سلول‌های چاق بیشتر عمر می‌کنند

زیست-شیمی‌شناسان و زیست‌شناسان مولکولی در دانشگاه میشیگان آمریکا می‌گویند در مخمر- که مدل خوبی برای مطالعات افزایش سن و پیرشدن انسان محسوب می‌شود- افزایش محتوای تری گلیسرول سلولی یا همان چاقی سلول‌ها، منجر به افزایش طول عمر می‌شود.

محققان در این مطالعه بر محتوای سلولی تری گلیسرول (نوعی چربی است که در تمام یوکاریوت‌ها یافت می‌شود) تمرکز کردند. سلول‌ها برای ذخیره انرژی به تری گلیسرول وابسته هستند.

این گروه تحقیقاتی از روش‌های ژنتیکی برای دستکاری ظرفیت سلولی در بازتولید و تجزیه تری گلیسرول استفاده کرد. محققان با استفاده از آنالیزهای پیچیده دریافتند که این امر با استفاده از سازوکاری که بسیار مستقل از دیگر تنظیمات طول عمر در مخمر و همچنین در انسان است، منجر به افزایش طول زندگی افراد می‌شود.

تری گلیسرول لیپاز آنزیم سلولی است که تری گلیسرول را به مولکول‌های کوچک‌تر که برای تامین انرژی قابل استفاده هستند، می‌شکند. محققان این آنزیم را در سلول‌ها حذف کردند که در نتیجه سلول‌ها به دلیل عدم توانایی در مصرف تری گلیسرول شروع به چاق شدن کردند. در نهایت محققان با تولید آنزیم‌هایی مربوط به سنتز و ساخت تری گلیسرول شروع به تولید چربی در سلول‌ها کردند.

در هر مورد توقف تجزیه تری گلیسرول و افزایش تولید آن باعث شد سلول‌های ‌مخمر چاق‌تر شده و عمر طولانی‌تری داشته باشند. در مقایسه سلول‌های مخمر که نمی‌توانستند تری گلیسرول سنتز کنند لاغر باقی ماندند اما خیلی زود از میان رفتند. محققان دریافتند که بیان بیش از اندازه تری گلیسرول لیپاز که موجب تجزیه تری گلیسرول‌ها می‌شود با کوتاه شدن طول عمر سلول‌ها در ارتباط است.

علاوه بر این، هیچ اختلالی در رشد این سلول‌های چاق مشاهده نشد. سلول‌ها به طور موثری به تولیدمثل و تکثیر خود ادامه دادند. آن‌ها همچنین نسبت به شرایط تنش مختلف به طور عادی پاسخ دادند. این در حالی است که روش‌های معمولی امروزی برای افزایش طول عمر معمولا منجر به آهسته‌تر شدن روند رشد و یا از دست دادن مقاومت نسبت به تنش‌های زیست محیطی می‌شود.

محققان بر این باورند که این نوع کارکرد طولانی شدن عمر در انسان‌ها نیز وجود دارد، اما مطمئن نیستند که در انسان‌ها نیز تری گلیسرول عامل بروز این پدیده باشد.