درباره سنگرهای بی مصطفی - ضرورت و چیستی / جوان انقلابی چگونه در پیشرف کشور نقش‌آفرین است

سرویس سیاسی فردا؛ رضا فیروزی*:

فرهنگ غلطی در کشور ما در حال توسعه است که همه ما پیشرفت کشور را در گروه فعالیت دیگران می دانیم. به عبارت دیگر فکر می کنیم کسانی دیگری باید بیایند و مسائل اساسی کشور را حل کنند. و به طور خاص همه ملت نشسته‌اند تا مسئولان مسائل کشور را حل کنند. بویژه منتظریم تا در هر انتخابات به مثابه یک لپ لپ یک رئیس جمهور خوب انتخاب بشود و در کشور معجزه ایجاد کند. البته همه این مسائل بهانه خوبی برای توجیه تنبلی، کم کاری و عملکرد فعلی ما هست...

گرچه نمی‌توانیم از نقش و عملکرد کلیدی مسئولان غفلت کنیم اما واقعیت آن است این طور انتظار از مسئولان تقریبا مشابه همان انتظار ظهور انجمن حجتیه است، انتظار نیست، قعود است. به جرات می‌توانم بگویم که بخش عمده‌ای از جامعه ما کارهایشان را به درستی انجام نمی‌دهند. دانشجو به درستی درس نمی خوانند، کارمند کارها سمبل می کند، استاد به خوبی نقش استادی اش را ایفا نمی‌کند و مسئول هم یکی است مثل همین افراد... وقتی وضعیت چنین است با اکثریت بگوییم: منتظرین به سبک انجمن حجتیه. کاری که از دست خودمان بر می آید را انجام نمی دهیم و انتظار داریم دیگران کم کاری ما را جبران کنند.

اما واقعیت این است که پیشرفت کشور تقریبا به تعداد افرادی است که در متن واقعی کار و در کف جامعه یک سنگر را دست گرفته و پیش می برند.

همچون شهید مصطفی احمدی روشن و چند شهید دیگر هسته ای که سنگر این فناوری را دست گرفتند و ما به داشتن آن مفتخر شدیم و این سالها چیزی در دست داشتیم که با آن مذاکره کنیم

همچون جوانانی که پرچم عدالتخواهی مقام معظم رهبری را جانانه دست گرفتند و در مقطعی به یک گفتمان غالب تبدیل کردند و چنین جوانانی هیچگاه برای اقتصاد مقاومتی و جنبش نرم افزاری و مسئله سبک زندگی و امثال آن پیدا نشد.

همچون چند جوانی که عمر جوانی شان را برای فناوری نانو گذاشتند و امروز جمهوری اسلامی به آن مفتخر است. همچون چند نفر قلیلی که خودشان را وقف جشنواره عمار کرده‌اند و ده ها مثال پیشرفته دیگر. هر خط افتخار آمیر کشور را پیگیری کنید در انتهایش چند نفرند که خودشان را وقف این کار کردند.

اگر بخواهیم کشور پیشرفت کند باید این منطق را در بین خودمان توسعه بدهیم:

هرکسی عمرش را برای یک کار کشور بگذارد تا به نقطه ای برسد که نظام به آن افتخار کند. اصولش می شود تمرکز بر کار، کیفیت در کار، از خود گذشتگی و ایثار ، و جا انداختن این نکته که اگر آن کار را ما انجام ندهیم کس دیگری انجام نخواهد دارد. اول و آخر کار خودمانیم. از هیچ کس دیگری برای پیشرفت کار توقع نداشته باشیم و کار را به همکاری و همراهی و کمک هیچ کس گره نزنیم.

با این توضیح کارهای فراوانی در کشور روی زمین مانده است که نام آنها را سنگرهای بی مصطفی گذاشته‌ام. یعنی مسائلی که هنوز برای آنها فردی همچون شهید احمدی روشن پیدا نشده است که جانانه کار را دست بگیرد و به ثمر برساند. از مسائل کشاورزی و اقتصاد گرفته تا مسائل فرهنگی و سیاسی و ده ها کار دیگر! یک مثال بارز آن همان نظام اداری است.

مصطفی چگونه سنگربانی می کرد! /درباره چگونگی پر کردن سنگرهای بی مصطفی

تقریبا همه کارهای مهم و موثر کشور حاصل ایثار و از خودکذشتگی عده ای و تمرکز ایشان بر آن مسئله است. اگر کشور به انرژی هسته ای دست یافته است چند عنصر بسیجی همچون شهید احمدی روشن در متن آن کار بوده اند. اگر کشور امروز به دستاوردهای نانو افتخار می کند دو سه جوان انقلابی یک دهه از عمرشان را برای این کار گذاشته اند. اگر مسکن مهر در کشور طراحی و اجرا می شود سه چهار جوان انقلابی پای کار آن بوده اند. اگر برنامه ثریا چهار سال تمام بدون وقفه روی آنتن رفته است چند جوان زندگی‌شان را پای این کار گذاشتند و هر دستاورد دیگری از کشور هم چنین است.

