چگونه پارک‌هایی بدون سیگار داشته باشیم؟ یا در اهمیت نقش بیل!

قرار بود قانونی تصویب شود که به موجب آن، سیگار کشیدن در پارک‌ها هم ممنوع شود! شاید در مکان‌های سربسته و عمومی بشود قانون منع استعمال دخانیات را اجرایی کرد، ولی به نظرتان چطور می‌شود مانع استعمال دخانیات توی پارک‌ها شد؟ خیلی از قوانین وقتی اجرایی شدن آنها با شک همراه است و عملاً فقط تصویب می‌شوند و افراد جامعه به راحتی آنها را نقض می‌کنند، شأن قانون و قانونگذار را پایین می‌آورد.

تصور کنید، قرار است از استعمال دخانیات در یک پارک ممانعت به عمل آید. راهکارهای زیر به مسؤلان امر برای اجرای این قانون پیشنهاد می‌شود:

1- آبپاش‌هایی که برای آبیاری چمن‌های داخل پارک تعبیه می‌شوند به نحوی ساخته شوند که به محض اینکه یک نفر در پارک، سیگار روشن می‌کند، بوسیله این آبپاش‌ها خیس شود تا هم سیگارش خاموش و هم خودش ادب شود.

می‌توان برای ساخت این نوع آبپاش‌ها، شهرداری‌ها، تفاهم‌‌نامه‌ای با وزرات علوم منعقد کند تا طراحی و ساخت این آبپاش‌ها و یا حتی دستگاه‌های دیگر بعنوان طرح‌های پژوهشی و علمی برای دانشجویان مطرح شود. این اقدام، گام موثری در راستای وحدت شهرداری و دانشگاه است به نحوی که در دراز مدت می‌توان یک روز را در تقویم رسمی کشور به نام «روز وحدت شهرداری و دانشگاه» نامگذاری کرد. ضمناً از آنجایی که تلاش و زحمت شبانه‌روزی بسیاری از این طرح‌های پژوهشی با دانشجویان است و بخش اعظمی از درآمد حاصل از آن به جیب استاد راهنمای گروه که الحق والاجبار بصورت تشریفاتی به گروه اضافه می‌شود می‌رود، وزرات علوم می‌تواند از این راه تا حد زیادتری (چون الان حد زیاد است می‌گویم زیادتر) اسباب رفاه حال اساتید دانشگاه‌ها را فراهم کند و از بار مالی خود بکاهد.

به عمر خویش نبودیم، اهل دود و دم امّا

«بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد»

2- می‌توان با استخدام مربیان کارکشته سیرک و متخصصان تربیت حیوانات، پرندگان پارک، اعم از کبوتر، گنجشک، کلاغ و ... را آموزش داد تا به محض مشاهده یک فرد سیگاری در پارک، گلاب به رویتان روی سر او بی‌ادبی کنند تا همچون قضیه آبپاش، هم سیگار او خاموش و هم خودش ادب شود. با توجه به کاهش روزافزون استقبال مردم از سیرک و اینکه برپایی سیرک مغایر با قوانین حمایت از حیوانات است، لذا این روش باعث اشتغال‌زایی برای یک عده می‌شود و حتی می‌توان از این ویژگی به عنوان یک جاذبه توریستی استفاده و پارک‌های تهران را تبدیل به یک قطب گردشگری کرد.

البته باید توجه داشت پرندگانی به کار گرفته شوند که فضولاتشان اشتعالی نباشد؛ تا خدای ناکرده باعث ایجاد حریق در پارک نشویم. چون به اندازه کافی آمار آتش سوزی در پارک‌های جنگلی و حفاظت شده در ایران زیاد است و دیگر لزومی این آمار را بیشتر کنیم.

شنیده‌اند کلاغی به عابری می‌گفت

که: «آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست!»

3- یکی از دلایلی که نسل ما عادت کرده از پارک‌ها و فضای سبز گل نچیند، ترس از ضربه بیل و کلنگ باغبان پارک‌ها بوده است؛ هنوز هم هست! با استخدام جوانان جویای کار بعنوان باغبان یا نگهبان پارک و دادن یک بیل یا کلنگ به دست آنها می‌توان نظارتی شبانه‌روزی بر استعمال دخانیات در پارک‌ها داشت.

حاجت سعی و خطا نیست، کلنگی بردار

که به راه آوردش، این روش فرهنگی!