چرایی شکست پرسپولیس در مقابل ذوب آهن

ورزش سه: در این‌که پرسپولیس دیگر آن غافلگیری‌های فصل پیش را برای رقبایش ندارد شکی نیست. پس از یک فصل و نیم، مربیان حریف راه‌های مهار پرسپولیس را به بوته آزمایش گذاشته‌اند و آنالیز بازی‌های این تیم، دید مناسبی را از لحاظ تاکتیکی به رقبا داده است. از نظر مربیان تیم‌های دیگر، مهم در دست داشتن مهره‌های مناسب و همچنین آمادگی ذهنی و بدنی بازیکنان برای اجرای تاکتیک‌های مقابله با پرسپولیس است تا بتوان آن را مهار کرد وگرنه روش مهار کردن این تیم را اغلب مربیان فهمیده‌اند. همین می‌شود که در بازی‌های پرسپولیس علی‌رغم این‌که این تیم توپ و میدان را بیشتر از رقبا در اختیار دارد، اما همانند فصل پیش قادر به خلق موقعیت‌های گل روی دروازه حریفان نیست.

پرسپولیس جز در بازی مقابل تراکتورسازی در هفته پنجم، در سایر بازی‌ها، بیشتر از رقیبش مالک توپ بوده و تیم برتر میدان از این نظر بوده است. اما تراکم دفاعی حریفانی که با شناخت از قدرت پرسپولیس بیشتر به فکر دفاع هستند تا حمله، باعث شده تا فضاها در یک سوم دفاعی بسته شده و در این شرایط کار پرسپولیس برای گلزنی و خلق موقعیت سخت‌تر از فصل قبل شده است. علاوه بر این باید انگیزه مضاعف حریفانی که رودروی پرسپولیس قرار می‌گیرند را مد نظر قرار داد. طعم و لذت بردن این پرسپولیسی که به سختی می‌بازد را ذوبی‌ها و مجتبی‌ حسینی‌ای می‌دانند که در روزهای اخیر به شدت مورد توجه قرار گرفته‌اند. بردن این پرسپولیس باعث شده تا نام حسینی در در بین اهالی فوتبال مطرح بیش از پیش مطرح شود و همین موضوع انگیزه را برای سایر مربیان و بازیکنان ایجاد می‌کند که با بردن پرسپولیس نام خود را بر سر زبان‌ها بیندازند. با این حال جدا از این موارد می‌توان تفاوت‌هایی نیز در شیوه بازی پرسپولیس نسبت به فصل قبل مشاهده کرد.

