خارطوم و تکرار اشتباه رژیم نُمَیری

فارس: نگارنده افتخار حضور در جبهه‌های حق علیه باطل را داشته و در یکی از عملیاتها، همرزمانم تعدادی اسیر عراقی گرفته که در میان آ‌نها چند اسیر سودانی نیز بودند. آنها در وضعیت خیلی بد روحی بوده و لرزان و هراسان انتظار یک آینده و سرنوشت مبهمی را می کشیدند. از آنها پرسیدم که چرا اینقدر می‌ترسید و چرا مانند اسیران عراقی رفتار نمی‌کنید، گفتند ما از روستاهای سودان به طمع دریافت دلارهای صدام و شیوخ عرب به جنگ شما آمدیم و ژنرالهای صدام به ما گفتند که خوب و تا گلوله آخر بجنگید زیرا ایرانیان به شما به عنوان مزدور و نه اسیر رفتار خواهند کرد اما علی‌اکبر رحیمی فرمانده جوان گروه ما به آنها آرامش داد و گفت ایرانیان مهمان‌کش نیستند حتی اگر خطاکار باشند. به محض پایان جنگ تحمیلی وعده رحیمی جوان به حقیقت پیوست و کلیه مزدوران سودانی به عنوان هدیه و به رسم اخلاق انسانی و تمدن ایرانی تحویل دولت وقت سودان به ریاست صادق المهدی داده شدند.

بله سرهنگ جعفر نُمَیری دیکتاتور سودان از صدام حسین در جنگ تحمیلی‌اش علیه ایران اسلامی حمایت کرده زیرا این جنگ ظالمانه یکی از پروژه‌های شیطانی ریگان - فهد علیه ملت ایران و انقلاب اسلامی آن بوده است. نمیری یکی از اقطاب اردوگاه ارتجاع بوده و جوانان سودانی آزاده از رژیم آن متنفر بودند و بالاخره به عمر رژیم مستبدش خاتمه دادند و تهران از روی کار آمدن حکومت‌های آزاده و مردمی در خارطوم، خشنود بود و با شیوه‌های مختلف به آنها کمک نموده است.

حمایتهای البشیر و ملت سودان از قضایای حقه امت اسلامی به ویژه قضیه فلسطین و قدس شریف نزد ایرانیان و دولت آنها همیشه قابل ستایش بوده و تهران از خارطوم طی 25 سال در قبال چالش‌ها و تهدیدها، همواره پشتیبانی نموده است و در کلیه مراحل ایران در حمایتش از سودان پیشگام بود. ایران در قضیه جدایی جنوب سودان، تنش با چاد و بحران دارفور در صف حامیان خارطوم بوده و پایداری البشیر را در قبال فشارهای آمریکا و رژیم صهیونیستی و اعراب مرتجع، می‌ستود.

ایران اسلامی پس از پیروزی انقلاب اسلامی همواره، از وحدت و اتحاد جهان عرب حمایت کرده و آنها را از تبعیت سیاست تفرقه‌افکنی غرب ور رژیم صهیونیستی برحذر نموده است. از منظر سیاست‌ جمهوری اسلامی ایران، وحدت اعراب تأمین‌کننده منافع و آرمان‌های آنها بوده و همیشه به سود قضیه فلسطین و آزادی قدس شریف می‌باشد اما افتراق و تشتت اعراب که همیشه با توطئه‌چینی‌ غرب و رژیم صهیونیستی، زمینه‌سازی شده، موجبات فراهم شدن نگرانی و ناراحتی ایران اسلامی بوده است.

جنگ عربی - عربی و حمله ددمنشانه آل‌سعود علیه ملت مظلوم ولی مقاوم یمن، مایه رنج و تأسف امت اسلامی و وجدانهای بیدار انسان‌های آزاده بوده است. آل‌سعود به خاطر اولویت‌ها و اهداف شیطانی توسعه‌طلبانه این جنگ شوم و خانمان‌سوز را علیه ملت عرب و مسلمان یمن به راه انداخته و عشایر عرب اصیل و نوادگان مسلمانان پیشگام صدر اسلام را زیر تُن‌ها بمب خوشه‌ای و ناپالم قرار داده است. قطری‌ها، سعودی‌ها و اماراتی‌ها چون طعم رشادتها و مجاهدت‌های رزمندگان مدافع یمنی را چشیده و لذا بزدلانه از فرستادن جوانان خود به عرصه جنگ ظالمانه علیه یمن خودداری کرده و از سودان و موریتانی و دیگر کشورهای آفریقایی طلب یاری و اعزام نیروی پیاده به تنور جنگ نموده‌اند.

اما چرا سودان؟ و چرا البشیر انقلابی و طرفدار محور مقاومت و قضیه فلسطین جوانان سودان را به عرصه‌های جنگ علیه برادران یمنی خود اعزام می‌دارد؟

ارتش برومند سودان که باید در قبال چالش‌های امنیتی و تهدیدهای نظامی علیه مرز و بوم کشورش ایستادگی کند و بجنگد اکنون وارد صحنه‌های جنگ ظالمانه شده و به کشتار برادران یمنی خود تن داده است.

ملت مسلمان و شریف سودان طی سه دهه اخیر، به خوبی نقش شیوخ و امیران عرب حاشیه جنوبی خلیج‌فارس را در توسعه و تعمیق مشکلات سیاسی - امنیتی کشورشان به وضوح دیده و لمس نموده اند.

نخبگان سیاسی سودانی از نقش خیانتکارانه آل‌سعود در فروپاشی منظومه عربی و توسعه دامنه تجاوزکاری رژیم صهیونیستی در فلسطین اشغالی و منطقه عربی و دوپاره شدن سودان به خوبی آگاهند و نقش ارتجاع عربی و وابسته به آمریکا در مهندسی کلیه معضلات سیاسی - امنیتی سودان را نیز درک و لمس نمودند و خوب می‌دانند که اعزام جوانان کشورشان به تنور جنگ که آل‌سعود آن را افروخته یک اشتباه استراتژیک است و تکرار خطای کشنده رژیم آمریکایی جعفر نُمَیری است. نخبگان سودانی خوب می‌دانند که جهت کاهش فشارهای واشنگتن چقدر امتیاز داده و چقدر از آرمان‌های انقلابی خود عقب نشستند اما هنوز سودان و نظام سیاسی البشیر در منگنه تحریم و محاصره است و هنوز به باج‌خواهی کاخ سفید باید تن دهد.

شاید اعزام نیروی سپاه سودانی به معرکه یمن توجیه‌های سیاسی داشته باشد اما آل‌سعود و آل‌ثانی نمی‌توانند حل مشکلات خارطوم باشند و هرگز تکیه‌گاه مطمئن و پایداری برای حکومت‌های منطقه نبوده و نیستند.