ساخت رگ مصنوعی توسط محققان ایرانی

خبرگزاری ایسنا: دکتر حامد دایمی از محققان این طرح با بیان این که در این طرح علاوه بر رگ مصنوعی، کاتالیست‌های سبز و جاذب آلاینده‌ها و سامانه دارو رسانی هم ساخته شده اظهار داشت: این طرح شامل دو بخش اصلی بوده که بخش اول، تهیه مواد پلیمری بر پایه نانوساختارهای پلی یورتان و آلژینات و بررسی کاربردهای زیستی ترکیبات حاصل در مهندسی بافت رگ، مهندسی بافت پوست (پوست مصنوعی و زخم پوش‌ها)، جذب آلاینده‌های زیستی و دارویی و سامانه‌های تحویل سلول و دارو است. وی با بیان این که آلژینات استفاده شده در این مطالعات با استفاده از جلبک‌های خلیج فارس و دریای عمان و مواد نفتی پلی یورتان تولید شده است، اظهار داشت: بخش دوم تحقیقات به تهیه و بررسی ویژگی‌های چند نانو کاتالیست پلیمری سبز از جمله پلی یورتان، نمک‎های آلژینات، آلژینیک اسید و نانو ذرات مغناطیسی آلژینات پرداخته شده است. دائمی با تاکید بر این که در بخش مهندسی بافت با استفاده از مواد پلیمری طبیعی نتایج قابل قبولی به دست آمده است، ادامه داد: در این بخش از پلیمر پلی یورتان بر پایه آلژینات در تولید سرخرگ مصنوعی با خواص مکانیکی برجسته استفاده شد. وی در این زمینه توضیح داد: زمانی که برای فرد مشکلی ایجاد شود باید از خود فرد رگ گرفته شود که معمولا با چالش‌هایی چون کمبود عضو دهنده مواجه می‌شویم از این رو محصولات تجاری که بر پایه محصولات مصنوعی هستند در این زمینه اهمیت زیادی یافته‌اند که تاکنون 3 ماده تفلون، پلی استر و پلی یورتان برای تولید رگ مصنوعی معرفی شده است. مجری طرح، با تاکید بر این که در این مطالعات از پلیمر پلی یورتان بر پایه مواد نفتی استفاده شد، خاطر نشان کرد: در این پروژه تحقیقاتی بخش قابل توجهی از مواد نفتی با مواد طبیعی آلژینات جایگزین شدند در حالی که خواص آن همانند خواص پلیمرهای مصنوعی است. وی کاهش مواد نفتی در پلیمر استفاده شده در رگ مصنوعی را از طریق روش‌های اصلاحات شیمیایی دانست و اضافه کرد: سرخرگ تولید شده با استفاده از این پلیمر بر روی خرگوش و گوسفند آزمایش شد که نتایج قابل قبولی به دست آمد. به گفته وی این محصول دارای تاییدیه‌های زیستی است. این پروژه با عنوان «بررسی ویژگی‌های زیستی و کاتالیزوری نانو ساختارهای حاوی آلژینات و پلی یورتان در هفدهمین جشنواره جوان خوارزمی رتبه دوم پژوهش‌های بنیادی را کسب کرد. این طرح با راهنمایی دکتر مهدی باریکانی و با همکاری محققانی چون دکتر حسین بهاروند، مریم مشایخی، ساره رجبی زلتی و رضا رضائیه اجرایی شده است.