خیز المپیکی‌های شورای شهر برای بازگشت به ورزش

سرویس ورزشی فردا: عدم اقبال مردم به چهره هاي ورزشي در انتخابات شورا شايد يكي از برجسته ترين نكات نتايج بود. به خصوص در تهران كه هيچكدام از اين كانديدا نتوانستند راي مردم را براي استمرار حضورشان در خيابان بهشت بدست آورند. افت محبوبت و مشروعيت برخي از آن ها به حدي بود كه اگر ليست اميدي هم در كار نبود، هيچ جايي در شورا نداشتند و در هر صورت بايد به فكر جايگاه ديگري ميبودند. جايگاهي كه موضوع اصلي اين گزارش است كه در آن مي خواهيم به آينده چند ورزشكار مطرح و تا هفته هاي نماينده سابق مردم تهران در شورا بپردازيم.

در دوره اخير شوراي شهر تهران عليرضا دبير، هادي ساعي، حسين رضازاده و عباس جديدي جزو منتخبان مردم تهران بودند كه البته در دوره آينده جايي در شورا ندارند. به اين ترتيب محتمل ترين احتمال براي آن ها بازگشتشان به اصل و ريشه، يعني جايگاهي است كه هويتشان را از آنجا گرفته اند.

نقره احسان حدادي را اگر كنار بگذاريم، درخشش فوتبال ايران در تمامي ادوار المپيك محدود مي شود به كشتي، وزنه برداري و تكواندو. رشته هاي كه بار تمام مدال هاي المپيكي ايران را يك تنه به دوش كشيده اند و به نوعي ورزش هاي اول ايران به حساب مي آيند. اين چهار چهره ورزشي شورا هم مربوط به همين رشته ها هستند. دبير و جديدي كه از كشتي مي آيند و ساعي و رضا زاده هم از تكواندو و وزنه برداري. حالا اگر قرار باشد اين چهار چهره به فدراسيون هاي رشته هايي كه شهرت و مدالشان را از آن به ارث برده اند، معادلات در زمينه مديريت آن با چالش مهمي مواجه مي شود.

از حسين رضازاده شروع مي كنيم كه چهار سال متمادي رئيس فدراسيون وزنه برداري بود و براي حضور در شورا آن را خالي كرد. البته آن روزها علي مرادي (رئيس كنوني فدراسيون) مقبوليت بيشتري از رضازاده داشت و اگر مرد طلاييد سيدني و آتن در رقابت باقي ميماند هم شانس چنداني براي پيروزي نداشت. با اين حال خلوت شدن سر حسين رضازاده، به طور قطع مساوي است با پررنگ تر شدنش در وزنه برداري و تبديل شدن دوباره به اپوزسيون فدراسيون. اپوزسيوني كه قطعا دوباره اسبش را زين مي كند براي گرفتن پست مديريت از علي مرادي.

ماجرا براي سه چهره ديگر هم به همين منوال است. در روزهايي كه رسول خادم با اجماعي تقريبا قطعي رئيس فدراسيون كشتي است و خيلي ها او را لايق ترين مدير حال حاضر اين رشته مي دانند، وارد شدن جدي دبير و تا حدودي جديدي به ميدان، معادلات را تغيير مي دهد و اندك مخالفان خادم، به آلترناتيوي براي او مي رسند. آلترناتيوي كه قهرمان اللمپيك و از بدنه كشتي و همين طور سابقه كار در حوزه مديريت و حضور در شورا را دارد و قطعا حرف هاي زيادي هم براي گفتن.

هادي ساعي هم كه ديگر پرافتخارترين ورزشكار ايران در تاريخ ادوار المپيك است و به نوعي شناسنامه تكواندوي ايران. در مقابلش البته پولادگري حضور دارد كه تمام مدال هاي ساعي در دوران مديريت او بدست آمده و سال ها با مستحكم ترين جايگاه ممكن رئيس فدراسيون بوده است. با اين حال نتايج ضعيف تيم مردان در المپيك و دوران پس از مهماندوست به نوعي جايگاه محكم پولادگر را هم متزلزل كرده. با اين حال در نبود ساعي هيچ چهره اي در خانواده تكواندو حضور ندارد كه ريشه، اسم و رسم و توان جانشيني پولادگر را داشته باشد. حالا اما ساعي از فعاليت شورا فارغ شده و احتمالش كم نيست كه به سمت فدراسيون تكواندو و مديريت آن سرازير شود. اتفاقي كه مي تواند پس از دو دهه مديريت بي دغدغه پولادگر را در تكواندو را با چالش مواجه كند.

به عقيده بسياري از صاحب نظران، جايگاه اصلي اين قهرمانان در فدراسيون ها و مديريت ورزش كشور است. جايي كه شايد بيش از مديران سياسي به كار مي آيند و درد ورزشكاران رشته خود را بيش از بقيه مي فهمند.

در هر صورت بازگشت اين ورزشكاران به فدراسيون هايشان مي تواند اتفاق هاي جالبي را طي روزهاي آينده رقم بزند.