زمانی که سوت پایان بازی پرسپولیس و راه‌آهن در هفته پایانی لیگ فصل قبل به صدا درآمد، برانکو بلافاصله به سمت تماشاگران سمت جایگاه برگشت و آن‌ها را تشویق کرد. تماشاگران پرسپولیسی نیز به پاس تلاش قابل توجه بازیکنان و مربیان تا دقایقی پس از بازی در ورزشگاه به تشویق آن‌ها پرداختند. اما هم برانکو و هم تماشاگران در ذهن،گل‌های عجیبی که خط دفاع و دروازبان تیم‌شان در طول فصل، تقدیم به رقبا کرده بود را به یاد می‌آوردند و حسرت می‌خوردند که چرا کمی در دفاع عملکرد بهتری نداشتند. پرسپولیس بهترین خط حمله لیگ را با بیشترین تعداد گل زده در اختیار داشت اما لیگ را به تیمی با بهترین خط دفاع واگذار کرد. همین شد که برانکو برای فصل جدید، توجه اصلی خود را بر روی اصلاح ساختار دفاعی تیمش گذاشت و در این مسیر بیش از آن‌که بخواهد از طریق جذب نفرات دفاعی به هدفش برسد، تاکتیک تیمی‌اش را با هدف بهبود اوضاع دفاع تیمی تدوین و طراحی کرد. چوک دستیار جدید او نیز نقش بسزایی در نیل به این هدف ایفا کرد و این شد که پرسپولیس تنها با جذب بیرانوند و سیدجلال و با آوردن انصاری به دفاع میانی، خط دفاعی تیمش را متحول کرد و از طرفی با استفاده از دو مدافع کناری که بیشتر در حال انجام وظایف دفاعی هستند، از میزان نفوذهای تیمش از کناره‌ها کاست. بدین‌ترتیب پرسپولیس بیش از آن که مدافعان کناری‌اش نقش مدافعان سیستم‌های مدرن چهار-چهار-دو را ایفا کنند، بیشتر به مثابه مدافعان کناری ایستایی عمل می‌کنند که همانند مدافعان وسط که عمق را پوشش می‌دهند، کناره‌ها را پوشش می‌دهند. این موضوع باعث شده که یکی از نقاط قوت فصل پیش پرسپولیس که نفوذ مدافعان کناری‌اش و به‌خصوص استفاده از سرعت رامین‌رضاییان در سمت راست بود، در فصل جدید نمود نداشته باشد و از زور این تیم در خط حمله بکاهد. فصل پیش رامین رضاییان بیشتر به مثابه مدافعان کناری کلاسیک که به خوبی به خط حمله اضافه می‌شدند، در پرسپولیس ایفای نقش کرد. اما در فصل جدید ماهینی و ربیع‌خواه بیشتر در زمین خودی و در حین دفاع مشاهده شده‌اند. پرسپولیس در بازی مقابل ذوب‌آهن به‌خصوص در نیمه اول بازی روان‌تر و بهتری نسبت به چند بازی اخیرش به نمایش گذاشت و چند فرصت مناسب گلزنی نیز به‌روی دروازه ذوب‌آهن ایجاد کرد. اما شکست در این بازی باعث شد تا چندان به این موضوع پرداخته نشود. در این بازی پرسپولیس پرتعدادتر در حملات ظاهر می‌شد. برانکو خوب می‌داند که برای غلبه بر مدافعان پرتعداد حریف، باید تعداد نفراتش را در زمین حریف افزایش دهد. او به‌خوبی به بازیکنانش روش گردش توپ و حمل آن تا پشت محوطه جریمه راr آموخته است، اما از این نقطه به بعد پرسپولیس نیازمند خلاقیت بازیکنانش است تا راه‌های شکافتن دفاع حریف را امتحان کنند. پرسپولیس در این شرایط نیاز به بازیکنان پا‌به‌توپ و تکنیکی دارد که بتوانند از سد مدافعان متراکم حریف عبور کنند. پرسپولیس فصل پیش می‌توانست با جابجایی سریع بازیکنانش در یک سوم دفاعی حریفان و حرکات ترکیبی و بدون توپ، فضاهای خالی را برای نفوذ بازیکنان سرعتی‌اش ایجاد کند، اما پرسپولیس فصل جدید، پرسپولیسی کم‌سرعت شده نسبت به فصل قبل است. پرسپولیس که فصل قبل عنوان بهترین خط حمله لیگ را از آن خود کرد، در چهارده بازی این فصل، پانزده گل به ثمر رسانده که از این نظر کم‌ترین گل زده را در بین هشت تیم‌بالای جدول دارد. تیم برانکو در چهار بازی گل نزده و در هفت بازی نیز تنها یک گل زده است. آن پرسپولیس هجومی که راحت دروازه‌اش باز می‌شد جای خود را به پرسپولیسی داده که سخت گل می‌خورد ولی دیگر سخت گل می‌زند. پرسپولیس برای قهرمان شدن نیاز دارد که موقعیت‌های بیشتری روی دروازه حریفان ایجاد کند. برانکو باید چاره‌ای برای زهردار کردن خط حمله‌اش بیندیشد. جذب بازیکنان تکنیکی و خلاق که بتوانند شادابی را به خط میانی و حمله پرسپولیس برگردانند یکی از این راه‌حل‌هاست. خط میانی پرسپولیس بیش از حد مکانیکی و بی‌روح بازی می‌کند و بازیکنان این تیم انگار تبدیل به چرخ‌دنده‌های یک ماشین مکانیکی شده‌اند. باید روح و شادابی به این خط میانی بازگردد. این بازیکنان فصل پیش شاداب‌تر و خلاقانه‌تر بازی می‌کردند اما بیشتر شدن وظایف دفاعی، آنها را محدود کرده است. شاید برانکو به این نتیجه رسیده باشد که داشتن یک دفاع محکم کافیست تا تیمش با یک گل زده هم سه‌امتیاز را بگیرد. اگر او هم پس از یک فصل خوب با پرسپولیس به جرگه مربیان «مورینیویی» که دفاع را به حمله ارجح می‌دانند پیوسته باشد، باید تاسف خورد. برانکو قبلا در تیم‌ملی رگه‌هایی از محافظه‌کاری را در تاکتیک تیم ملی به کار بسته بود، اما برانکوی فصل پیش یک مربی جسور بود که تیمش بهترین بازی‌های لیگ را انجام می‌داد. شاید از دست رفتن قهرمانی در روز آخر، برانکو را به خصلت محافظه کارانه سابقش برگردانده است، اما برانکو وقتی نامی بزرگتر در فوتبال ایران می‌شود که بتواند با فوتبالی زیبا و جسورانه لیگ را فتح کند. از طرفی افزایش توان هجومی پرسپولیس برای برانکو از نان شب هم واجب‌تر است، او برای قهرمانی باید بین دفاع و حمله‌اش تعادل ایجاد کند.