جاده‌ایی اسرارآمیز که هر روز ناپدید می‌شود +تصاویر

آشنایی با جاده پسیج دو گوا | Passage du Gois در ابتدا جاده ی خارق العاده ی پسیج دو گوا ( Passage du Gois ) در فرانسه برای مرتبط کردن خلیج برنیف ( the Gulf of Burnёf ) به جزیره ی نوآموچی ( Noirmoutier ) در اقیانوس اطلس ساخته شد و سازندگانش هیچ گاه تصور نمی کردند که در حال ساخت اثری عجیب و منحصر به فرد در سطح جهان باشند. اما در حال حاضر تنها دو بار در روز آن هم تنها چند ساعت می توان از پسیج دو گوا استفاده کرد و این جاده ی شیطانی پس از آن ۱٫۵ الی ۴ متر زیر آب ها پنهان می شود. این جاده آن قدر مشهور شده که گردشگران از نقاط مختلف جهان به فرانسه می آیند تا بتوانند چند لحظه پسیج دو گوا را ببینند. در سال ۱۷۰۱ میلادی برای اولین بار پسیج دو گوا به عنوان جاده ی ارتباطی روی نقشه ها ثبت شد و حدود سال ۱۸۴۰ میلادی بود که این جاده ماشین رو شد و تا جایی پیش رفت که امروزه طول آن به ۲٫۵۸ مایل، حدودا ۴,۱۲۵ متر رسیده است. ظاهر این جاده کاملا عادی ایست اما در حقیقت از خطرناک ترین جاده های جهان می باشد و همه ساله مسافران زیادی را در خود زندانی می کند. برای کمک به آن ها در سراسر جاده برج های نجاتی ساخته اند تا مسافران امن تر باشند، اما اگر ازدحام جمعیت و ترافیک شد چه می شود؟ مطمئنا اولین نکته ای که مسافران گرفتار به آن می اندیشند جانشان و خداحافظی با ماشین هایشان است … علت ناپدید شدن جاده دو سمت دو گوا را آب فرا گرفته است به همین دلیل در زمان هایی که جزر و مد با شدت بیشتری اتفاق می افتد جاده را کاملا در خود فرو می برد. تا به حال تابلو های خطر و اجتناب از استفاده ی جاده در ساعاتی که احتمال آب گرفتگی بیشتر است در همه جای جاده نصب شده اند اما باز هم مسافران طعمه ی آن می شوند. جزر و مد اجازه می دهد که تنها دو بار در روز آن هم به اندازه ی ۱ ساعت و نیم جاده در میان اقیانوس اطلس نمایان شود. نکته ی جالب توجه در رابطه باپسیج دو گوا این است که گردشگران با وجود این که از خطرات این مکان آگاه اند به راحتی حاضر می شوند جانشان را به خطر بیاندازند و روی این جاده رانندگی و یا حتی پیاده روی کنند. امروزه پسیج دو گوا به عنوان یک سازه ی ملی فرانسه و از برترین قطب های گردشگری آن به حساب می آید. اگر در چند روز آینده قصد سفر به فرانسه را دارید پیش از حرکت حتما مطمئن شوید که جاده هایی که از آن ها استفاده می کنید ناپدید نمی شوند! شاید افرادی پیدا شوند که از مسافرت به جزیره بترسند اما این بار چیزی که ترسناک است، جاده ی منتهی به جزیره می باشد، اگر در زمان نامناسبی روی آن باشید حدود ۴ متر زیر آب می رود و شما را میان آب های بی انتها و شور اقیانوس اطلس تنها می گذارد. بر روی این جاده ایستادن و یا پارک ماشین اکیدا ممنوع می باشد و با متخلفان برخورد شدید قانونی می شود. رانندگان باید بسیار آهسته حرکت کنند و از ترمز زدن تا جایی که می توانند خود داری کنند چون دو گوآ در اکثر مواقع لغزنده است و خطر سر و لیز خوردن با شدت زیاد می باشد. برای جلوگیری از غرق شدن در آب رانندگان باید مراقب باشند که اگر مه جاده را فرا گرفت حتما چراغ مه شکنشان را روشن کنند تا از تصادفات ناگهانی جلوگیری کرده باشند. لغزندگی جاده تنها به دلیل خیس بودن آن نیست بلکه جلبک و خزه ها روی جاده را می پوشانند و گاهی هم زباله ها رو ی آن قرار می گیرند و بر خطر آن می افزایند و حتی گاهی زباله ها سد معبر می کنند. علاوه بر مه، لغزندگی و جزر و مد پالش های دیگری هستند که خطر گوآ را دو چندان می کند عرض کم جاده است، این جاده آن قدر باریک است که اگر یک کامیون قصد عبور از آن را داشته باشد، هیچ جایی برای عبور اتومبیل دیگری وجود نخواهد داشت. اگر روی پسیج دو گوا گرفتار شدید باید بدانید که برج های نجات برای شماست، از آن ها بالا بروید منتظر شوید به کمکتان بیایند یا آن قدر صبر کنید تا دوباره جاده پدیدار شود. پیش از ساخته شدن جاده ی پسیج دو گوا، تنها راه رفت و آمد از برنیف به دواموچی استفاده از قایق و کشتی بود. به تدریج جاده ای بسیار