اینها غیر از کری‌خوانی فوتبال هم بلدند!؟ / پیاده‌روی میلیاردرها بر اعصاب فوتبال دوستان!

سرویس ورزشی«فردا»،حسین کرمانی: «ندید این بازی رو مقایسه کنید با ال کلاسیکو هایی که توی یکی دو ماه آینده برگزار میشه تا تفاوت رو ببینید.» این ها جملاتی است که عادل فردوسی پور، گزارشگر بازی استقلال و پرسپولیس که در اواسط بازی حوصله اش مانند بسیاری از بینندگان تلویزیونی و تماشاگران سر رفته بود گفت و حقیقت تلخی نیز درون این جملات نهفته است.

بازی پرسپولیس و استقلال از دیرباز حساس بوده و همه فوتبال ایران را از یکی دو هفته قبل از بازی تحت شعاع خود قرار می داده است. برای اثبات این نکته کافی است تیترهای روزنامه های ورزشی در یک هفته اخیر و حتی بازیهای هفته قبل این دو تیم را مرور کنید، تنها امر مشترک در بین همه آنها دربی است!

حال که این بازی برگزار شده باید پرسید حاصل اینهمه توجه چیست؟ به جرات می توان گفت که بازی از نظر فنی هیچ چیزی، تاکید می کنیم هیچ چیزی، نداشت تا جایی که مجری و کارشناس فوتبال حاضر در استودیوی شبکه سه نیز با همه تلاششان برای صحبت کردن در مورد بازی، بین دو نیمه آنقدر حرف نداشتند که فاصله زمانی بین دو نیمه منهای تبلیغات بازرگانی را پر کنند و مرتبا حرفهای تکراری می زدند. این امر حتی در انتهای بازی نیز مشاهده شد.

باید از مسئولان دو تیم و فدراسیون فوتبال پرسید واقعا آیا این ویترین فوتبال کشور است؟ بازی ای که در حد لیگ دسته یک نیز نبود و تشکیل شده بود از به قول فوتبالی ها، «زیرش کشیدن» های متوالی. آیا واقعا این بازیکنان، ملی پوشان ما و بهترین بازیکنان کشورند؟ بازیکنانی که در صحنه های متعدد توپ را از دست می دادند و در برخی اوقات حتی از استپ ساده توپ نیز عاجز بودند. باید پرسید و تماشاگرانی که از چندین ساعت و چنیدین روز قبل در انتظار این بازی بودند حق دارند بپرسند که چرا باشگاه ها برای این بازیکنان میلیاردی هزینه می کنند. کاری که جواد نکونام و کریم انصاری فرد در این بازی انجام دادند را یک بازیکن 100 میلیونی هم می توانست انجام دهد، پس چه نیازی به هزینه کردن میلیاردها پول برای این بازیکنان؟

فوتبال ایران در حال حاضر با مشکلات عدیده ای، چه در سطح باشگاهی و چه در سطح ملی روبرو است و برای برون رفت از این حالت نیاز به تلاش و تغییراتی اساسی دارد. تغییراتی که به نظر می رسد رئیس خندان فدراسیون فوتبال نه توانش را دارد و نه دلش می خواهد، چرا که او نشان داده تنها به صندلی اش فکر می کند و حتی بعد از هجمه انتقادی علیه او از همه طرف بعد از افتضاح تیم های فوتبال و فوتسال ایران، تنها خودش را مدتی است از انظار دور کرده تا آبها از آسیاب بیفتد. برای اثبات بیمار بودن این فوتبال، نیازی نیست که از دانش خاصی انسان برخوردار باشد و یا تخصصی در فوتبال داشته باشد. دیدن مجدد این دربی می تواند براحتی این موضوع را ثابت کند، داربی ای که تک ستاره اش داور باز است، آنهم بخاطر اشتباهاتش و نه قضاوتی درخشان. این داربی علاوه بر ضعف فوتبال ایران، ضعف داوری فوتبال را هم نشان می دهد، جایی که مجریان و کارشناسان تلویزونی با مسرت و خوشحالی زاید الوصفی از پیشرفت داوران ایرانی می گویند که حالا می توانند این داربی را سوت بزنند! باید گفت اینکه خودمان به داورانمان بازی بدهیم دلیل بر پیشرفت آنها نیست، بهتر است این افراد نگاهی به وضعیت داوران ایرانی در آسیا و جهان بیاندازند تا فاصله ها را دقیقتر ببینند. جایی که سالهاست داوری ما حرفی برای گفتن ندارد!

در نهایت باید گفت بازیکنان ایرانی از داربی تنها کری خواندن قبل از بازی را یاد گرفته اند و ساختن عدد 4 و 6 با انگشتانشان برای نشان دادن به یکدیگر و در داربی آنها تنها تماشاگرانی هستند که بجای سکوها، در زمین حضور دارند و دلشان تنها به اتفاق و شانس خوش است که ناگهان توپی وارد دروازه شود. وضع مربیانمان نیز بهتر نیست، مثلا از امیر قلعه نوعی که خودش را بهترین مربی ایران می داند و چندین عنوان قهرمانی نیز بدست اورده باید پرسید در همه این سالها چه چیزی به فوتبال کشور اضافه کرده است؟ چه بازیکن جدیدی، چه سیستم نوینی و چه تفکر تازه ای؟ اگر او براستی مربی خوبی است چرا هیچگاه در لیگ قهرمانان آسیا موفق نبوده و در اغلب موارد تیمش از گروه خود نیز صعود نکرده است؟ ایا دانش او این چیزی است که امروز دیدیم؟ اصرار بر گذراندن وقت تا مساوی تمام شدن بازی؟

دو تیم استقلال و پرسپولیس هواداران زیادی دارند. هوادارانی که ماه ها به انتظار رویارویی این دو تیم می نشینند تا بازی ای زیبا و هجومی از تیم های محبوبشان ببیند و مسلما لیاقتشان بیشتر از آن چیزی است که امروز دیدیم چرا که اگر اشتباهات داوری و پرتاب دو نارنجک به زمین را از داربی امروز حذف کنیم، هیچ جیز از آن باقی نمی مانند.