چرا«مسجد جامعی»صندلی ریاست را از دست داد؟/از سیاست‌زدگی شورا تا اشتغال به کارهای تزئینی
شورای شهر تهران در دوران ریاست آقای مسجد جامعی یکی از سیاسی ترین سالهای خود را سپری کرد. بعضا برخی از نمایندگان هم جناح ایشان در شورا انتقاداتی مطرح می کردند که عموما نه تنها سازنده نبود بلکه بیشتر رنگ و بوی بهانه‌گیری‌های سیاسی داشت.
سرویس سیاسی «فردا»؛ شورای شهر تهران دیروز در پی انتخابات هیئت ریسه چهره دیگری به خود گرفت. چمران که یکسال پیش جای خود را به احمد مسجد جامعی داده بود پس از رای گیری دوباره به جایگاه ریاست مجلس رسید. مهدی چمران توانست آرای 18 نفر از اعضا را کسب کند و مسجد جامعی با وجود تلاش لیبرال‌های شورای شهر با اختلاف پنج رای کمتر صندلی ریاست را از دست داد. در این میان ریزش فاحش آرای مسجد جامعی یکی از نکات بارز این انتخابات بود که سعی داریم در این مطلب به برخی از نکات آن بپردازیم و به واکاوی این موضوع بپردازیم. 
1- عدم شفافیت در مدیریت: مسجد جامعی با رای اصلاح طلبان توانست در یکسال گذشته سکان هدایت شورای شهر تهران را به دست بگیرد اما در این میان موضع‌گیری های مختلف در مسائل جزئی و همچنین نپرداختن به مسائل کلان و عدم شفافیت در این موارد سبب شد تا نحوه مدیریت او از سوی برخی از نمایندگان مجلس مورد انتقاد قرار گیرد. به عنوان نمونه «مجتبی شاکری» یکی از اعضای شورای شهر تهران در این باره می گوید: « حکم نابهنگام و ناباورانه معاونت نظارت در روز انتخاب شهردار
که به عنوان یکی از موارد جنجال‌آفرین و منفی برای رییس شورا مطرح شد و یا پیشه کردن ایجاد هیجان خبری پیش از تحقیق مانند طرح استعفای شهردار قبل از دریافت هرگونه گزارش فنی و ... همچنین رعایت نشدن کارکرد هیئت رئیسه با جابجایی تصمیم رئیس و یا جابجا شدن نوبت سخن گفتن اعضا در مخالفت و موافقت ها و ... را میتوان به عنوان برخی ابهامات مدیریتی آقای مسجد جامعی نام برد. » وی در جای دیگر می گوید: «سکوت، بی اعتنایی و یا پریدن از روی مناسبتهایی که حرفهای جدی درباره آنها مطرح است و خطوط قرمز نظام را نشان میدهد، هوشمندانه اعتنایی صورت نمی گیرد در حالیکه آیین نامه این حق را برای رییس شورا قائل است تا در موضوعات و مناسبتهای مهم اظهار نظر کند. گفتن در خصوص روز گل و یا توصیف فلان عمارت تاریخی جا دارد .» مساله اصلی در این روند عدم شکل گیری یک سیاست منسجم در شورای شهر بود که کارکرد این شورا را بیش از هر چیز مختل می کرد. سیاست و رفتار مبهمی که با توجه به ساختار و اعضای مختلف شورای شهر سبب ایجاد اختلافات نوعا از جنس سیاسی در شورای شهر تهران شد که بیشتر وظیفه اجتماعی و شهری دارد تا سیاسی. همین امر موجب شد که انتقادات از این نوع بی
