علی ربیعی، سفرهای استانی ، وزارت دوباره

رزومه ای که در سال 92 در رسانه ها منتشر شد شامل ذکر سوابقی در وزارت اطلاعات و تدریس در دانشگاه پیام نور بود. قبل از معرفی وی برای کسب رأی اعتماد اسم گزینه های دیگری به گوش می رسید اما در شب معرفی ورق برگشت و به نظر میرسد بر اساس عضویت و همکاری ایشان با خانه کارگر و حزب علیرضا محجوب شانس وزارت به او رو آورد و با توصیه ی محجوب به روحانی معرفی و البته رأی اعتماد مجلس را نیز جلب نمود. علی ربیعی عهده دار وزارتخانه ای شد که در دولت قبل از تلفیق سه وزارتخانه مهم و تأثیر گذاری چون وزارت تعاون- کار و امور اجتماعی و وزارت رفاه تشکیل گردیده؛ وزراتخانه هایی که به قول معروف امورات اجتماعی و رفاهی مردم از «مهد» تا «لحد» را در بر میگیرد. بخش های مهم وزارتخانه شامل: تعاون (مهمترین بحث مسکن مهر) کار( بازرسی کار، روابط کار،آموزشهای فنی و تنظیم بازار اشتغال و..) رفاه(یارانه ها، بیمه و تامین اجتماعی ، صندوقهای بیمه ای ، بهزیستی) که ساماندهی و برنامه ریزی هر بخش به تدبیری گسترده و عمیق نیاز دارد. گستردگی وظایف و نقشهای این وزارتخانه ی عریض و طویل از همان ماه های اولیه وزارت ربیعی را به چالش های مختلف با مجلس و رسانه ها کشاند و احضارهای متعدد بهارستان نشینان برای طرح سوال نمایندگان مجلس، ربیعی را بارها و بارها به تکاپو برای پاسخی قانع کننده و رایزنی های لازم واداشت که گاهی موفق بود و گاهی سؤال کننده قانع نشده و ربیعی با دریافت کارت زردی دوباره به سمت طبقه دهم ساختمان مرکزی وزرات مربوطه در خیابان آزادی،راهی میشد. انگار تلاطم روزگار دولت با بودجه های محدود عرصه ی مدیریت کلانش را سخت تحت تأثیر قرار داده وخبرنگاران و اصحاب رسانه گاهی علی ربیعی را پشت تریبون ها گریان و نالان مشاهده نموده و گاهی نیز خودش را از دست خبرنگاران مخفی نگه میداشت یا برای انجام کنفرانس های خبریش به ناچار به انتخاب گزینشی رسانه های همسو برای حضور و انعکاس مصاحبه هایش دست میزد. اکنون که ساعات پایانی دولت یازدهم فرا رسیده و شمارش معکوس برای آغاز دولت دوازدهم دوباره با دکتر حسن روحانی شروع شده؛ بنابر تأیید بسیاری از نخبگان، ربیعی گزینه مجدد صدارت بر وزارت مذکور نخواهد بود، اما شواهد امر و تحرکات و رایزنی های برخی معاونین و مدیران در روزهای پایانی دولت چیز دیگری را میگوید. برخی شواهد حاکی از این است که سفرهای متعدد و اخیر ربیعی به استانهای مختلف کشور و تهیه و انتشار عکس و فیلم و خبر متعدد از این سفرها، دیدارها، ملاقات ها و بازدید و افتتاح بنگاه های تولیدی همه به نحوی نشان از تکاپوی وی و موافقانش برای حضوری مجدد در دولت تدبیر و امید دارد. سفرهای استانی پی در پی که در افکار عمومی و رسانه ها نامش را بارها و بارها به گوش مخاطبین میرساند، سفر به استان ها آنهم نه فقط مراکز استانی ! بلکه سفر به شهرستان های کوچک مثل محلات در مرکزی، راز و جرگلان در خراسان شمالی و.. شاید تعامل با استاندارن ، مقامات محلی و از همه مهمتر نمایندگان مجلس ورق شانس کسب رأی اعتماد علی ربیعی را به نفع وی و دو سه نماینده مدافعش در لیست امید(افرادی چون محجوب،جلودارزاده ودیگر اعضای کمیسیون اجتماعی ) برگرداند. سفرهایی که میتواند امیدی باشد برای ایجاد اجماع بیشتر و تغییر اوضاع افکار عمومی تصمیم گیران و تصمیم سازان چیدمان لیست کابینه دولت روحانی. همزمان با این دیده شدن ها در سفرهای متعدد و پی در پی، لیست گزینه های احتمالی کابینه که این اواخر منتشر میشود و در تمام آنها تنها نام علی ربیعی برای تصدی وزارت تعاون و کار و رفاه به چشم میخورد و جای هرگونه شک و شبهه را برای وزیر شدن دوباره ی وی، از ذهن منتقدان جدی او پاک کرده است. وزیری که نه تنها از لحاظ سیاسی و منش سیاسی مقبول بسیاری از اصلاح طلبان وحتی اعتدالیون نبود، بلکه با داشتن قلبی شکسته بابت فوت زودهنگام همسر و فرزندش از صلابت لازم برای رهبری بازار کار ایران و مدیریت قاطعانه و تصمیم ساز وی در شورای عالی اشتغال برخوردار نبود و برنامه خاصی ارائه نمیداد و حتی گاهی خود را مبّرا از جریان اشتغال کشور میدانست حالا برای صدارت مجدد تلاش میکند. اکنون باید منتظر ماند و دید که دکتر حسن روحانی با توجه به بحث بیکاری و اشتغال که از چالشهای جدی حکومت به شمار میرود و با در نظر گرفتن مطالبات جریان سیاسی اصلاحات با تغییر در کابینه چه فردی را برای صدارت بر این وزارتخانه ی مهم بر میگزیند؟ آیا بازهم روز آخر (مانند سال 92)، رسانه ها و مردم باز با اسم غیر منتظره ای روبرو خواهند شد یا ربیعی معرفی می شود؟ و باید دید در صورت معرفی شدن دوباره ی وی نمایندگان مجلس در برابر خواسته های نخبگان و سیاسیون چه واکنشی داشته و چه آرائی را به صندوق رأی اعتماد خواهند داد؟