میزبانی مساوی، تابویی که باید شکسته شود
تابوها در فوتبال ایران شکستنی نیستند اما هر تابویی که شکسته شده فوتبال ما را به حرفه ای تر شدن نزدیک کرده است.
ورزش سه: سال های سال بود که همه تیم ها تهرانی الزام داشتند با استقلال و پرسپولیس در استادیوم آزای بازی کنند. خب این یک پوئن بود به تیم های استقلال و پرسپولیس و طبیعتا تعداد دیدارهای خانگی آنها بیشتر می شد و بیشتر امکان شرایط استفاده از میزبانی را داشتند که این خود شرایط را ناعادلانه می کرد اما از موقعی که بازی های این دو تیم در تختی - شهر قدس - کرج برگزار شد هیچ اتفاق خاصی رخ نداد و تابوهای خود ساخته به راحتی ویران شد و امروز می بینیم لیگ برتر حرفه ای تر از گذشته برگزار می شود.
سال های سال بود که در فوتبال ایران فرصت نقل و انتقالات تا پیش از شروع بازی ها بود! اما در فوتبال حرفه ای به تیم ها اجازه داده می شد تا چهار هفته بعد از شروع بازی ها چه در پنجره تابستانی و چه در پنجره زمستانی لیست خود را تکمیل کنند. این قانون به تیم ها و هم چنین بازیکنان این فرصت را می داد که انتخاب اشتباه خود را تصحیح کنند اما در ایران وقتی چنین طرحی شد می گفتند اگر آن را اجراء کنیم سنگ روی سنگ بند نمی شود و تیم ها نمی توانند پیش از شروع فصل لیست خود را تکمیل کنند و هرج و مرج می شود. این فصل این قانون پیاده شد. آیا هرج و مرجی اتفاق افتاد یا اینکه بهتر شد؟
یکی از تابوهای مهم فوتبال ایران اختصاص تنها 10 درصد به تیم میهمان است. می گویند نمی توانیم چون تیم استقلال و پرسپولیس و تراکتورسازی و ... پرطرفدار هستند. آیا در فوتبال حرفه ای به این بهانه قانون را بهم می زنند؟ مگر در آنسوی مرزها تیم های پرطرفدار وجود ندارند؟
نمی شود که هم تیم میزبان از شرایط میزیانی استفاده کند و هم تیم میهمان. در این صورت میزبانی اصلا معنی نخواهد داشت. طبق قانون در بازی ای که استقلال میزبان پرسپولیس است طرفداران پرسپولیس باید 10 درصد باشند و در بازی برگشت 90 درصد. این طوری هم فوتبال حرفه ای معنی پیدا می کند و هم عدالت و هم استفاده از شرایط میزبانی.
پرسپولیس میزبان تراکتورسازی است. طبیعتا باید ده درصد از ظرفیت استادیوم آزادی به تراکتورسازی اختصاص یابد. این قانون است که البته اجرای آن برای ما تابو است. طبیعتا روزی که پرسپولیس هم به تبریز می رود باید ده درصد از ظرفیت استادیوم به طرفدارانش اختصاص یابد.
این قانون به راحتی قابل اجراء است به شرطی که اراده اجرای آنرا داشته باشیم. طبیعتا تماشاگر هم به راحتی به آن کنار خواهد آمد وقتی ببیند قانون برای همه یکی است.
دیدگاه تان را بنویسید