اینجا آب کیمیاست!

روزنامه ایران: زمان اینجا متوقف شده‌ است. این را می‌شود از دیوارهای فرو ریخته و خانه‌های بی‌سقف فهمید. از همان وقتی که آخرین ساکن روستا اسباب و اثاثیه‌اش را بار وانت کرد و گرد و خاک حاصل از عبور آخرین مهاجر به هوا برخاست، حتی پرنده‌های روی شاخه‌های خشکیده هم احتمالاً دانستند زندگی دیگر به اینجا بازنخواهد گشت. اینجا پیش از این روستایی بوده است. خانه‌هایی که دم ظهر و سر شب، بوی غذا حوالی‌شان را پر می‌کرد. بچه‌هایی که لباس‌های رنگی تن‌شان بود و شادمانه از سر و کول هم بالا می‌رفتند. زن و مردها. بوی گندم و صدای باد میان شاخه‌هایی که هنوز نخشکیده‌ بودند. این‌ها خاطره‌ای است که از روستا به جا مانده. تصویری که حالا نیست. «آنجا کسی زندگی نمی‌کند. فقط یک نفر هست. آقای عیوضی. همین یک نفر در روستا مانده. سنش زیاد است. تنهای تنهاست. نمی‌دانم، شاید او هم تا حالا رفته‌ باشد. همین جاده را که بروید، چند تا روستای دیگر هم هست. بیشترشان خالی هستند. همه رفته‌اند.»

مسئولان استان بارها هشدار داده‌اند که وضعیت آب قم به مرز بحران رسیده و انتقال آب از سرشاخه‌های دز را به عنوان آخرین راهکار رفع مشکل آب این استان عنوان کرده‌اند.

دانیالی، بهترین راهکار بلندمدت برای حل مشکلات دریاچه نمک را تأمین حقابه‌های زیست محیطی تالاب‌ها، رودخانه‌ها و احیای اراضی نابود شده عنوان می‌کند و ادامه می‌دهد: «متأسفانه همیشه نسبت به تالاب‌ها بی‌توجه بوده‌ایم و برایمان در اولویت قرار نداشته‌اند و حالا که تبعات این بی‌توجهی دامن‌مان را گرفته، باید مسأله تالاب‌ها را در اولویت قرار دهیم.» دریاچه سفید و بلورین، جان می‌دهد برای عکاسی. مرز میان دریاچه و آسمان، چشم را خیره می‌کند. دریاچه زیر آفتاب برق می‌زند. دریاچه نمک. حتی بردن نامش هم مزه دهان را شور می‌کند. آب شیرین اینجا کیمیاست.