«خرمشهر را خدا آزاد کرد» خطاب امام (ره) به اصحاب غرور بود

"این مطلب مهم را که کرارا عرض کرده‌ام، تکرار می‌کنم که ملت عزیز مجاهد بویژه سلحشوران رزمنده مجاهد فی سبیل الله توجه داشته باشند که غرور از پیروزی‌ها آفت بزرگی است که شیطان باطنی در بندگان خدا به وجود می‌آورد تا آنان را از راه حق منحرف کند، و..." سرويس سياسي "فردا"؛ آنچه در بالا آمد بخشي از پیام امام خمینی (ره) به مناسبت ۲۲ بهمن سال ۱۳۶۱ بود، یعنی هشت ماه پس از آزادسازی خرمشهر. حال که ۲۹ سال از این پیروزی بزرگ می‌گذرد، فرصت مناسبی است تا از خود بپرسیم چرا امام فرمود خرمشهر را خدا آزاد کرد؟ شاید خواندن سطور برای جوانان این دوره قابل هضم نباشد، اما این یک حقیقت است و آن اینکه جوانان دیروز، وقتی برای دفاع از کیان ملت و کشور اسلحه به دست گرفته و در خطوط نبرد حاضر شدند، هیچگاه به پیروزی در عملیاتی نیاندیشیدند. آنان یک جمله را همواره با خود تکرار می‌کردند و آن اینکه ما مامور به انجام تکلیف هستیم نه حصول نتیجه. و صد البته که این تفکر با هیچ یکی از معیارهای مادی و عقلی قابل سنجش نیست. این تفکر، معنای‌‌ همان جمله عزیز سفر کرده ما است که: «هر چه کمال و قدرت و جمال است از اوست.» بچه‌های قدیم جنگ خود را قطره‌ای از خیل لشکریان خدا می‌دانستند که برای رضای او می‌جنگند. فتح و نصرت یا شکست را نیز هدیه‌ای از جانب حق تعالی می‌دیدند. این فرهنگ و اعتقاد به رهبری نظام بود که ملت ایران را در بزرگ‌ترین جنگ معاصر سربلند کرد. بی‌گمان پیروزیهای بزرگ، آفت‌های بزرگی نیز به دنبال دارد. در فرهنگ حضرت روح الله، غرور‌ام الفساد است. ایشان فتح خرمشهر را هدیه خداوند دانستند تا نسل حاضر و نسل‌های آینده بدانند فقط زمانی خداوند هادی یک ملت به سوی رستگاری است که دل‌ها و چشم‌ها به سوی آسمان باشد. وقتی غرور در انسان ریشه بگیرد دیگر خدا نیست، شیطان راهنمای اوست. نگاهی عمیق به جریانات اخیر در کشور نشان می‌دهد که ریشه بسیاری از ولایت گریزی‌ها آن هم در سطوح بالای مدیریتی کشور، ناشی از غروری است که گریبان برخی از آدم‌ها را گرفته است. امامی که با رهبری یک انقلاب و پیروزی آن، معادلات دنیایی را برهم زد و ملتی را با دستی خالی از بزرگ‌ترین معرکه نظامی جهان به سلامت بیرون آورد، هیچگاه نگفت که اگر من نباشم ادامه این راه چنین می‌شود و چنان. او هیچگاه دستاوردهای بزرگ ملت ایران را به نام خود ننوشت چرا که چشم و دلش هماره به سوی آسمان بود. شاید بزرگ‌ترین مخاطبان این جمله امام که: «خرمشهر را خدا آزاد کرد»، اصحاب غرور در عصر حاضر و همه اعصار باشند. ادامه پيام حضرت امام خميني (ره) را در اين بخش مي خوانيم: «این مطلب مهم را که کرارا عرض کرده‌ام، تکرار می‌کنم که ملت عزیز مجاهد بویژه سلحشوران رزمنده مجاهد فی سبیل الله توجه داشته باشند که غرور از پیروزی‌ها آفت بزرگی است که شیطان باطنی در بندگان خدا به وجود می‌آورد تا آنان را از راه حق منحرف کند، و در اثر آن خلق خدا را در کوشش برای مقاصد الهی سست کند، و اگر خدای نخواسته این حالت شیطانی در جبهه‌ها پیش آید، در پیروزی‌ها وقفه حاصل، بلکه با مکر شیطانی ممکن است به شکست منتهی شود. و زمانی این آفت وجدان‌کش پیش می‌آید که انسان از خود و خداوند غافل شود و قدرت و پیروزی‌ها را از خود بداند، و منشأ اصلی آنکه ازمه امور را دردست دارد و هرچه کمال و قدرت و جمال است از اوست را از یاد ببرد. ملت عزیز و قوای مسلح رزمنده در طول این انقلاب و این جنگ لمس نموده‌اند که اگر مددهای الهی و عنایات خاص خداوند قادر نبود، هرگز در ما قدرت مقابله با رژیم شیطانی تا دندان مسلح و متکی به قدرتهای جهانی نبود. ولی از آنجایی که ملت با تحولی الهی به انقلابی اسلامی متکی به معنویات دست زد، توانست آن قدرت بزرگ منطقه را درهم بشکند، و در جنگ نابرابر از حیث تسلیحات و کمکهای بیدریغ شرق و غرب و منطقه، ‌ اینهمه پیروزیهای اعجازآمیز را نصیب ایران و اسلام نماید. ما نباید فتحهای بزرگ مثل خرمشهر را از یاد ببریم که دشمن با همه تجهیزات در سنگرهای بسیار محکم باعده و عدد بسیار کمین کرده بود، و در مقابل عده‌ای از سلحشوران متعهد اسلام از بیابان باز به آنان تاخته، و خداوند آنچنان رعب و وحشت را بر دشمنان ما غلبه داد که با اسارت هزاران نظامی و غنیمتهای بسیار، باقیمانده اشرار با فضاحت تمام رو به فرار گذاشته و شهر‌ها را‌‌ رها کردند. رزمندگان عزیز ما نباید این پیروزی معجزه‌آسا را جز با مددهای الهی ببینند و اگر چنین شد، غرور آن‌ها خلاصه می‌شود در اینکه ما مورد عنایت قادر متعال هستیم و از خود چیزی نداریم و آنچه داریم از اوست و باید به راه او نثار کنیم. و اینجاست که خداوند عنایات خود را ادامه می‌دهد، و شما سلحشوری و جنگ شرافتمندانه را برای دفاع از اسلام و میهن اسلامی ادامه می‌دهید، و به خواست قادر متعال به پیروزی نهایی دست خواهید یافت.» (صحیفه امام جلد ۱۷ صفحات ۳۱۸ و ۳۱۹)