داوران را دار نزنيم

سوابق نشان مي‌دهد داوران ايراني در خارج از مرزهاي ايران قضاوتهاي خوب و قابل قبولي دارند. علت اين موضوع قضاوتهاي بدون استرس آنها در بازي‌هايي است كه تحت نظم و انضباط AFC برگزار مي‌شوند. مسابقات آسيايي فاقد حواشي هستند و چون داوران زبان تماشاگران را نمي‌دانند به راحتي از عهده قضاوت برمي‌آيند. بهترين مثال براي اين موضوع مي‌تواند قضاوتهاي خوب مسعود مرادي در خارج از كشور و سوتهاي پراسترس او در مسابقات داخلي باشد. او معمولا از دقيقه 80 به بعد در مسابقات داخلي دچار مشكل مي‌شد،‌ چون مي‌دانست تا دقايقي ديگر بازي پايان مي‌يابد و بايد در مورد تمام صحنه‌ها پاسخگو باشد. اساسا فوتبال در كشور ما چون پديده‌اي جديد تلقي مي‌شود، رفتارهاي تماشاگران گاهي با استانداردها مطابق نيست. به همين دليل آنها قادر هستند فشار رواني زياد را روي داوران وارد كنند. اين جمله هميشه بايد مدنظر باشد كه داوران بر طبق توانمندي فردي خود سوت مي‌زنند نه بر اساس قابليتهاي تشكيلاتي. اينكه يك داور انگليسي در بازي فينال بين هلند و اسپانيا بازيكني را كه با لگد هافبك اسپانيايي را مورد اصابت قرار داد، اخراج نكرد را نبايد به حساب نامناسب بودن تشكيلات داوري انگلستان نوشت. در واقع اين داور است كه مورد سرزنش قرار مي‌گيرد نه تشكيلات داوري كشور او. افكار عمومي گاهي به اشتباه تصور مي‌كنند يك قضاوت خوب حاصل يك رئيس كميته داوران خوب است در حالي كه در دنيا افتخارات هر داور به حساب خودش نوشته مي‌شود. مكزيك و استراليا با 2 داور در جام‌جهاني حاضر شدند. اين به مفهوم بروز توانمندي در داوران آنها بوده و ارتباطي به فدراسيون‌هاي كشورهاي عضو پيدا نمي‌كند. هرچند مسائل پشت‌پرده مانند اسپانسر بودن بعضي از شركت‌هايي كه داوران در آن كشورها عضو هستند هم در انتخاب داوران تأثير دارد. در واقع بايد گفت به مانند يك مسابقه دوميداني در داوري فوتبال نيز هر كس براي رسيدن به خط پايان و پيروزي انفرادي تلاش مي‌كند. اخيرا برخي از داوران ايراني مانند سعيد مظفري‌زاده، عليرضا فغاني و... با تسلط به زبان انگليسي موقعيت خود را بهبود بخشيده‌اند و برخي از داوران نيز در جلساتي كه توسط AFC برگزار مي‌شود به دليل ضعف زبان انگليسي متوجه تدريس‌ها نمي‌شوند كه اين موضوع در قضاوتهاي داخلي به آنها ضربه مي‌زند. تعداد داوران ايراني كه زبان انگليسي نمي‌دانند بسيار بيشتر از آنهايي است كه به اين زبان مسلط هستند. بايد بدانيم قوانين بازي فوتبال ايراني نيست و بين‌المللي است و داوران نيز براي قضاوت بهتر بايد به زبان‌هاي بين‌المللي مسلط باشند. ابلاغهاي زياد براي داوران ايراني در مسابقات آسيايي مربوط به سوابق خوبي است كه آنها از خود به جاي گذاشته‌اند و ابلاغ‌هاي كمتر ناشي از نمراتي است كه در بازي‌هاي گذشته كسب كرده‌اند. به نظر مي‌رسد كميته داوران با بي‌توجهي به مسائلي مثل ضرورت آموزش زبان‌هاي خارجي به داوران هر داور را با دست خودش دار مي‌زند. تهران امروز