داربی یعنی جنگ تمام عیار

ورزش سه: توی داربی می‌زنی می‌خوری، دعوا، کتک، جیمی‌جامپ، اخطار، اخراج؛ داربی یعنی همین. اینکه چرا رحمتی و سیدجلال کل‌کل می‌کنند، چرا یقه هم را گرفتند، چرا این چرا اون؛ اتفاقاً جایش همین‌جا و توی داربی است. لطفاً فوتبال را با شطرنج اشتباه نگیرید. با سوت فغانی پرسپولیس بازی را شروع کرد و بلافاصله با چند پاس مشخص شد که برای راستِ استقلال برنامه دارد، جایی که در غیاب وریا غفوری چراغ سبز برای نفوذهای احمدزاده روشن بود. راهکار اولیه استقلال عقب بازی کردنِ خسرو بود. اولین توپ از همین منطقه به باکس استقلال رسید؛ ثانیه ۵۵. امید نورافکن هم‌عرض با آخرین مدافع استقلال عقب کشید و توپ را زد.

استقلال را توپ را داده بود و زمین را گرفته بود. با اشغال موثر فضا، پرسپولیس مجبور به لوپ شد، یعنی توپ را دست به دست می‌چرخاند تا عقبِ زمین، و سیدجلال تیم را دوباره از سمت دیگر زمین راه می‌انداخت. مالکیت زمین استقلال در دقایقی باعث می‌شد توپ روی محور افقیِ محرمی-سیدجلال-انصاری-احمدزاده در تبادل باشد و از نیمه‌ی زمین رد نشود.

