امید بازیکنی که در حد نامش قدردانی نمی‌شود

ورزش سه: امید ابراهیمی، بازیکن استقلال، در بازی برابر گسترش توانست دویستمین بازی خود را در لیگ برتر تجربه کند.

هافبک نکایی استقلال سال 89-90 به سپاهان پیوست در 119 بازی با پیراهن این تیم موفق به ثبت 18 گل شد و پس از آن در آغاز لیگ چهاردهم پیراهن آبی های تهرانی را بر تن کرد تا در 81 بازی به رکورد 24 گل با پیراهن استقلال دست یابد تا عملکرد او در 200 بازی لیگ برتری 42 گل و 8 پاس گل باشد.

این بازیکن متعصب فصل ۹۴-۹۳ به تیم استقلال پیوست و با سه مربی سرشناس استقلال کار کرده است: امیر قلعه نویی، پرویز مظلومی و علیرضا منصوریان. جالب اینکه هر سه‌ی این مربیان که که با سیستم‌های متفاوتی استقلال را هدایت می‌کردند به این بازیکن اعتقاد داشتند و او را در ترکیب قرار می‌دادند. وی فصل گذشته بیشتر از همه‌ی بازیکنان استقلال در ترکیب قرار گرفته بود. امید در تیم منصوریان تنها بازی با استقلال خوزستان را به دلیل سه اخطاره شدن از دست داد و در سایر بازی‌ها به صورت ثابت و 90دقیقه‌ای در ترکیب منصوریان قرار گرفت.

هافبک گلزن آبی ها در اولین فصل حضور خود در استقلال در لیگ برتر 9 گل، در حضور پرویز مظلومی 10 گل و در تیم منصوریان با گذشت 26 بازی از فصل 5 گل برای آبی ها به ثمر رسانده است که برای بازیکنی با شرح وظایف او عملکردی چشم گیر است.

وی در بازی تیم ملی ایران در برابر چین هم در حضور بازیسازی چون مسعود شجاعی بهترین پاسور تیم ایران بود. بیشترین تعداد پاس و بیشترین دقت پاس. 63 پاس با 87 درصد دقت (شجاعی 55 پاس داشت!).

دوندگی، کم‌اشتباه بودن و تعصب او موجب شده که به یکی از محبوب‌ترین بازیکنان سالهای اخیر استقلال در میان هواداران تبدیل شود. او کسی است که هواداران در میانه‌ی میدان می‌خواهند؛ یک مرد مطمئن؛ یک محمود فکری دیگر، خاویر زانتی هواداران، کسی که سوتی نمی‌دهد و اشتباهات دیگران را رفع می‌کند، کسی که می‌تواند در بازی‌هایی که گره خورده‌اند با یک شوت محکم به داد آنها برسد، بازیکنی که به ندرت در جریان بازی‌های استقلال پنالتی از دست نداده است و در همه‌ی بازی‌هایی که در لیگ انجام داده است نیز نزدیک به 90‌درصد پنالتی‌هایش گل شده است. وقتی امید ابراهیمی پشت توپ قرار می‌گیرد پنالتی دیگر پنجاه-پنجاه نیست.

شاید اگر ابراهیمی هم جنبه‌های سلبریتی بودن را داشت و دوست داشت در حاشیه زندگی کند بیشتر مورد توجه قرار می‌گرفت و عکسش بیشتر روی جلد روزنامه‌ها می‌رفت. با این حال، اگر چنین می‌کرد او دیگر امید ابراهیمی نبود و نمی‌توانست با این کیفیت بازی کند تا اکنون این خصوصیات از او یکی از بهترین بازیکنان لیگ برتر طی دهه‌ی گذشته بسازد.