هفت کاوشگر فضایی ایران چهار سال است که زمین گیرند
مسئولان دولتي با تمسخر مي‌گفتند توانايي ورود به فضا را نداريم / ركود سه ساله صنعت فضايي ايران تا جايي ادامه يافته است كه دانشجويان بزرگ‌ترين دانشگاه فعال در عرصه هوا و فضاي كشور به صراحت از بي‌انگيزگي خود براي پرداختن به امور هوا و فضا به دليل سياست‌هاي انفعالي و تقريباً هيچ دولت در اين حوزه پرده برداشتند.
تغييرات ساختاري سازمان فضايي، اختصاص‌ندادن بودجه مناسب، از دست دادن نقاط‌مداري ايران در فضا، تمايل نخبگان فعال در صنعت فضايي داخلي براي مهاجرت به ديگر كشورها، به صفر رسيدن پروژه‌هاي اعزام انسان به فضا، اميد به غربي‌ها براي تكميل پروژه‌ها يا تأمين ماهواره از جمله موضوعاتي بوده كه مورد انتقاد قرار گرفته است.
در حالي كه تأثير ركود سه ساله فضايي ايران و شدت گرفتن انتقادها در ماه‌هاي پاياني دولت يازدهم ادامه داشت، چند شب پيش نيز «پيشرفت‌ها و چالش‌هاي فناوري فضايي» در يكي از برنامه‌هاي تلويزيوني مورد بررسي قرار گرفت و جالب اين است كه طبق نظر‌سنجي انجام شده از مخاطبان اين برنامه، ۸۲ درصد آنها سرعت پيشرفت پروژه‌هاي فضايي ايران را راضي‌كننده نمي‌دانند.
محسن شاطرزاده، قائم مقام سابق امور بين‌الملل سازمان فضايي نيز گفت: بنده مستقيماً از مسئولان دولتي شنيدم كه با تمسخر مي‌گفتند ما توانايي ورود به فضا را نداريم و ما اخباري از داخل هيئت دولت داشتيم كه برجام روي پرتاب‌هاي فضايي ما تأثير گذاشته است. فتح‌الله امي، رئيس پژوهشگاه هوافضاي وزارت علوم (مجري پروژه ارسال انسان به فضا) در گفتوگويي با اشاره به اينكه مشكلات بودجه پروژه‌ها و برخي مسائل سياسي در كند شدن فعاليت‌ها دخيل هستند، تصريح كرده است: براي تحقق برنامه ارسال انسان به فضا، طبق برنامه قبلي بايد در سه سال اخير هفت پرتاب كاوشگر مي‌داشتيم كه متأسفانه هيچ‌كدام انجام نشد. با اين وضعيت به شدت نگران تحقق اهداف اين پروژه در زمان مقرر هستيم.
به‌رغم اظهارات مسئولان درباره پرتاب دقيق آن كه هر سال بيان شده است و همچنان هم خبري نيست، دانشجويان اين دانشگاه مي‌گويند: «فعلاً در معرض پرتاب قرار ندارد و حالا حالاها هم آماده نخواهد شد.»
يكي ديگر از عقايد جالب دانشجويان اين دانشكده بر اين اساس بود. از آنجايي كه ورود به پروژه‌هاي ساخت ماهواره براي دانشجويان داخلي تحصيلات تكميلي رزومه محسوب مي‌شود، بر همين اساس ساخت ماهواره بيش از آنكه هدف پرتاب باشد، تنها رزومه‌سازي است. در ادامه دانشجويي كه تمايلي به پخش تصوير خود در ميان برنامه نداشته است، با پوزخند قابل تأملي، «آت ست» را دقيقاً از همان پروژه‌هايي مي‌داند كه پلي براي خروج دانشجويان شد و تأكيد مي‌كند «در نهايت دو نفر باقي مانده‌اند كه آنها نيز در حال تلاش براي دريافت پذيرش از دانشگاه‌هاي خارج از كشور هستند.»
دانشجويان بي‌انگيزه مهندسي فضايي كشور، در پايان خواستار اين شدند كه به توانايي داخلي اعتماد شود و نگاه‌ها را از وابستگي به خارج به سمت داخل برگردانند؛ چراكه اگر در اين زمينه سرمايه‌گذاري صحيحي صورت گيرد، در ساير زمينه‌ها هم پيشرفت ميسر مي‌شود، همانگونه كه همواره اعتماد به داخل موجبات پيشرفت را فراهم كرده است.
دیدگاه تان را بنویسید