دارند تماشایمان می کنند

تمام اتفاقاتی که این روزها حوالی ورزش ما به وقوع می‌پیوندد، باز هم ثابت می‌کند که گویا این عرصه رنگارنگ و پر از توجه را با تعادل و آرامش، نسبتی نیست. از یک‌سو خبر از مشکلات پدید‌آمده در نتیجه یک‌میهمانی نامتعارف به گوش می‌رسد و از سوی دیگر زمزمه‌های استخدام فردی که حتما هیچ نسبتی با فرهنگ و تفکر حاکم بر سرزمین‌مان ندارد. ورزش، یعنی همان عرصه‌ای که قرار بود محدوده فراغت مردم را تعریف کرده و منبع تزریق آرامش و اطمینان باشد، این روزها مثل تمام روزهایی که گذشتند و قدرشان را ندانستیم؛ پر شده از هیجان کاذب و دردسرهای بی‌شمار. این‌که چرا از فرصت گرانبهای ورزش به خوبی استفاده نمی‌کنیم و یا این‌که اصلا نمی‌دانیم چگونه باید از این عرصه بهره برد را یقینا باید به بحث و گفت‌و‌گو گذاشت، اما واقعیت -‌هر‌چند تلخ‌- آن است که ورزش این روزها از آن جهت شایسته نقد است که نتوانسته متفاوت از آنچه در عرصه اجتماع می‌گذرد، صورت خود را بیاراید. یعنی هر آنچه گفته می‌شود و هر نقدی که به این حوزه فراگیر وارد می‌شود را می‌توان در سایر عرصه‌های اجتماعی هم پیدا کرد. از این منظر، شاید ورزش و روزگار عجیبش توجیهی داشته باشد، شاید بتوان گفت که مگر در سایر بخش‌ها فضایی جز این حاکم است؟ اما مساله آن است که قبول کنیم و فراموش نکنیم که بنا نبود ورزش هم مثل همه‌‌چیز و همه کارمان شود. آن روز که هدف عالی‌مان از ورزش و تربیت‌بدنی را رسیدن به «ورزش پهلوانی» معرفی کردیم، مگر قرار نگذاشتیم که حال و احوال این حوزه را چنان متفاوت از سایر بخش‌ها و حوزه‌ها کنیم که نماد و اسوه دیگران شود؟ مگر قرار نبود این‌جا آدم‌هایی را پرورش دهیم که با همه جا فرق داشته باشد؟ با این وصف است که چنان توجیهی به کار نمی‌آید. مقبول نیست. این‌جاست که نمی‌توان گفت: ورزش هم چیزی مثل سایر موضوعات. نمی‌توان گفت: همه چیزمان به همه چیزمان می ‌آید و ورزش را از این شباهت گریزی نیست. با تمام عناصری که ورزش به آن‌ها وابسته است، از شهرت و محبوبیت گرفته تا ثروت و مکنت؛ چاره‌ای نیست جز آن‌که برای پرورش انسان‌هایی خاص و توسعه‌یافته به لحاظ ذهنی، در این عرصه تدبیر داشته باشیم. این انسان‌های خاص که خواه ناخواه الگوی جماعتی بزرگ قرار می‌گیرند، نه می‌توانند دروغ بگویند و نه می‌توانند هنجارشکنی کنند. این آدم‌ها نه قرار است که نماد قانون‌شکنی باشند و نه چنان جنجال‌آفرین و دردسرساز که کارها و اقدامات‌شان عنوان نخست فلان رسانه و بهمان مجله شود. تمام آنچه از ورزش و متولیان آن انتظار می‌رود، همین است. که آقایان! به قاعده و اصول فکر کنید، تصمیم بگیرید و آن را به اجرا درآورید. که این‌جا چشم‌ها ریزبینانه‌تر و موشکافانه‌تر از هر جای دیگر شما را نظاره می‌کنند و فراموش نمی‌کنند که قرار بود انسان‌های متعالی و کامل برای جامعه‌مان بسازید. مدیر مسئول هفته نامه ورزشی «تماشاگر»