رویای۲۰ ساله نرخ بیکاری «تک رقمی»

خبرگزاری مهر: عدم تناسب عرضه و تقاضا در بازار کار امروز منجر به بروز بحرانی به نام «بیکاری» در کشور شده است؛ نگاهی به آمار بیکاری طی دو دهه اخیر خود مُهر تاییدی بر این ادعاست. مرور نرخ بیکاری در دو دهه اخیر نشان می‌دهد به رغم هدفگذاری برنامه‌های توسعه‌ای برای کاهش نرخ بیکاری و حتی پیش بینی تحقق نرخ بیکاری ۷ درصدی در برنامه پنجم توسعه اما آخرین نرخ «تک رقمی» بیکاری در سال ۱۳۷۵ و با نرخ ۹.۱ درصد ثبت شد و تا امروز با گذشت ۲۰ سال، از سال ۱۳۷۶ تاکنون همواره نرخ بیکاری کشور دو رقمی بوده است! در حالی با گذشت ۲۰ سال همچنان نرخ بیکاری کشور دو رقمی است که در برنامه دوم توسعه مصوب سال ۱۳۷۳ پیش بینی شده بود تا وزارت کار و امور اجتماعی وقت نسبت به ایجاد ۶۶۰ هزار فرصت شغلی ارزان قیمت جدید به منظور حمایت از اشتغال نیروی کار کشور و کاهش نرخ بیکاری اقدام کند. این در حالیست که تا چهار سال گذشته هم اگر دولت‌ها سالانه برای حدود ۶۰۰ هزار نفر اشتغال ایجاد می‌کردند امکان پاسخگویی به تقاضای اشتغال سالانه وجود داشت. به هر روی نرخ پایین رشد سرمایه گذاری، بهره وری و اقتصادی به یکباره بازار کار را با جمع انبوهی از تقاضای شغل مواجه کرد تا امروز با عنوان «جمعیت انباشت بیکار» از آن یاد می‌شود. در شرایطی که سالانه اشتغال ۶۰۰ هزار نفر می‌توانست بین عرضه و تقاضای بازار کار تعادل ایجاد کند اما امروز برای پاسخ به نیاز بازار کار به سالانه حدود یک میلیون شغل نیاز است! به عبارتی مدت زیاد انتظار برای یافتن شغل، جمعیت بیکار را به یکباره افزایش داد تا علاوه بر نیروی جدیدالورود متقاضی شغل، افراد جویای کار از سالیان گذشته نیز همچنان در جمعیت بیکار بمانند. در برنامه‌های سوم و چهارم توسعه نیز در بندها و تبصره‌های متعددی دولت‌ها مکلف به اتخاذ سیاست‌های اشتغالزایی بودند تا اینکه در برنامه پنجم توسعه دولت مکلف شد تا با انجام اقدامات ضروری و لازم نرخ بیکاری را در پایان برنامه به ۷ درصد برساند که این هدفگذاری نیز محقق نشد. نرخ بیکاری از ۷۵ تا ۹۵

تکالیف قانونی برنامه‌های توسعه‌ای در حالی بر دوش دولت‌های مختلف بود که ماحصل اقدامات تمام دولت‌ها امروز تحقق نرخ بیکاری ۱۲.۴ درصدی است.