ثباتی‌ها در شورای شهر زیاد شود. 2- سیاست زدگی شورا: شورای شهر تهران در دوران ریاست آقای مسجد جامعی یکی از سیاسی ترین سالهای خود را سپری کرد. بعضا برخی از نمایندگان هم جناح ایشان در شورا انتقاداتی مطرح می کردند که عموما نه تنها سازنده نبود بلکه بیشتر رنگ و بوی بهانه‌گیری‌های سیاسی و گذاشتن چوب لای چرخ نهادهای دیگر مانند شهرداری را داشت. همین امر اختلافات سیاسی میان اعضای شورا را پررنگ تر می کرد و شورا را به ماراتنی برای حمله و دفاع سیاسی بدل ساخته بود. متاسفانه مدیریت آقای مسجد جامعی هم در این میان با مسامحه کاری های سیاسی همراه بود و به جای اینکه ایشان به عنوان یک حکم در این میان ایفای نقش کند با نادیده گرفتن بسیاری از این حواشی‌ها سبب می شد که توان و وقت شورا در پس این موارد هزینه شود. گاها دیده می شد که اصلاح طلبان شورا بر طبق مصالح سیاسی عمل می کردند و طرح هایی در این مجلس ارائه می شد که در راستای اهداف سیاسی بود و در هیئت ریسه نیز این طرح ها با عدم مدیریت رئیس سابق شورا طرح و مورد بررسی قرار می گرفت و گاه حالت جدی به خود می گرفت. نظارت مستقیم بر فعالیت روزنامه همشهری یکی از این موارد بود که حواشی
سیاسی جالبی به همراه داشت. البته این مسائل به همین موارد ختم نمی‌شد و گاه به مساله دخالت به جای نظارت در کار شهرداری از سوی اعضای شورا نیز می کشید. نمونه مشخص این مساله نیز در حمله‌های مکرر اعضای لیبرال شورای شهر به خانم «الهه راستگو» قابل توجه است. این سیاسی‌کاری‌ها متاسفانه از ابتدا تا انتهای دوران مدیریت مسجد جامعی در سمت رئیس شورای شهر تهران مشهود بود. 3- کارهای ویترینی و تبلیغاتی: اهتمام ویژه به کارهای تبلیغاتی و تزئینی که نتیجه مشخصی نداشت در دوران ریاست مسجد جامعی بسیار قابل توجه است. تهران‌گردی‌هایی که بیشتر از همه رنگ تزئینی به خود می گرفت و به یک کارناوال تبیلغاتی تبدیل شده بود سبب شد که حتی بسیاری از افراد هم جریان آقای مسجد جامعی نیز به شیوه مدیریتی وی انتقاد کنند و این موضوع در انتخابات هیئت رئیسه خود را نشان داد. جالب اینجاست که وجه تبلیغاتی کار شورا به گونه‌ای بود که با یک اتفاق شورای شهر به طور فزاینده ای جو و فضایی مخصوص به خود می‌گرفت که وجه سیاست‌زدگی بسیار در آن آشکار بود. و جالب تر اینکه این تبلیغات سیاسی در رسانه‌های لیبرال ادامه می یافت و عموما به یک جریان منفی برای کارکرد شورا و
شهرداری تهران بدل می شد. ماجرای آتش‌سوزی ساختمانی فرسوده در خیابان جمهوری یکی از این موارد بود که موضع گیری اعضای لیبرال شورا علیه آتش نشانی تهران در جای خود بسیار قابل توجه است. 4- سوء مدیریت: با همه این احوال موضوع اصلی در این روند سوء‌مدیریت رئیس سابق شورا بود که باعث ریزش آرای وی شد. سوء مدیریتی که با توجه به پررنگ شدن حواشی بعضا سیاسی سبب شد تا در یک سال کاری شورا شاهد یک شورای یکدست و کارآزموده نباشیم. با توجه به ترکیب شورای چهارم که متشکل از نیروهای باتجربه‌ای است که با کار اجرایی اشنا هستند و غالبا در کسوت نماینده مجلس، وزیر و مدیران اجرایی فعالیت کرده‌اند، یک فرصت برای شورای شهر تهران به حساب می آید؛ فرصتی که می توان با اعمال یک مدیریت یکدست به آن سامان داد و به اهداف مهمی با همکاری دیگر نهادها دست یافت. اما در این میان عدم اعمال مدیریت یکدست و سازماندهی شده و البته اعمال نظرهای خاصی که گاها به زعم برخی از اعضای شورا از بیرون از شورا به آن منتقل می شد این مساله را به یک تهدید بدل ساخت که نه تنها مانع فعالیت و به کار گیری تجربه و کارآموزگی این افراد شد بلکه گاها کار را برای شورا و دیگر نهادهای
مرتبط با آن سخت می کرد.
