زنی که انتظار می‌رفت ۳ دقیقه بعد از تولد بمیرد حالا ۶۰ سال دارد! +عکس

باشگاه خبرنگاران: وقتی خداوند بخواهد به یک بنده‌اش نظر کند، هیچکس نمی‌تواند مانع خواست مقدس حق تعالی شود؛ حتی اگر این قضیه از نظر عالمان و مردان اهل علم غیرمنطقی باشد. ترزا اسمیت در ۱۲ اکتبر ۱۹۶۰ متولد شد. او به دلیل داروی تالیدومید که مادرش در دوران بارداری خورده بود، دارای دست‌های کوتاه و فاقد پا بود. این داروی ساخته شده توسط یک شرکت آلمانی در دهه ۱۹۵۰ بود که مصرف آن باعث به وجود آمدن نقایص مادرزادی از جمله دست و پای کوتاه، نابینایی و کم‌شنوایی، مشکلات قلبی و آسیب مغزی می‌شد. مصرف این دارو در سال ۱۹۶۱ ممنوع اعلام شد.

ترزا از بدو تولد به شدت معلولیت داشت. او فرزند دوم پدرش جوزف و مادر ایرلندیش بود. او یک خواهر بزرگتر به نام آنت داشت که حدود یک سال و نیم از او بزرگتر بود. به دلیل عوارض جانبی این داروی مخرب برای زنان باردار، به آن‌ها توصیه می‌شد که صبح‌ها به پیاده روی بروند.

ترزا در مصاحبه با یک روزنامه محلی گفت: مادرم بی‌صبرانه منتظر داشتن فرزند دوم خود بود و او تصمیم گرفت که در خانه باشد تا بتواند از خواهر من که کوچک بود نگه‌داری کند. با این حال بارداری آن چیزی نبود که او برنامه‌ریزی کرده باشد.

وی افزود: در دهه ۱۹۶۰ هیچ دستگاه سونوگرافی و اشعه ایکسی وجود نداشت، بنابراین هنگام تولد من یک شوک بزرگ به مادرم و دکتر وارد شد. من بعدا از مادرم فهمیدم که او به چیزی مشکوک شده بود، زیرا هنگام لمس من از روی شکمش نمی‌توانست پای من را احساس کند.

دکتر‌ها پیش‌بینی کرده بودند که ترزا فقط سه دقیقه زنده می‌ماند. با این حال او را به سرعت به بیمارستان منتقل کردند و او خوش شانس بود که توانست زنده بماند؛ زیرا تعداد کل افراد تحت تاثیر استفاده از تالیدومید در دوران بارداری حدود ۱۰هزار نفر تخمین زده می‌شدند که حدود ۴۰ درصد از آن‌ها بلافاصله پس از تولد فوت کردند.

به دلیل سیاست تبعیض آمیز که دولت علیه کودکان معلول در پیش گرفته شده‌بود، ترزا در مدرسه رنج‌های زیادی را متحمل شد، اما او توانست بر تمام مشکلاتی که با آن روبرو بود غلبه کند و بعدا به عنوان معلم مشغول به کار شود. او همچنین در بانک نیز کار می‌کرد و بعد از آن نیز به عنوان مددکار اجتماعی در شورای شهر لیورپول کار مشغول به کار بود.

به گزارش روزنامه بریتانیایی میرور، وی پس از مشکلات مربوط به سلامتی خود، مجبور به ترک شغل شد، اما بعدا توانست یک پروژه موفق برای آموزش هیپنوتیزم را راه اندازی کند. او اکنون می‌خواهد با ایجاد یادبودی برای همه کودکان تالیدومید که هیچ بازمانده‌ای از آن‌ها گزارش نشده است، آن‌ها را از تمام تجربیات خود بهره‌مند کند.