فیلم: حیرت علی علیزاده از حماسه شگفت‌انگیز اربعین
علی علیزاده، فعال رسانه‌ای شناخته شده که این روز‌ها خود را به راهپیمایی عظیم اربعین رسانده است، مطلبی در صفحه اینستاگرامش منتشر کرد.
باشگاه خبرنگاران: این روز‌ها سرزمین عراق و جاده نجف تا کربلا، میزبان خیل عاشقانی است که از گوشه و کنار دنیا آمده‌اند تا با شرکت در پیاده‌روی اربعین و رساندن خود به کربلای معلی، عشق و ارادت خود را به حضرت ابا عبداللّه الحسین (ع) ابراز کنند. در این بین بسیاری از مسئولان، هنرمندان و ورزشکاران و عاشقان امام حسین (ع) دل به جاده عاشقی زدند تا در این همایش جهانی شرکت کنند.
در ادامه متن پست اینستاگرامی علی علیزاده، فعال رسانه‌ای که این روز‌ها خود را به راهپیمایی عظیم اربعین رسانده است، می‌خوانید.
مردم برای مردم و باید ببینی با چشم‌های خودت تا باور کنی اینجا بی‌اهمیت‌ترین و نامرئی‌ترین بازیگر، دولت است و سازمان‌ها و وزارت‌ها و دستگاه عریض و طویلش. اینجا چنان این «مردم» و قدرت عجیبی که از کنار هم بودن بواسطه‌ی این حرکت می‌یابند، پررنگ است که هر نیروی دیگری رنگ می‌بازد. در سازماندهی اینجا، حتی دولت عراق هم نقشش بی‌اهمیت است، چه رسد به دولت کشور همسایه. اینجا حتی امنیتش هم با نیرو‌های مردمی است؛ و تو فقط ده دقبقه راه رفتن نیاز داری تا بفهمی آنهمه خبر درباره خرج منابع مالی ایران در اربعین و‌نقش حکومت ایران و فلان نهاد و سازمانش در سازماندهی اربعین یک شوخی بیشتر نیست؛ که اگر همه دولت‌های منطقه هم جمع می‌شدند و تمام توانشان را می‌گذاشتند و می‌خواستند هم نمی‌توانستند یک میلیون از این زائران را به مقصد برسانند. چه رسد به بیست و چند میلیون؛ و تلفیق این دو، بی‌شمار بودن مردم و غیاب دولت، وضعیتی میسازد که تا به حال ندیده‌ای. در ابتدا، از منظر خودِ غربی‌شده‌ات وحشت میکنی و می‌پرسی نکند هرلحظه آشوبی رخ دهد و فاجعه‌ای؟ با اینهمه مردم؟ بدون دولت در نقش پدر؟ ولی هیچ فاجعه‌ای رخ نمیدهد؛ که نظمی دقیق در میان این بی‌نظمی ظاهری وجود دارد. نظمی با منطقی متفاوت.
اربعین نوعی زدن زیر میز نظم دولت مدرن است و بهم ریختن نظم بوروکراتیک و تکنوکراتیک این دولت مدرن. جایی که در آن اداره امور مردم توسط مردم بدون میانجی دولت صورت می‌پذیرد؛ و از خودت می‌پرسی چگونه میشود در یک کوچه شهر یک لوله آب که میترکد چشم‌های همه به آسمان دولت دوخته میشود و تا دولت نیاید همه فلج و ناتوان میشوند و اینجا بیست میلیون می‌آیند و میروند و کارهایشان را سامان میدهند و فاجعه‌ای رخ که نمیدهد هیچ، فردی هم وعده‌ی غذا و آبش ثانیه‌ای دیر نمیشود؟ چگونه میشود این ملت‌های معتاد به دولت بی‌آنکه بدانند برای یکی دو هفته تمام، فردای تاریخ را، فردایی که در آن مفاهیم دولت و ملت معنا ندارند، زندگی میکنند؟
دیدگاه تان را بنویسید