاعٍ وَ هُوَ اَلْمَسْئُولُ عَنْ رَعِیَّتِهِ وَ اَلرَّجُلُ فِی أَهْلِهِ رَاعٍ وَ هُوَ مَسْئُولٌ عَنْ رَعِیَّتِهِ وَ اَلْمَرْأَةُ فِی بَیْتِ زَوْجِهَا رَاعِیَةٌ وَ هِیَ مَسْئُولَةٌ عَنْ رَعِیَّتِهَا وَ اَلْخَادِمُ فِی مَالِ سَیِّدِهِ رَاعٍ وَ هُوَ مَسْئُولٌ عَنْ رَعِیَّتِهِ وَ اَلرَّجُلُ فِی مَالِ أَبِیهِ رَاعٍ وَ هُوَ مَسْئُولٌ عَنْ رَعِیَّتِهِ وَ کُلُّکُمْ رَاعٍ وَ کُلُّکُمْ مَسْئُولٌ عَنْ رَعِیَّتِهِ» هر کسی در هر منصب و لباسی مسئول است؛ شاید دایره و گستره مسئولیت‌ها به فراخور اوضاع و احوال و موقعیت شخص، قبض و بسط پیدا کند، اما در وجود مسئولیت، نمی‌توان تردید کرد. افراد و مصادیق حدیث مذکور، تمثیلی است و جنبه حصری ندارد؛ به این معنا که مثلا دانشجو در دانشگاه مسئول است و باید حافظ و پاسبان آن جایگاه و موقعیت باشد چرا که باید جوابی برای یوم الحساب، مهیا و تدارک کند. همینطور است کارمند در اداره، کارگر در کارگاه و کارخانه، وزیر در وزارتخانه و وکیل در خانه ملت.

گاهی برای فرار از مسئولیت، نداشتن صندلی بهانه می‌شود حال آنکه بیان شد به فرض نبودن صندلی و قلمی با امضای لازم الاتباع سراسری هم مسئولیت وجود دارد و فقط محدوده آن تغییر می‌کند. باید ابتدا به این سؤال پاسخ دهیم که بیننا و بین الله، صندلی موضوعیت دارد یا طریقیت؛ چه بسا مدیرانی که تمام توان و انرژی خود را برای رسیدن به موقعیت سیاسی و اجتماعی به کار گرفتند و بعد از آن، چونان افرادی که شکاری را صید کرده اند تنها به تناول آن شکار نشستند؛ آن هم نه به صورت جوانمردانه بلکه با هزار دوز و کلک و دروغ؛ پس اینجا اصالت با رسیدن به آن نقطه است نه رسیدن به نقطه برای خدمت و انجام مسئولیت. اما خدا را باید شاکر باشیم که رهبر معظم انقلاب، کشور را دارای فعال و نخبگانی می‌دانند که در جلسه سران قوای سه‌گانه با موضوع مسائل اقتصادی گفتند: «شرایط کنونی کشور موجب شده است نخبگان و فعالان دلسوز، احساس مسئولیت مضاعف کنند و ظرفیت‌ها و داشته‌های علمی و تجربی خود را به مسئولان عرضه کنند، بنابراین قدر این فرصت را بدانید و از پیشنهاد‌های فعالان دانشگاهی و اقتصادی استفاده‌ی کامل کنید.» افرادی که بی قرار هستند در قرارگاه‌های غیر دولتی یا بی نام و نشان، اما از آن‌ها که گویی حتی بلغت الحلقوم، به صندلی چسبیده اند با غیرت و تعصب بیشتر مسئولیت می‌پذیرند و خود را بدهکار می‌دانند.

در سفر همدان که به واسطه سومین سالگرد شهید همدانی وقتی می‌بینی محمدباقر قالیباف، نزدیک به ۱۳ ماه، سمت اجرایی ندارد، اما بیشتر از قبل خود را مسئول می‌داند و بقیه را هم به حرکت وا می‌دارد، فرموده رهبر انقلاب را تصور می‌کنم که واقعا این‌ها احساس مسئولیت مضاعف می‌کنند. وقتی در مناظره انواع و اقسام بداخلاقی‌ها علیه او صورت می‌گیرد و الان می‌گوید حاضرم بی پست و مقام و صندلی، به این دولت خدمت کنم، چون خدمت به این دولت خدمت به مردم است، باید چرایی دریافت لقب مدیر جهادی را فهمید.

وقتی خدمات آستان قدس رضوی و محرومیت زدایی حاشیه نشین‌ها بعد از ایام انتخابات با قوت بیشتر ادامه پیدا می‌کند و پروژه‌های خدماتی، آموزشی و درمانی روز به روز افتتاح می‌شود و زائر اولی‌ها از سویدای دل دعای خیر می‌کنند، یاد بی اخلاقی‌های برخی در زمان انتخابات می‌افتم که خدمات آستان قدس را سیاسی می‌دیدند غافل از اینکه با عینک ناپاک خود، صحنه را به نظاره نشسته بودند.

غرض، ایفای مسئولیت در همه آنات و لحظات است چه نشسته بر صندلی قدرت، چه ایستاده به جهاد و اصلا چه بهتر آن‌ها که بر صندلی نشسته اند قدری از روی صندلی بلند شوند و اقدامی بنمایند.