1- عدم شفافیت در مدیریت: مسجد جامعی با رای اصلاح طلبان توانست در یکسال گذشته سکان هدایت شورای شهر تهران را به دست بگیرد اما در این میان موضع‌گیری های مختلف در مسائل جزئی و همچنین نپرداختن به مسائل کلان و عدم شفافیت در این موارد سبب شد تا نحوه مدیریت او از سوی برخی از نمایندگان مجلس مورد انتقاد قرار گیرد. به عنوان نمونه «مجتبی شاکری» یکی از اعضای شورای شهر تهران در این باره می گوید: « حکم نابهنگام و ناباورانه معاونت نظارت در روز انتخاب شهردار
که به عنوان یکی از موارد جنجال‌آفرین و منفی برای رییس شورا مطرح شد و یا پیشه کردن ایجاد هیجان خبری پیش از تحقیق مانند طرح استعفای شهردار قبل از دریافت هرگونه گزارش فنی و ... همچنین رعایت نشدن کارکرد هیئت رئیسه با جابجایی تصمیم رئیس و یا جابجا شدن نوبت سخن گفتن اعضا در مخالفت و موافقت ها و ... را میتوان به عنوان برخی ابهامات مدیریتی آقای مسجد جامعی نام برد. » وی در جای دیگر می گوید: «سکوت، بی اعتنایی و یا پریدن از روی مناسبتهایی که حرفهای جدی درباره آنها مطرح است و خطوط قرمز نظام را نشان میدهد، هوشمندانه اعتنایی صورت نمی گیرد در حالیکه آیین نامه این حق را برای رییس شورا قائل است تا در موضوعات و مناسبتهای مهم اظهار نظر کند. گفتن در خصوص روز گل و یا توصیف فلان عمارت تاریخی جا دارد .» مساله اصلی در این روند عدم شکل گیری یک سیاست منسجم در شورای شهر بود که کارکرد این شورا را بیش از هر چیز مختل می کرد. سیاست و رفتار مبهمی که با توجه به ساختار و اعضای مختلف شورای شهر سبب ایجاد اختلافات نوعا از جنس سیاسی در شورای شهر تهران شد که بیشتر وظیفه اجتماعی و شهری دارد تا سیاسی. همین امر موجب شد که انتقادات از این نوع بی
ثباتی‌ها در شورای شهر زیاد شود. 2- سیاست زدگی شورا: شورای شهر تهران در دوران ریاست آقای مسجد جامعی یکی از سیاسی ترین سالهای خود را سپری کرد. بعضا برخی از نمایندگان هم جناح ایشان در شورا انتقاداتی مطرح می کردند که عموما نه تنها سازنده نبود بلکه بیشتر رنگ و بوی بهانه‌گیری‌های سیاسی و گذاشتن چوب لای چرخ نهادهای دیگر مانند شهرداری را داشت. همین امر اختلافات سیاسی میان اعضای شورا را پررنگ تر می کرد و شورا را به ماراتنی برای حمله و دفاع سیاسی بدل ساخته بود. متاسفانه مدیریت آقای مسجد جامعی هم در این میان با مسامحه کاری های سیاسی همراه بود و به جای اینکه ایشان به عنوان یک حکم در این میان ایفای نقش کند با نادیده گرفتن بسیاری از این حواشی‌ها سبب می شد که توان و وقت شورا در پس این موارد هزینه شود. گاها دیده می شد که اصلاح طلبان شورا بر طبق مصالح سیاسی عمل می کردند و طرح هایی در این مجلس ارائه می شد که در راستای اهداف سیاسی بود و در هیئت ریسه نیز این طرح ها با عدم مدیریت رئیس سابق شورا طرح و مورد بررسی قرار می گرفت و گاه حالت جدی به خود می گرفت. نظارت مستقیم بر فعالیت روزنامه همشهری یکی از این موارد بود که حواشی
