یونایتد پس از فرگوسن در الدترافورد به همه باج می‌دهد؛ به شما چطور؟

به گزارش میدان، این روزها منچستر یونایتد، شرایط خوبی ندارد. انگار شیاطین سرخ، تاوان روزهای خوبشان با پدر خوانده اسکاتلندی را می‌پردازند. روزهایی که سر الکس فرگوسن در کنار زمین، قوت قلب هواداران منچستر یونایتد بود و هر زمان که در دقایق پایانی، هوادارانِ مضطرب به دنبال بهانه‌ای برای توجیه شکست می‌گشتند، در ذهن این پیرمرد فقط و فقط راه‌های پیروزی در ثانیه‌های پایانی بازی مرور می‌شد. درست شبیه به داستان‌های هیجان انگیزی که پایان دراماتیکشان، همه را بهت زده می‌کند. درست شبیه به فینال ماندگار نیوکمپ مقابل بایرن مونیخ.

پس از خداحافظی فرگی، گویی همای سعادت نیز از فراز تئاتر رویاها پر کشیده و جایش را به کرکسِ نحسی داده که هرگز اجازه نخواهد داد آسمانِ قرمزِ شهر، از روی سکوهای الدترافورد به چشم بیاید. حتی روزهای خوبِ منچستر یونایتد با اوله گنار سولسشائر نیز دوامی نداشت و گردابِ یونایتدِ پسا فرگوسن، تعویض طلایی روزهای نچندان دور را نیز در خودش غرق کرد.

اما به نظر نمی‌رسد مشکل این تیم، با تعویض سرمربیان مرتفع شود. دیوید مویس، لوئی فن‌خال، ژوزه مورینیو، اوله گنار سولسشائر و حالا رالف رانگنیک، مربیانی هستند که در طول 8 سال، هدایت شیاطین سرخ را بر عهده گرفته‌اند و دریغ از بالای سر بردن یک جام لیگ برتر و یا حتی نزدیک شدن به نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا.

مشکل این تیم، فراموش کردنِ هویتِ یونایتد بودن است. بازیکنان، یادشان رفته پیراهن کدام تیم را بر تن کرده‌اند و این باشگاه، چه روزهای سخت تر از این را نیز پشت سر گذاشته است. روزی که پیکره نیمه جان سر مت بازبی را از هواپیما بیرون کشیدند، هیچکس باورش نمی‌شد از منچستر یونایتد، چیزی به جز یک اسم در میان صفحات کتاب تاریخ بر جای بماند. اما مرگ در تئاتر رویاها، در هیچ سناریویی جا نمی‌گیرد. این تیم، نشانی از قهرمان ندارد و آینده نزدیکش، هرگز روشن نیست. آیا آنها باز خواهند گشت؟

تیم‌های کوچک و کم افتخار لیگ برتر انگلستان که روزگاری کابوسشان به میدان رفتن در الدترافورد بود، حالا یکی پس از دیگری به خانه منچستر یونایتد آمده و مقابل این تیم پیروز می‌شوند. وولورهمپتون که پس از 42 سال پیروزی در شهر منچستر مقابل قرمز پوشان را تجربه کرد، سیزدهمین تیمی بود که طلسم طولانی مدتش در الدترافورد می‌شکند. پیش از گرگ‌ها نیز سوانزی در روزهای سیاهِ پسا فرگوسن، بعد از 102 سال موفق شده بود منچستر یونایتد را در خانه شکست دهد.

مشکل این تیم، فراموش کردنِ پادشاهی است. هیچ پادشاهی، اجازه تحقیر شدن در مرکز قلمرو شخصی را به خودش نمی‌دهد. خواه تیم رقیب لیورپول باشد و خواه شفیلد یونایتد. منچستر یونایتد تا زمانی که در خانه به کوچک و بزرگ باج می‌دهد، تاج گذاری رویای دور از دسترسش خواهد بود.

همه تیم‌هایی که در دوران پسا فرگوسن بعد از سال‌های طولانی، موفق به شکست منچستر یونایتد در ورزشگاه اولدترافورد شده‌اند:

وست برومویچ: 35 سال

اورتون: 21 سال

نیوکاسل: 41 سال

سوانزی: 102 سال

ساندرلند: 46 سال

ساوتهمپتون: 27 سال

نوریچ: 26 سال

کاردیف سیتی: 65 سال

کریستال پالاس: 30 سال

برنلی: 58 سال

شفیلد یونایتد: 48 سال

لستر سیتی: 23 سال

وولورهمپتون: 42 سال

تیم بعدی که قرار است در الدترافورد طلسم شکنی کند، کدام تیم خواهد بود؟