چرا وزیر ورزش و جوانان از بین سیاسیون انتخاب می شود؟

سرویس ورزشی «فردا»- دولت یازدهم تنها ۷ روز دیگر کار خود را به طور رسمی آغاز می کند و وزرای ‍‍پیشنهادی حسن روحانی طی یکی دو هفته آینده به مجلس معرفی شده و ترکیب کابینه مشخص خواهد شد. در این بین وزارت ورزش و جوانان شاید در ظاهر یکی از کم اهمیت ترین وزارتخانه ها در نزد هر دولتی محسوب شود اما در باطن ماجرا به شکل دیگری است و انتخاب مدیری لایق در این حوزه می تواند همانند مسائل اقتصادی بر زندگی مردم تاثیری مستقیم داشته باشد. چه بسا شادمانی جمعی مردم کشور پس از صعود تیم ملی فوتبال کشورمان به جام جهانی می تواند دلیل موثری بر این امر باشد که ورزش در بین کوچکترین اعضای جامعه ایرانی نیز تاثیر گذار است و مردم با پیروزی های ورزش ایران خوشحال و با شکست هایش ناراحت می شوند. از همین رو انتخاب وزیر ورزش و جوانان هر چند از نگاه برخی سیاسیون کم اهمیت جلوه داده می شود، اما این وزارتخانه جزو وزارتخانه های تاثیر گذار محسوب می شود. اما با تمام این احوالات سوال بسیاری از علاقه مندان به ورزش و اهالی آن این است که چرا وزیر ورزش و جوانان از بین ورزشکاران برگزیده نمی شود؟

وزیر ورزش باید سیاسی- ورزشی باشد وزیر ورزش و جوانان به عنوان یکی از وزرای کابینه هر دولتی در تمام جلسات هیئت دولت حضور و حق صحبت کردن دارد. در گذشته حتی زمانی که ورزش به صورت سازمانی و در مجموعه سازمان تربیت بدنی اداره می شد نیز رئیس سازمان تربیت بدنی در جلسات هیئت دولت حضور داشت. از همین رو روسای دولت ها به دلایل مختلفی اعم از مسائل سیاسی مطرح شده در جلسات هیئت دولت همواره سعی بر این دارند تا افرادی که در ترکیب کابینه قرار می گیرند را از بین کسانی انتخاب کنند که بیشترین اعتماد را به آنها دارند و به نوعی مورد وثوق باشند. شاید از نظر روسای جمهور مسائل مطرح شده در جلسات هیئت دولت به همین دلیل است که در تمام دولت های گذشته از دولت هاشمی و خاتمی گرفته تا دولت محمود احمدی نژاد به عنوان ورزشی ترین رئیس جمهور، همگی در انتخاب افراد اول ورزش کشور کسانی را بر می گزیدند که یا سیاسی بوده و یا سابقه سیاسی بودن را داشته اند. دولت های گذشته چه کسانی را وزیر ورزش می گذاشتند؟ وزرای ورزش و یا روسای سابق سازمان تربیت بدنی در گذشته اغلب به دو شیوه انتخاب می شدند. گاهی اوقات بر اساس مسائل کارشناسی فردی بر این مسند تکیه می زد که هم سیاسی بود و هم سر رشته ای از مسائل ورزشی داشت. بعضی دولت ها نیز اضافات افراد کابینه را برای اینکه آنها از خود نرنجانند و جایی برای آنها فراهم آورند، به وزارتخانه ورزش و جوانان می فرستادند. انتخاب روسای سازمان تربیت بدنی در دوران هاشمی رفسنجانی به این شکل بود. حسن غفوری فرد به عنوان فرد خارج شده از وزارت نیرو در آن دوران به سازمان تربیت بدنی رفت و مصطفی هاشمی طبا نیز که در دولت های قبل وزارت صنایع سابقه حضور در وزارت صنایع را داشت، به عنوان فرد اول ورزش کشور در آن زمان معرفی شد. هاشمی طبا از سال 72 تا سال 80 در این پست باقی ماند تا اینکه به دلیل ثبت نام در انتخابات ریاست جمهوری سال 80 مورد غضب دولتی ها قرار گرفت و جای خود را به محسن مهرعلیزاده داد. بنابراین امور ورزش در دولت دوم خاتمی نیز بر عهده کسی افتاد که سابقه ورزشی بودن را نداشت اما نشان داد که در این کار بی تجربه هم نیست. آغاز دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد اهالی ورزش را تا حدی امیدوار کرد که فردی از اهالی ورزش ریاست سازمان تربیت بدنی را بر عهده گیرد. اما احمدی نژاد هم به عنوان ورزشی ترین رئیس جمهور تاریخ ایران و فردی که مسائل ورزشی را به دقت دنبال می کرد نیز یکباره محمد علی آبادی را در 4 ساله ابتدایی دولت خود به عنوان رئیس سازمان تربیت بدنی انتخاب کرد. با آغاز کار دولت دهم نیز علی سعیدلو ریاست سازمان تربیت بدنی را بر عهده گرفت تا اینکه ماجرای وزارت ورزش و جوانان پیش آمد و محمد عباسی از وزارت تعاون به وزارتخانه جدید التاسیس ورزش رفت. وزیر ورزش دولت روحانی کیست؟ با توجه به نزدیکی دیدگاه های دولت یازدهم به تفکرات دوران سازندگی، به نظر می رسد وزارت ورزش و جوانان در دولت یازدهم از اهمیت کمتری نسبت به سایر وزارتخانه ها برخوردار باشد و به محلی برای ارائه سهم گروه ها یا جایگاهی برای باقی مانده افراد نزدیک به دولت تبدیل شود. طی روزهای اخیر در شرایطی از افرادی چون مهرعلیزاده، سلطانی فر، ذوالفقار نسب و فائقی به عنوان گزینه های اصلی وزارت ورزش و جوانان یاد می شود که دو به دلایل مطرح شده شانس ورزشی ها در بین این گزینه ها کمتر از سایرین است. ذوالفقار نسب و فائقی احتمالا به دلیل نداشتن سابقه سیاسی از این گود خارج شوند و رقابت اصلی تنها بین مهرعلیزاده و سلطانی فر باقی خواهد ماند.