توپ روی همین محور عقب زمین بود که باز از چپ استقلال در فضای کاملاً خالی به احمدزاده رسید. فرشاد بدون هیچ مزاحمی بدترین سانتر ممکن را کرد. در این لحظه پرسپولیس با چهار بازیکن توی باکس استقلال بود که توپ به اوت رفت. خسرو نه روی توپ احمدزاده آمد، نه مسلمان را پوشش داد و فقط تماشا می‌کرد؛ دقیقه ۲:۳۶. اصرار پرسپولیس برای استفاده از جا گیری‌های اشتباه خسرو که روی خط راستِ باکس بدون حرکت می‌ایستاد فقط ۴ دقیقه زمان برد؛ حرکت آزادانه احمدزاده، ارسال، پوشش غلط، و زمان‌بندی دقیق سروش برای قطع توپ. پرسپولیس ۱، استقلال و خسرو صفر. عکس‌العمل استقلال به گل فوق‌العاده بود؛ کابوس ۴۰ دقیقه‌یی و تمام‌نشدنی برانکو در این فصل. عادل می‌گفت: «هر بار که پرسپولیس در ۱۵ دقیقه ابتدای مسابقه گل زده، سه تا گل زده.» این‌بار سه تا خورد. در اولین واکنش رابسون و امید ابراهیمی به راست متمایل شدند. کانال چپ پرسپولیس تنگ‌تر شد. برای تعادل، امیری هم به همین سمت می‌آمد. چگالی زمین در راست استقلال (چپ پرسپولیس) سنگین‌تر شد. توپ همچنان در مالکیت پرسپولیس و زمین برای استقلال بود. برگ برنده استقلال حفظ معماری اولیه بود. پرسپولیس کماکان از چپ جلو می‌آمد ولی با سد امید ابراهیمی مواجه می‌شد. یک‌بار دیگر استقلال از سمت راست آسیب‌پذیر شد. این‌بار جای فرشاد، امیری نفوذ کرد و با یک سانتر دقیق طارمی این شانس را داشت که پرسپولیس را به گل دوم برساند؛ دقیقه ۱۰:۴۸. استقلال از این به بعد راه افتاد. زمین را که داشت، توپ را هم گرفت. منصوریان تمرکز استقلال را روی دیاموند سنتی برانکو گذاشت. ارتباط دو سر قطر طولی لوزی با ترکیب ماهینی در عقب و سروش در رأس باید قطع می‌شد؛ برای همین امید نورافکن روی این قطر جا گرفت. فرشید اسماعیلی و برزای هم برای پرس به همین قطر اضافه می‌شدند. گل اول استقلال روی همین تسلط عددی استقلال توی کانال میانی بود. توپ بلند رحمتی اگرچه هافبک‌های دو تیم را از بازی بیرون کرد، اما با حرکت روی خطِ ماهینی-سروش، فرشید به توپ رسید. یک شوت بی‌نقص و گل تماشایی؛ دقیقه ۱۷:۱۸. کمتر از سه دقیقه بعد از گل اول. حفظ تمرکز با مالکیت بالای زمین. تخریب ادامه‌دار هندسه‌ی لوزی پرسپولیس و دوباره فرشید اسماعیلی که با یک پاس دقیق شش بازیکن پرسپولیس را توی باکس جا گذاشت. جاگیری مناسب و ضربه‌ی سر حرفه‌ای قربانی با زاویه و قدرت درست. استقلال ۲ پرسپولیس یک؛ دقیقه ۱۹:۳۱. از دقیقه ۲۰ شرایط دو تیم کاملاً عوض شد. جای برنده با بازنده عوض شده. شرح وظایف ابتدای مسابقه از رسمیت افتاده و اینجا جایی است که نقش سرمربی و برنامه‌های آلترناتیو پررنگ‌تر از همیشه می‌شود. حفظ تمرکز و کنترل استرس مسابقه و درک درست از شرایط تازه هم برای بازیکن‌های دو تیم آسان نیست. عکس‌العمل پرسپولیس به وضعیت جدید مسابقه بیشتر احساسی و کمتر منطقی بود. رو آوردن به درگیری فیزیکی در دوئل‌ها باعث شد که بازی چندین‌بار با خطا به نفع استقلال قطع و ضرباهنگ مسابقه به ضرر پرسپولیس متعادل شود. هفت دقیقه‌ی حدفاصل ۲۵ تا ۳۲ مسابقه، سرنوشت نیمه اول را تعیین کرد. استقلال مثل ابتدای مسابقه توپ را داد و زمین را با یک تغییر همچنان حفظ کرد؛ پرس منطقه‌ای فشرده‌تر. پوشش همه‌جانبه مسلمان و رضاییان عملاً لوزی برلنکو را از هم باز کرد و پرسپولیس مجبور به بازی مستقیم شد. یکی دو موقعیت جدی برای گل دوم پرسپولیس ثمره‌ی همین بازی مستقیم بود اما انرژی زیادی از تیم برانکو گرفت. ابتکار استقلال برای مهار واکنش حریف آرایش دور از انتظار چهار-سه-سه در زمان‌های مالکیت توپ بود. قربانی، رضایی و برزای هافبک و مدافعان پرسپولیس را غافلگیر می‌کردند و باعث می‌شد پرسپولیس توی زمین خودی باقی بماند. از دقیقه ۳۲ ورق در سمت راست استقلال برگشت. فشار استقلال منتقل شد به چپ پرسپولیس. حتی پادوانی تا انتهای این کانال جلو می‌آمد و تمایل ادامه‌دار ابراهیمی و حضور خسرو، برتری را به استقلال می‌داد. کار مسابقه یک‌سره شد؛ دفاع و حمله هر دو تیم در یک سمت زمین بودند. یک‌بار دیگر و این‌بار امید ابراهیمی روی محیط لوزی پرسپولیس، توپ مسلمان را برید و به نورافکن سپرد. امید شماره دو استقلال با یک پاس قطری بلند پنج بازیکن وسط زمین پرسپولیس را از بازی خارج کرد. کاوه رضایی توی باکس توپ را مهار کرد و درحالی‌که دفاع دوم اضافه شد، با یک بغل پای دقیق دروازه بیرانوند را باز کرد؛ دقیقه ۴۳:۳۶. استقلال سه پرسپولیس یک. پایان نیمه اول. منصوریان با اشغال هدفمندِ زمین، پوشش سروش، مسلمان و رامین، حفظ برتری عددی در مرکز و دو کانال کناری، و دفاع منطقه‌یی و مستمر، دست برانکو را بست. نیمه دوم بدون تغییر در ترکیب و شیوه دو تیم شروع شد. زمین با استقلال و توپ با پرسپولیس بود. روند بازی مطابق میل استقلال بود. پاس‌های قطری پرسپولیس به رابسون یا پادوانی می‌رسید و بازی‌سازی از مرکز زمین با سد ابراهیمی-نورافکن مواجه می‌شد. زمین برای پرسپولیس کوچک و زمان کوتاه شده بود. بازی درگیرانه زکی‌پور در سمت چپ، نفوذهای رضاییان را هم بی‌اثر کرد تا پرسپولیس همه برگ‌هایش را بی‌نتیجه رو کرده باشد. با گذشت زمان حساسیت مسابقه بالاتر می‌رفت و توپ‌های بی‌هدف بین دو تیم رد و بدل می‌شد. و این به نفع استقلال بود. تعویض‌های برانکو هم گره پرسپولیس را باز نکرد تا حساس‌ترین روز لیگ ایران بدترین روز پرسپولیس باشد. بازی پایاپای تا آخرین دقیقه‌های داربی پیش رفت؛ میزان اسید لاکتیک که بالا می‌رفت از منطق بازی کم و به استرس مسابقه اضافه می‌کرد. لحظه‌های آخر داربی ۸۴ از فوتبال مدرن دور و به جنگ سنتی «تاج-پرسپولیس» نزدیک‌تر شد؛ جنگ و دعوا، زد و خورد، آبی غلیظ‌تر و قرمز سرخ‌تر شد. گل دوم پرسپولیس توی همین فضای دراماتیک و در یک دعوای خصوصی بین رحمتی و جلال حسینی زده شد، و در نهایت تیم بدون دروازه‌بان در آخرین نفس‌ها، تا داربیِ ۲۴ بهمن ۹۵ تک‌تک خصیصه‌های این جنس مسابقه را داشته باشد.