سیاسی جالبی به همراه داشت. البته این مسائل به همین موارد ختم نمی‌شد و گاه به مساله دخالت به جای نظارت در کار شهرداری از سوی اعضای شورا نیز می کشید. نمونه مشخص این مساله نیز در حمله‌های مکرر اعضای لیبرال شورای شهر به خانم «الهه راستگو» قابل توجه است. این سیاسی‌کاری‌ها متاسفانه از ابتدا تا انتهای دوران مدیریت مسجد جامعی در سمت رئیس شورای شهر تهران مشهود بود. 3- کارهای ویترینی و تبلیغاتی: اهتمام ویژه به کارهای تبلیغاتی و تزئینی که نتیجه مشخصی نداشت در دوران ریاست مسجد جامعی بسیار قابل توجه است. تهران‌گردی‌هایی که بیشتر از همه رنگ تزئینی به خود می گرفت و به یک کارناوال تبیلغاتی تبدیل شده بود سبب شد که حتی بسیاری از افراد هم جریان آقای مسجد جامعی نیز به شیوه مدیریتی وی انتقاد کنند و این موضوع در انتخابات هیئت رئیسه خود را نشان داد. جالب اینجاست که وجه تبلیغاتی کار شورا به گونه‌ای بود که با یک اتفاق شورای شهر به طور فزاینده ای جو و فضایی مخصوص به خود می‌گرفت که وجه سیاست‌زدگی بسیار در آن آشکار بود. و جالب تر اینکه این تبلیغات سیاسی در رسانه‌های لیبرال ادامه می یافت و عموما به یک جریان منفی برای کارکرد شورا و
شهرداری تهران بدل می شد. ماجرای آتش‌سوزی ساختمانی فرسوده در خیابان جمهوری یکی از این موارد بود که موضع گیری اعضای لیبرال شورا علیه آتش نشانی تهران در جای خود بسیار قابل توجه است. 4- سوء مدیریت: با همه این احوال موضوع اصلی در این روند سوء‌مدیریت رئیس سابق شورا بود که باعث ریزش آرای وی شد. سوء مدیریتی که با توجه به پررنگ شدن حواشی بعضا سیاسی سبب شد تا در یک سال کاری شورا شاهد یک شورای یکدست و کارآزموده نباشیم. با توجه به ترکیب شورای چهارم که متشکل از نیروهای باتجربه‌ای است که با کار اجرایی اشنا هستند و غالبا در کسوت نماینده مجلس، وزیر و مدیران اجرایی فعالیت کرده‌اند، یک فرصت برای شورای شهر تهران به حساب می آید؛ فرصتی که می توان با اعمال یک مدیریت یکدست به آن سامان داد و به اهداف مهمی با همکاری دیگر نهادها دست یافت. اما در این میان عدم اعمال مدیریت یکدست و سازماندهی شده و البته اعمال نظرهای خاصی که گاها به زعم برخی از اعضای شورا از بیرون از شورا به آن منتقل می شد این مساله را به یک تهدید بدل ساخت که نه تنها مانع فعالیت و به کار گیری تجربه و کارآموزگی این افراد شد بلکه گاها کار را برای شورا و دیگر نهادهای
مرتبط با آن سخت می کرد.
دیدگاه تان را بنویسید