شهرهای ایده‌آل برای زندگی فردا

روزنامه ایران: شهرهای هوشمند به عنوان شهرهای فردای جهان، دارای ابعاد و اضلاع متعددی هستند. آنها دارای مدیریت هوشمند هستند چرا‌که مدیریت شهری قرن بیستمی، در حالی که شهروندان ابزارهای قرن بیست‌و‌یکمی از جمله دسترسی فزاینده به اینترنت، تلفن‌های همراه هوشمند و رسانه‌های اجتماعی را در اختیار دارند، نارکارآمد خواهد بود. آنها شهروندان هوشمند خواهند داشت که راه و روش و فرهنگ استفاده از تکنولوژی‌های ارتباطات و اطلاعات را می‌شناسند. همچنین این شهرها به محیط‌زیست هوشمند نیاز دارند چرا که در حال حاضر شهرها، مسئول 75 درصد مصرف انرژی جهانی، 80 درصد انتشار گازهای گلخانه‌ای و اصلی‌ترین تولید‌کننده ضایعات در جهان هستند و تمامی ابزارهای لازم برای به قهقرا بردن محیط زیست را در اختیار دارند. از این‌رو می‌بایست ردپای اکولوژیکی شهرهای هوشمند فردا کوچک و کوچکتر شود.

از سوی دیگر شهر هوشمند دارای زیرساخت‌های هوشمند است که یکی از اضلاع مهم آن بحث حمل و نقل است. امروزه ارتباط مستقیم و مستحکمی بین پویایی حمل و نقل شهری و سطح توسعه‌یافتگی شهرها وجود دارد، تحرک شهری بالا و روان بودن ترافیک شهری به کیفیت زندگی شهری و رضایتمندی شهروندان می‌انجامد. رواج مفاهیمی مانند شهرهای کم کربن، شهرهای سبز و شهرهای هوشمند باعث شده که حمل و نقل غیرموتوری و نیز حمل و نقل عمومی در دستور کار بسیاری از شهرها قرار بگیرد.

سیستم حمل و نقل عمومی در قرن بیست و یکم بیش از پیش در حال گسترش و هر روز در حال تغییر و نوآوری است. هم‌اکنون سالانه بیش از 24 میلیارد سفر یعنی معادل بیش از سه برابر جمعیت کره زمین با حمل و نقل عمومی انجام می‌شود و بیش از 13 میلیون نفر شاغل در این بخش هستند.

در مقیاس جهانی چنانچه ظرفیت حمل و نقل عمومی را به دو برابر فعلی آن ارتقا دهیم، سالانه 170 میلیون تن نفت ذخیره خواهد شد، همچنین دو برابر کردن سهم حمل و نقل عمومی از انتشار بیش از نیم میلیارد تن دی‌اکسید کربن در فضا تا سال 2025 جلوگیری خواهد کرد چراکه هر کیلومتر سفر با وسیله نقلیه شخصی مثل اتومبیل، 3.5 برابر بیشتر از وسایل حمل و نقل عمومی گازهای گلخانه­‌ای وارد جو می‌سازد.

یکی دیگر از ابعاد شهر هوشمند که در شهرسازی آینده بسیار مورد توجه قرار خواهد گرفت ساخت و ساز هوشمند است. یک ساختمان هوشمند شامل نصب و به کارگیری سیستم‌های فن‌آوارانه پیشرفته و یکپارچه مربوط به ساخت وساز است.

این سیستم شامل اتوماسیون ساختمان، امنیت زندگی، ارتباطات از راه دور و سیستم‌های مدیریت تأسیسات است. ساختمان‌های هوشمند اطلاعات عملی و کاربردی را در مورد کلیت ساختمان یا فضای داخلی آن، در اختیار مالک، مستأجر و مدیر ساختمان قرار می‌دهند. امروزه با استفاده از فناوری اطلاعات می‌توان هزینه‌های سرسام آور مقاوم‌سازی و موارد مشابه آن را به‌طور چشمگیری کاهش داد این کاهش هزینه‌ها می‌تواند در خدمت افزایش بهره‌وری و پایداری شهری قرار بگیرد. شهرهایی که علاقه‌مند باشند در مسیر هوشمند‌سازی گام بردارند در ابتدای امر باید فرکانس ابزارهای گردآوری اطلاعات را بالا ببرند و به‌عبارتی داده‌ها و اطلاعات دقیق تولید کنند.

افزون بر همه اینها شهرهای فردا باید به مباحث اجتماعی نیز توجه جدی‌تری مبذول دارند. به‌عبارتی شهرهای فردا مکان پیشرفت اجتماعی هستند. آنها سطح بالایی از کیفیت زندگی و درجه بالایی از انسجام اجتماعی، یکپارچگی و تعادل را ارائه می‌دهند و دارای امنیت و ثبات خواهند بود. در شهرهای فردا به اقشار مختلف از جمله سالمند و کودک و معلول اهمیت بیشتری باید اختصاص داده شود.

همچنین شهرهای فردا باید سکویی برای دموکراسی و مکانی برای گفت‌و‌گو و تنوع فرهنگی باشند. برای این منظور فضاهای عمومی شهری از جمله خیابان‌ها و اماکن عمومی بیش از پیش ارزش پیدا خواهند کرد.

موضوع مهم دیگری که باید شهرها و مدیریت شهری آینده در نظر بگیرند گسترش عدالت اجتماعی در شهرهاست. امروزه قریب به 30 درصد از شهروندان کشورهای در حال توسعه که رقمی بالغ بر یک میلیارد نفر را شامل می‌شود در زاغه‌ها و حلبی‌آبادها زندگی می‌کنند. در همین راستا یکی از اهداف توسعه هزاره، کاهش فقر و ارتقای زندگی 100 میلیون از زاغه‌نشینان تا سال2030 است و تلاش مدیریت شهری نیز باید کاهش فقر و کاهش شکاف بین طبقات شهری باشد. بدین منظور سازمان ملل در سال 2015 برای پر کردن شکاف موجود بین کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه تقاضای سرمایه‌گذاری سالانه 2.5 تریلیون دلاری در کشورهای رو به توسعه را مطرح کرده است.

همچنین باید در نظر داشت شهرهای فردا دانش محور و دانش بنیان خواهند بود. در عرصه بین‌المللی، بسیاری از سازمان‌ها از جمله سازمان ملل، اتحادیه اروپا، سازمان همکاریهای اقتصادی و توسعه و بانک جهانی هر یک به سهم خود به اهمیت حیاتی اقتصاد دانش اشاره کرده‌ و تأکید دارند که بشر در آستانه افتتاح یک تمدن جدید بر محور دانش قرار دارد. به‌عبارت دیگر قرن 21 قرن دانش نیز نامیده شده است. بعد از جنگ جهانی دوم، در بسیاری از کشورهای صنعتی، بیش از 50 درصد تولید ناخالص داخلی از مسیری به دست می‌آید که به جای ماده محوری بر دانش محوری تمرکز دارد.