چرا حکم ای اف سی مضحک و خنده‌دار است؟
نمایش پرسپولیس در تهران مقابل لخویا با تمام فرودهایی که در برخی اوقات ملموس به نظر می‌رسید قابل قبول و دوست داشتنی بود.
ورزش سه: مالکیت توپ ۶۰ درصدی مقابل قهرمان پرقدرت قطر و خلق ۷ موقعیت گل در شرایطی به دست آمد که تیم حریف با وجود در اختیار داشتن خط میانی قدرتمند تنها صاحب یک موقعیت ایده‌آل گلزنی و دو سه موقعیت نصف و نیمه شد. این برتری زمانی قابل توجه و باعث دلگرمی است که بدانیم لخویا در ۲۶ بازی لیگ قطر ۶۹ گل زده و در ۲۲ بازی پیاپی موفق به گلزنی شده بود اما در این مسابقه دست خالی از زمین بیرون رفت. لخویا موفق به گلزنی نشد و رکوردهایش خراب شد اما آنها از این تساوی و گل نخوردن در تهران خوشحالند چرا که کیفیت پرسپولیس را دیده و لمس کرده‌اند و به نوعی همین کیفیت و گل نخوردن شان در عین خوش شانسی خشنودشان کرده است.
اما پرسپولیس با این نمایش قابل قبول مسائل بزرگتر و مهم‌تری را اثبات کرد که بیشتر از گل نخوردن و خلق موقعیت مقابل دروازه قهرمان قطر خشنودمان می‌کند. تیمی که موفق شد نود دقیقه پرفشار را مقابل لخویای قدرتمند با چنین آماری پشت سر بگذارد و ضمن ارائه یک فوتبال تهاجمی هوادارانش را راضی نگه دارد در شرایطی این کیفیت را ارائه داد که نزدیک به بیست روز از پایان یک لیگ فرسایشی و سی هفته‌ای که حدود ۹ ماه طول می‌کشد گذشته است. پرسپولیس با عنوان قهرمان لیگ ایران چنین کیفیتی ارائه کرد که شاید برازنده نام و اعتبار و عنوانش باشد اما نمایش بی تماشاگر تهران ثابت کرد پرسپولیس قهرمان خوب تمرین کردن است و با بهره بردن از یک مربی آگاه به اصول تمرینی تیمش را در شرایط ایده‌آل حفظ کرده است.
با در نظر گرفتن تناسب این کیفیت و فاصله‌ای که از لیگ برتر پشت سر گذاشته‌ایم بیشتر می‌توان به کار مهم برانکو و شاگردانش پی برد. اتفاقی که به نوعی علیه ناهنجاری‌های فوتبال آسیا و ای اف سی قد علم می‌کند.
در فوتبال اروپا معمولا تیم‌های باشگاهی بعد از پایان مسابقات لیگ شان تنها در صورت رسیدن به فینال‌های جام حذفی یا اروپایی فقط در یک مسابقه دیگر به میدان می‌روند. مثلا رئال مادرید تنها فینال لیگ قهرمانان را در پیش دارد یا بارسا و آرسنال در فینال‌های جام حذفی کشورهایشان به میدان می‌روند اما اینجا و در آسیا بعد از پایان یک فصل خسته کننده و طولانی تازه مسابقات پر فشار از راه می‌رسد.
پرسپولیس بعد از پایان لیگ بازی سنگینی را با الوحده پشت سر گذاشت و بعد از دیدار رفت مقابل لخویا باید در مسابقه برگشت نیز جدالی حساس و سنگین برگزار کند که شاید ۱۲۰ دقیقه‌ای شده و حتی به ضربات پنالتی بکشد.
این تقویم عجیب و برنامه‌ریزی اشک‌آور با توجه به مشکلات مالی که گریبان همه باشگاه‌ها را گرفته بازیکنان را به لحاظ ذهنی حتی بیشتر از وضعیت بدنی‌شان خسته و فرسوده می‌کند. حالا شاید بیراه نباشد که بگوییم غیر از الهلال بقیه تیم‌های آسیایی با مشکل مالی مواجهند. ادغام لخویا و الجیش برای فصل بعد و البته ادغام ۷ تیم اماراتی برای تبدیل شدن به دو تیم مثال بارز این ادعاست. حالا در چنین شرایطی بازیکنی که پاداش بردها و قهرمانی‌اش را نگرفته باید بعد از بازی‌های لیگ در چنین مسابقات سختی به میان رفته و بهترین عملکرد را از خود برجای بگذارد اما فوتبالزدگی و انزجار از تمرین و مسابقه اولین چیزی است که سراغ شان خواهد آمد.
جای خشنودی است اگر ببینیم پرسپولیس و بازیکنانش با این ناهنجاری‌ها با بهترین شکل ممکن مبارزه کردند، همانطور که با سکوت سنگین ورزشگاه خالی و پالس‌های منفی این اتفاق کنار آمدند. ای اف سی در حکمی عجیب پرسپولیس را از داشتن تماشاگر محروم کرد و یک بازی ۷۰ هزار نفری را به مسابقه‌ای سوت و کور تبدیل کرد اما پرسپولیس مقابل این ناهنجاری هم ایستاد و بدون در نظر گرفتن بدسلیقگی مسوولان کنفدراسیون کمترین لطمه را از سکوهای خالی دید. اسم اعمال قانون را وقتی ناهنجاری می‌گذاریم که بدانیم آخرین بازی لیگ قهرمانان اروپا که بدون تماشاگر برگزار شد مسابقه فصل اخیر رئال مادرید در ورشو و مقابل لژیا بود، آن هم به خاطر آتش زدن سه جایگاه ورزشگاه توسط هواداران میزبان و البته درگیری با پلیس. حالا این را مقایسه کنید با روشن کردن یک فشفشه روی سکوهای پرسپولیس تا ببینید حکم ای اف سی در عین اشک آور بودن چقدر خنده دار است.
دیدگاه تان را بنویسید