تحلیل مناظره‌های انتخابات با پرویز امینی

غیر از مناظره چهارم سایر مناظرات نتوانست انتظارات از مناظره واقعی را برآورده کند.

کسی که بیشترین استعداد برای بهره‌برداری از مناظرات را داشت آقای پزشکیان بود اما بدترین ظهور انتخاباتی و سیاسی را داشت و نتوانست از امکانات بالقوه‌اش به نحو مطلوبی استفاده کند.

 پزشکیان از وقت پایانی بسیار بسیار بد استفاده کرد. او نفر آخر بود و می‌توانست از این فرصت طلایی استفاده‌ کند اما انشا خواند.

 راهبرد آقای قالیباف این بود که با کارنامه عملی خود وارد تنش نشود و در آخر هم دوگانه تنش_گشایش را ایجاد کرد .

 آقای پورمحمدی شبیه به لاریجانی پیشاانتخابات بود و تصویری غیرواقعی از او در فضای مجازی برساخت می‌شد که نشان دهد کاراکتری جذاب است اما سبد رای ۱ درصدی پیدا کرد و مزیت پیشین خود را قمار کرد و نسخه ضعیف‌تر آقای روحانی بود.

 آقای جلیلی ادبیات تهیج کننده اجتماعی ندارد اما در مناظره چهارم از خود کارکاکتر سیاسی نشان داد و بهترین ایفای نقش او در مناظره چهارمش بود که مقدمات آن را هم آقای پورمحمدی ایجاد کرد.

آقای قاضی‌زاده بیشتر از دیگران در شکل گرفتن نقطه نزاع انتخابات سهم داشت و تا آخر این دوگانه یعنی نماینده انحصاری بودن دولت آقای رئیسی و دیگری استمرار دولت روحانی را حفظ کرد.

 خلاف انتظار این بود که آقای پزشکیان هرگونه ارتباط با روحانی را منکر شد و حتی گفت بخشی از ستادهای من از ستاد آقای رئیسی هستند.

 یکی از دلایلی اینکه می‌گویم مناظره کار نکرده این است که هنوز "آن" انتخابات شکل نگرفته و دلیل بالا بودن آرا مردد همین است

خطای گفتاری در این مناظرات زیاد بود و کاراکتری که شما از رئیس‌جمهور انتظار دارید براورده نمی‌شد.

کنار رفتن آقای جلیلی و باقی ماندن قالیباف از نظر تکنینکی درست‌تر است اما با شناختی که دارم احتمال اینکه جلیلی صحنه انتخابات را ترک کند خیلی ضعیف است.

اگر کسی کنار نرفت بهتر است آقایان زاکانی و قاضی زاده هم در صحنه انتخابات باقی بمانند.

اگر جلیلی و قالبیاف کنار نروند امکان پیروزی هیچ کدام در دور اول نیست .

سه احتمال برای دور دوم وجود دارد.

چه بسا اگر شورای نگهبان برخی کاندیداها را تایید می‌کرد میدان گشوده‌تری برای انتخابات ایجاد می‌شد و در کیفیت انتخابات تاثیر داشت.