واکنش اعتراضی به سخنان رئیس‌جمهور
حسن روحاني، رئيس‌جمهوري ايران صبح ديروز در اجلاس روساي دانشگاه‌ها و مديران پارك‌هاي علم و فن‌آوري منتقدان توافقنامه ژنو را عده معدودي «كم‌سواد» خواند و گفت: «چرا فقط يك عده معدود كم‌سواد كه از جايي خاص تغذيه مي‌شوند، بايد از توافق ژنو حرف بزنند اما اساتيد دانشگاه‌هاي ما خاموشند؟» همزمان با سخنراني حسن روحاني، اسحاق جهانگيري معاون اول وي نيز در مراسم توديع و معارفه روساي قديم و جديد سازمان ميراث فرهنگي، همچون رئيس دولت به منتقدان توافقنامه ژنو تاخت و گفت: «مخالفت‌هايي كه با اقدامات دولت در زمينه سياست خارجي مي‌شود از روي حسادت است.» اين اولين باري نيست كه ياران دولت یازدهم منتقدان خود را كم‌سواد و حسود و... خطاب مي‌كنند. اين سخنان در حالي از سوي رئيس‌جمهور و معاونش بر زبان جاري شد كه كمتر از يك ماه پيش حسن روحاني در اولين همايش استانداران «دولت تدبير و اميد» از مردان دولتش خواسته بود تا از نقد نهراسند: «يادمان باشد از نقد و انتقاد نبايد بهراسيم و نبايد ناراحت شويم، آزاد بگذاريم هركس نقد دارد، مخصوصا نقد سالم، سازنده و دلسوزانه اين بهترين كمك براي ماست.» نكته اينجاست كه حسن روحاني در هشت سالي كه دستي در مديريت اجرايي كشور نداشت، كتابي تحت عنوان «ديپلماسي هسته‌اي و امنيت ملي» نوشت و در آن صراحتا از جاهل دانستن يك منتقد يا خائن دانستن وي انتقاد كرده بود: «فكر مي‌كنيم وارد آوردن اشكال به يك تصميم، مساوي با جهل يا حتي خيانت تصميم‌گيرنده است؛ در حالي كه بايد بپذيريم معمولا تصميمات با نقص و خطا همراه است.» وي در بخش ديگري از همين كتاب مي‌نويسد: «اينكه بسياري از قوانين مصوب به ناچار پس از چند ماه يا چند سال نياز به اصلاح پيدا مي‌كند، در بسياري از موارد ناشي از مشكل تصميم‌سازي و تصميم‌گيري در تصويب قوانين است. بايد انتقاد به يك معروف و كار شايسته تبديل شود و انتقادكننده در انتظار تشويق باشد و نه تنبيه.» روحاني در كتاب مذكور تاكيد مي‌كند: «تا به اين نقطه نرسيم به ناچار بايد شاهد ادامه تصميمات اشتباه مسئولان باشيم. بزرگ‌ترين شجاعت پذيرش اشتباه و خطا از طرف مسئولان است. بايد فرمايش اميرالمومنين(ع) را مدنظر قرار دهيم كه فرمود: من در حدي نيستم كه خطا نكنم يا از استماع نظرات ديگران بي‌نياز باشم.» سخنان رئيس‌جمهور درباره سكوت اساتيد مدافع دولت اگرچه سخن برحقي است و انتظار دولت اين است كه در ميان موج گسترده انتقاداتي كه اين روزها از عملكرد دولت در فاز كنترل بحران برف و سبدكالا و... مي‌شود، آنها نيز به ميدان دفاع از عملكرد دولت بيايند و سخني بگويند، اما در اين ميان نبايد انتظار داشت منتقدان و چه بسا مخالفان لب به اعتراض و سخن نگشوده و صرفا هر زمان كه قرار بر تاييد عملكرد دولت باشد، سخن بگويند. ياد هشت سال گذشته سخنان اين روزهاي مقامات دولت درباره منتقدانش بيش از هرچيز يادآور ادبيات محمود احمدي‌نژاد است؛ آنگاه كه مخالفان و منتقدانش را مورد خطاب قرار مي‌داد: «قيافه روشنفكري مي‌گيرند، به اندازه بزغاله هم از دنيا فهم و شعور ندارند.» يا روز ديگري گفت: «بخواهيم وارد باندبازي و دعواهاي اينگونه شويم، اين موضوع حدو مرزي ندارد كه متاسفانه عده‌اي در يك‌سال اخير حد و مرز اين موضوع را نشناختند و رعايت نكردند و ما به حرمت ملت سكوت كرديم.» سخنان اين روزهاي حسن روحاني به شدت در حال افتادن روي ريل قطار محمود احمدي‌نژاد است؛ آنگاه كه بعد از يكي، دو سال زمزمه‌هاي«نمي گذارند» و «خواستيم و نگذاشتند»ها آغاز شد و بقيه دوران رياست‌جمهوري‌اش با همين الفاظ طي شد. نكته اما اينجاست كه محمود احمدي‌نژاد رسما «ديگران» و «آنهايي» را كه تا روز آخر نامشان را نبرد مقصر ناكامي دولتش معرفي مي‌كرد. در آن روزها حسن روحاني رئيس مركز تحقيقات استراتژيك مجمع تشخيص مصلحت نظام بود و تندترين انتقادات را از دولت احمدي‌نژاد مي‌كرد. جايگاه نقد و انتقاد در كشور جايگاه مهمي است كه بي‌توجهي به آن مي‌تواند مصيبت‌هاي فراواني در كشور پديد آورد. از دستگاه عريض و طويل دولت و آنهايي كه خود مستقيم دستي بر آتش دارند نمي‌توان انتظار داشت به نقد آن چيزي بنشينند كه خود پديد آورنده آن بوده‌اند. انتقاد از منتقدان خيلي زود مي‌تواند جاي خود را به «نمي گذارند»هاي دوران قبل بدهد اگر در بر همين پاشنه بچرخد. منبع: تهران امروز