این الگوی کار چند ویژگی لازم دارد :

سنگر داشتن. مصطفی ها سنگر دارند. یعنی مسئله ای را برای کار کردن انتخاب کردند و ذهنشان درگیر آن مسئله است و برایش دغدغه دارند؛ ممکن است حتی شب خواب آن مسئله را ببیند. مهمترین ویژگی سنگر داشتن این است که همه کارهای افراد با آن تنظیم می شود. آن سنگر است که تعیین می کند چه درسی خوانده شود؟ چگونه همسری گزیده شود؟ چه شغلی انتخاب شود و ...

تمرکز . بدون تمرکز هیچ کاری به نتیجه نمی رسد. لیکن بخشی از جامعه حزب اللهی دوست دارند به سرعت نتیجه بگیرند؛ حال آنکه کارهای ماندگار کشور لااقل یک دهه عمر لازم دارند. باید تمرین کنیم برای سنگرهای بی مصطفی عمرمان را وقف کنیم.

استقامت. آغاز هر کاری آسان است و در ادامه هر کاری مشکلات پدیدار می شود. هنر امثال مصطفی این است که بواسطه مشکلات کار را تعطیل نکرده و سراغ کار دیگری نرفتند. بلکه استقامت ورزیدند و بر مشکلات غلبه کردند.

گمنام بودن. شهید عزیز آوینی فرمودند همه اجرها در گمنامی است. لیکن علاقمندی به مطرح شدن و مشهور شدن در جامعه حزب‌اللهی ما زیاد شده است؛ و این علاقمندی نیت ها و افعال را خراب می کند. اما مصطفی ها معمولا در گمنامی کار می‌کنند و بعد از شهادت مشهور می‌شوند.

کیفیت. مصطفی‌ها کار را درست و با کیفیت انجام می‌دهند و اثر کارشان ناشی از کیفیت کارشان است. کیفیت یعنی همان برکت وقت و انرژی‌ای که گذاشته می شود. کیفیت تفاوت تیتر دو روزنامه خوب است، تفاوت برگزاری دو برنامه دانشجویی، تفاوت نوشتن دو مقاله و... .

درون زایی. مصطفی ها با تکیه بر توان درونی شان کار می کنند و اثر می گذارند و نه با تکیه بر جایگاه های بیرونی. اول کار می کنند و بعدا به خاطر آن کار جایگاه بدست می آورند. غیر مصطفی‌ها اول منتظرند تا جایگاه را بگیرند تا بعدا با تکیه بر جایگاه کار کنند و معمولا این بعدا پیش نمی آید. به عبارت دیگر می‌خواهند اثرگذاری برون زا داشته باشند که در عمل شدنی نیست. کار متکی بر توان درونی و با کیفیت جای خودش را باز می کند حتی اگر متکی به منصب حکومتی نباشد.

جهاد. مصطفی‌ها مجاهده می‌کنند. یعنی تلاش جدی و شبانه روزی برای هدف مشخص انقلابی که دشمن از پیگیری آن ناراحت می افسرده میشود. بنابراین میزان کارشان را ساعات کاری و یا حقوق و ... تعیین نمی‌کند. پیشرفت کار تعیین می کند که مصطفی ها چقدر کار کنند. کار بطلبد چند شبانه روز نمی‌خوابند!

عمل و اثر . مصطفی‌ها اقدام و عمل می کنند. حتی اگر در کار مطالعاتی باشند می دانند که زمان محدود است و باید کشور پیش برود، مثل رسانه ای که وقت مشخصی برای انتشار دارد. اگر منتشر نشود گویی نیست. شاخص اهل عمل بودن خاصیت داشتن است. یعنی اگر مصطفی ها نباشند خالی بودن سنگر احساس می شود. غیر مصطفی ها باشند یا نباشند خیلی فرقی به حال کشور نمی کند ولو اینکه در ظاهر زیاد کار کنند و زیاد بخوانند، زیاد بنویسند و... . برای اینکه ببینیم واقعا مصطفی گونه کار می کنیم باید به این سئوال پاسخ بدهیم که اگر ما نباشیم چه می شود؟

تکمله : شهید تهرانی مقدم : فقط انسانهای ضعیف به اندازه امکاناتشان کار می کنند.