زور سکه‌های ما به دلارهای همسایه نمی‌رسد!
دولتمردان ورزشی کشورهای مختلف به ویژه کشورهای صاحب‌نام در عرصه المپیک، مدتهاست عزم خود را برای تکرار و کسب افتخارات جدید در بزرگترین آوردگاه ورزشی دنیا جزم کرده اند و از هیچ طرح و برنامه‌ای برای دستیابی به این هدف افتخارآمیز ورزشی و سیاسی دریغ نمی‌کنند.
به گزارش مهر دولتمردان ورزشی کشورهای مختلف به ویژه کشورهای صاحب‌نام در عرصه المپیک، مدتهاست عزم خود را برای تکرار و کسب افتخارات جدید در بزرگترین آوردگاه ورزشی دنیا جزم کرده اند و از هیچ طرح و برنامه‌ای برای دستیابی به این هدف افتخارآمیز ورزشی و سیاسی دریغ نمی‌کنند.
یکی از همین طرح و نقشه های بالقوه برای تشویق و هموارکردن مسیر آماده سازی ورزشکاران تا المپیک، تعیین و اعطای جوایز نقدی چشمگیر و وسوسه انگیز است که مطمئنا می تواند همچون یک دوپینگ روحی مجاز و معجزه گر، باعث ارتقای سطح آمادگی هر ورزشکاری شود. طبیعتا متولیان ورزش ایران نیز به تبع همین واقعیت، جوایز نقدی مشخصی را برای مدال آوران المپیکی کشورمان تعیین کرده اند که این موضوع در نگاه اول، باعث امید و ایجاد انگیزه است، اما همین امید و خوشحالی با توجه به مقایسه مقدار جوایز دیگر رقبای ورزشی با ایران، عمر بسیار کوتاهی دارد و حتی در برخی موارد می تواند منجر به سرخوردگی و ناامیدی نیز شود!
به عنوان مثال می توان به ریخت و پاش‌های عجیب همسایه شمالی ایران، یعنی جمهوری آذربایجان اشاره کرد که انصافا طی چند سال اخیر سرمایه گذاری هنگفت و ویژه ای در رشته های المپیکی خود به خصوص ورزش رشته کشتی انجام داده است. یکی از همین مشوق های عجیب و امیدبخش، اهدای یک میلیون دلار وجه نقد به مدال آوران طلایی این کشور در بازیهای المپیک ۲۰۱۶ برزیل است. مطمئنا در نظر گرفتن این جایزه وسوسه انگیز می تواند هر ورزشکاری را با تمام توان و وجود راهی میدان کند و حتی از ورزشکاران معمولی و تازه‌کار نیز یک قهرمان افسانه‌ای بسازد!
ورزشکاران طلایی این کشور به خوبی می‌دانند در صورت دستیابی به این جایزه بزرگ تا پایان عمر تامین هستند و دیگر دغدغه‌ای برای زندگی و امرار معاش ندارند.
این در حالی است که کشور آذربایجان نیز همانند ایران یک کشور صادرکننده نفت است و بالطبع با توجه به کاهش شدید قیمت نفت با مشکلاتی روبرو شده، اما سران سیاسی و ورزشی این کشور به قدری به مقوله المپیک و کسب افتخار در این عرصه سیاسی ورزشی اهمیت می دهند که بدون هیچ شک و تردیدی، چنین مشوق‌های دلاری را برای مردان و زنان طلایی خود در المپیک در نظر گرفته اند.
این را در نظر بگیرید که کشتی ورزش ملی ماست و می تواند شاخص رشد ورزش ما در میادین بین المللی باشد.
اثبات این ادعا، تازه‌ترین اظهارات سرمربی ایرانی الاصل تیم کشتی فرنگی آذربایجان است. جمشید خیرآبادی در تایید حمایت‌های رویایی آذری‌ها از ورزشکاران المپیکی به ویژه کشتی گیران این کشور می گوید: «جوایز یک میلیون دلاری به جز هدایایی مانند خودرو و مسکن است که به قهرمانان آذری اهدا می شود و امکانات المپیکی این کشور به هیچ عنوان قابل مقایسه با ایران نیست.»
به هر حال باید قبول کرد تفاوت حمایت‌های نقدی ایران با دیگر رقبای همسایه و سنتی از زمین تا آسمان است و هیچگاه با تعیین جایزه ۳۰۰ سکه‌ای به طلایی‌های المپیکی ایران که نسبت به دوره گذشته تنها ۱۰۰ سکه رشد داشته، نمی توان نه از نظر مدال و نتیجه و نه از نظر میزان جوایز و پاداش با این کشورها رقابت کرد!
با یک حساب سر انگشتی می توان دریافت پاداش ورزشکاران طلایی المپیک ایران در صورت دستیابی به این مهم، حتی به اندازه ۵ یا ۱۰ درصد پاداش ورزشکاران طلایی همسایه شمالی نیست. متولیان ورزشی ایران باید به این حقیقت واقف باشند که دیگر نباید برای کسب مدال و افتخار در المپیک آتی، تنها بر سختکوشی و تلاش فردی ورزشکاران حساب باز کنند و اگر داعیه رقابت در عرصه المپیک را دارند باید همانند همین رقبای خارجی برای ورزشکاران ایران هزینه کنند. چراکه در غیر اینصورت هیچگاه زور سکه‌های ناچیز وعده داده شده به ورزشکاران وطنی، زور رقابت با دلارهای میلیونی کشور همسایه را ندارد.