دروغ سیزدهی که ۱۳ سال است تکرار می‌شود!

سرویس سیاسی فردا: 14 سال قبل در تاریخ ۵ فرودین ۱٣٨۴؛ برانکو هدایت یکی از طلایی‌ترین نسل های فوتبال ایران را برعهده داشت و گوشه گوشه این تیم مملو از ستاره‌های ریز و درشت بود؛ از علی دایی که آن روزها در اوج پختگی فوتبالی خود قرار داشت تا علی کریمی که مرد سال فوتبال آسیا بود و مهدوی‌کیا که روزهای درخشانی را در هامبورگ می‌گذراند، همه و همه بازیکنانی درجه یک بودند، که در قالب یک تیم به دور هم گرد آمده‌ بودند. تیم‌ملی برای راهیابی به جام‌جهانی در دومین بازی خود، به مصاف ژاپن می‌رفت. تیم ملی در بازی قبل خود مقابل بحرین مساوی کرده و غلبه بر چشم بادامی‌ها، برای ماندن در کورس رقابت بسیار حیاتی بود. بازی در تهران و در استادیوم صدهزار نفری آزادی برگزار می شد و مردم که خاطره تلخ صعودنکردن به جام‌جهانی ۲۰۰۲ را هنور فراموش نکرده‌ بودند، به یاری تیم‌ ملی کشور خود شتافته‌ بودند و آزادی جای سوزن انداختن نبود! بیش از صدهزار نفر آدم داخل استادیوم قرار داشت و همه یک صدا "ایران" را فریاد می‌زدند.

بازی با همان نتیجه دو بر یک به پایان می‌رسد تا جمعیت حاضر در ورزشگاه سر از پا نشناسد و مشغول پایکوبی بشود، ملی‌پوشان بهترین عیدی را به مردم داده‌ بودند. در آن لحظات هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد، این شادی تنها لحظاتی دوام داشته‌ باشد و چند دقیقه بعد با رنگ خون درآمیزد!

دوران عجیبی بود! تنها چندماه به انتخابات مانده‌ بود و از همان اول صبح هم که مردم به ورزشگاه آمده‌ بودند، زمین و زمان پُر از تبلیغ نامزدها بود. جمعیت خیلی زیاد بود، می‌گفتند بیش از صدهزار نفر داخل ورزشگاه هستند و شاید ده هزار نفر خارج از آن. وقتی بازی به پایان رسید مردم با عجله می‌خواستند از ورزشگاه خارج‌ شوند،اما عجیب بود! یکی از خروجی‌ها را بسته بودند پس ازدحام و فشار جمعیت لاجرم ۷ نفر را گیر انداخت. بعدها دیدیم نرده ۶۴ متری جدا کننده تونل و مقسم آن به دو قسمت تقسیم شده و لاشه‌اش به مانند پیکر آن هفت جان‌باخته به گوشه‌ای افتاده‌ بود. می‌گفتند این نرده ۶۴ متری خروجی ورزشگاه را به ۷ متر رسانده‌ و همین مسئله باعث مرگ این هواداران شده است.

این روزها اما برخی پس از گذشت 13 سال گویا هنوز قصد ندارند واقعیت های آن اتفاق را پذیرفته و حکمی را هم که دادگاه علیه مسببان این ماجرا صادر کرده را بپذیرند. از همین رو در آستانه سیزدهمین روز فروردین، برخی در صفحات شخصی خود در شبکه های اجتماعی، دروغ سیزدهی جدید را مطرح کرده و در این باره می نویسند: 5 فروردین 1383 قالیباف تماشاگر بازی ایران و ژاپن بود. هلی کوپتر در مسیر ورودی استادیوم آزادی فرود آمد و در انتظار بازگشت قالیباف بود که 7 تماشاگر در ازدحام جمعیت کشته شدند. 13 سال بعد جهانگیری در مناظره انتخاباتی قالیباف را تهدید کرد که بگذار از آن پرونده قضایی چیزی نگویم.

این توئیت اما با پاسخ محمد صالح مفتاح یکی از فعالان عرصه فضای مجازی نیز همراه بود. مفتاح در پاسخ به این توئیت نوشت: بعضی‌ها دروغ ۱۳ را ۱۳ سال تکرار می‌کنند شاید واقعیت پیدا کند! قالیباف با هلی‌کوپتر در سطح شهر تردد نمی‌کرده که عامل مرگ کسی بشود یا نشود. هلیکوپتر برای هلی‌شات در آنجا حضور داشته!

در این ماجرا اما آنچه بیش از هر مسئله دیگری می تواند گواهی بر صحت و سقم این 2 نظریه باشد، مشاهده رفتار شخص محمد باقر قالیباف در طول سال های تصدی مسئولیت است. مردی که چه در دوران 12 ساله شهرداری تهران و چه در دوران فرماندهی نیروی انتظامی، همواره در رفت و آمدهای خود از یک دستگاه خودرو بهره برد و هیچگاه سوار بر هلی کوپتر به این سمت و آن سمت تردد نکرد.

از سوی دیگر نیز در‌ جریان رسیدگی قضایی به این پرونده تنها یک متهم اصلی وجود داشت: حسن ضیا آذری؛ مدیر مجموعه ورزشی آزادی (همان‌کسی که شایعه کرده بود هلی‌کوپتر حامل #قالیباف یا طلایی بوده) در ابتدای رسیدگی معلوم شد شایعه حضور قالیباف یا طلایی در هلی‌کوپتر کذب بوده است.