باریک که تنها مردان و برخی حیوانات قادر به عبور از آن بودند را ساختند. افرادی که از این راه رفت و آمد می کردند همیشه پاهایشان خیس می شد به همین دلیل به این راه ( Gois ) که از فعل ( goiser ) می آمد اطلاق شد. این فعل به معنای راه رفتن و قدم زدن در حالی که پاها خیس و نم دار است می باشد، این روند ادامه داشت تا بالاخره در سال ۱۷۰۱ میلادی این آب راهه در نقشه به عنوان جاده ای ملی شناخته شد. هرچه بر قدمت جاده افزوده می شد به دلیل امواج سهمناک که از دو طرف به جاده حمله می کردند، راه پر از گل و لای و زباله می شد و مردم و بعدها مسئولان مجبور به پاک سازی گل و لای از جاده می شدند و این روند ادامه داشت و مسافران را آزار می داد. تا حدود یک قرن پیش شروع به ساخت پسیج دو گوا در محل کنونی اش کردند. در جاده ی کنونی به دلیل جلوگیری از صدمه زدن گل و لای به بافت جاده، پسیج دو گوا را سنگ فرش کردند و در سال ۱۸۴۰ میلادی جاده کاملا تمیز و نو شده بود. مسابقه شجاعت تکرار و مرور خطرات جاده گوا هیچ اثری در شنوندگان ندارد و افراد زیادی باز هم مشتاقانه روی این جاده می آیند، تا جایی که سالی یک بار روی این جاده مسابقه ی دو ( Foulées du Gois ) هم برگزار می شود. در این رقابت ۳۰ ورزشکار در جاده ای به طول ۴ کیلومتر با هم به مسابقه می پردازند، این رقابت بیشتر جنگ و قدرت نمایی میان طبیعت و انسان است تا دوندگان با یکدیگر.

این مسابقه با نام ( L'enfer vendéen ) به معنای خریداران جهنم شناخته می شود و سکویی ساخته اند تا تماشاگران بتوانند بر فراز آن بروند و مسابقه را از نزدیک تماشا نمایند. در سال ۱۹۹۹ میلادی هم یک مسابقه ی دوچرخه سواری روی این جاده برپا شد که نفر اول آن موفق شد در طول ۷ دقیقه دو گوآ را طی کند. این مسابقه ی خطرناک باری دیگر در سال ۲۰۱۱ میلادی تکرار شد و تماشاگران زیادی را هم به سمت خود جلب کرد و امروزه مسابقات دو و دوچرخه سواری هر سال روی پسیج دو گوا به صورت بین المللی و در رده های سنی نوجوانان، جوانان و بزرگسالان برگزار می شود. از طریق این لینک می توانید از زمان بندی و چگونگی برپایی مسابقات و درجه حرارت و دمای لحظه ای پسیج دو گوا مطلع شوید. مسابقات توردو فرانس هم بر روی جاده ی پسیج دو گوا برگزار می شود که از محبوب ترین مسابقات بر روی این جاده است، اگر علاقمند هستید که با مسابقات دوچرخه سواری تور دوفرانس آشنا شوید از این ویدئو دیدن نمایید. تاریخچه مسابقات ایده ی استفاده ی بیشتر از این جاده ی هیجان انگیز و برپایی مسابقات روی آن برای اولین بار در سال ۱۹۸۶ میلادی توسط فردی به نام جوسیف برون ( Jo Cesbron ) ارائه شد و اولین رقابت در ماه ژوئن سال ۱۹۸۷ میلادی برگزار شد. و از آن پس به دلیل مناسب تر بودن آب و هوا در تابستان برای برپایی مسابقات این رقابت ها هر سال در ماه ژوئن که در آن زمان آب هم زیاد سرد نیست برپا می شود، اغلب در عصر یکی از روز های گرم تابستانی ورزشکاران به رقابت می پردازند و تا هنگام غروب آفتاب به تلاششان خاتمه می دهند. در طی مسابقه تا مچ پای بازیکنان در آب فرو می رود و در پایان هم گاهی مجبور به شنا می شوند تا به خط پایان برسند. در سال های اخیر رکورد دار مسابقات دوندگی، ورزشکاری فرانسوی به نام شوولیر ( Chauvelier ) که قهرمان مسابقات المپیک ۱۹۹۰ میلادی هم هست می باشد، او موفق شد جاده پسیج دو گوا را در ۱۲ دقیقه و ۸ ثانیه طی کند. هر ساله بین ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ ورزشکار در جاده ی پسیج دو گوا با هم به رقابت می پردازند. در سال های اولیه و قرن ۱۸ ورزشکاران بر روی جاده های شنی و سنگی با هم رقابت می کردند اما پس از گذشت چند سال این خیابان طویل آسفالت شد. بد نیست بدانید که این جاده برای اولین بار در قرن شانزدهم آسفالت شد و می گویند طی قرن هجدهم طول جاده پسیج به دلیل خاکریزهای دست سازی که در ساحل ساخته شده بود کمی بیشتر از چیزی بود که امروزه می بینیم و به دلیل امن نبودن استفاده از این جاده در سال 1971 میلادی یک جاده ی جایگزین دیگر در نزدیکی پسیج دو گوا ساخته شدند.