«ماه عسل» برنامه‌ای که می‌خواهد اشک مخاطب را دربیاورد

روزنامه جوان: چند سالی می‌شود که در ماه مبارک رمضان ساعت قبل از افطار شبکه ۳، مختص برنامه زنده «ماه عسل» شده است؛ برنامه‌ای گفتگو‌محور با اجرای ثابت احسان علیخانی که تم اجتماعی دارد. مهمان‌های این برنامه غالباً مردم عادی هستند که توانسته‌اند در زندگیشان کار مهمی انجام بدهند یا در زندگی افراد دیگر تأثیرگذار بوده‌اند یا اینکه حادثه مهمی در زندگیشان رخ داده است.

ماه عسل در سال‌های ابتدایی خود به دلیل شکستن فرم‌های کلیشه‌ای تلویزیونی و سوژه‌های تقریباً جدید بین مخاطبان جایگاه خوبی پیدا کرد و، چون هنوز در ابتدای شهرت و قدرت تلویزیونی قرار داشت، برای ثبات و ماندگاری تلاش بهتری داشت تا از نظر محتوایی بتواند بین مخاطبان جایی باز کند، برای همین موفق شد تا به عنوان یک برنامه خوب در نظرسنجی‌های صداوسیما بهترین زمان پخش را هم در اختیار بگیرد. دکور کپی و غیرایرانی. اما هرچه جلو آمدیم و قدرت و شهرت این برنامه بیشتر شد متأسفانه از نظر کیفی تنزل پیدا کرد، به طوری که امسال «ماه عسل» رنگ و بوی ماه رمضانی ندارد و بیشتر یک روتین سالانه قبل از افطار شده که حتماً باید روی آنتن برود. اول دکور و صحنه این برنامه پرهزینه است که انتظار می‌رفت حال و هوای معنوی و رمضانی داشته باشد ولی مانند ویژه‌برنامه سال تحویل که کپی سالن مراسم اسکار بود، اینجا هم بیشتر به یاد مراسم گلادیاتور‌های روم باستان می‌افتیم تا ماه رمضان، حس و حال معنوی به مخاطب انتقال ندهد.‌ای کاش در چنین برنامه‌هایی به‌جای کپی‌برداری از شبکه‌های ماهواره‌ای کمی هم به فضا و سبک زندگی ایرانی- اسلامی‌مان بها داده می‌شد چراکه اینجا ایران است و مردمانی مسلمان و روزه‌دار پای رسانه ملی نشسته‌اند که قرار است از این دانشگاه عمومی آن هم در لحظات قبل از افطار، بهره و حض معنوی ببرند.

برنامه‌ای که فقط می‌خواهد اشک مخاطب را دربیاورد دوم رویه تکراری و روتین شده «ماه عسل» برای متأثر کردن و گریه انداختن مخاطبان با سوژه‌های نه چندان جذاب و تأثیرگذار است. درحالی که یک سال فرصت در اختیار تیم گرانقیمت این برنامه وجود دارد تا سوژه‌یابی‌های عمومی‌تر و بهتری داشته باشد، راحت‌ترین کار آوردن یک فرد معتاد و خانواده آن شده که مجری مانند قاضی جلوی زن و مرد می‌نشیند و از زیر و بم زندگی آن‌ها سؤال می‌کند تا یک جایی مخاطب را تحت تأثیر قرار دهد و با ژست قهرمانانه به پروبال دادن موضوع می‌پردازد، البته پرداختن به چنین معضلی از سوی رسانه ملی لازم است، اما بیش از اندازه باعث خنثی و بی‌اثر شدن آن می‌شود چه آنکه مسائل بسیاری در جامعه وجود دارد که «ماه عسل» می‌تواند از ظرفیت خود برای ارائه و حتی ایجاد بستری در رفع آن‌ها استفاده کند از طرفی برخورد علیخانی با مهمانان هم چندان مقبول نیست، مثلاً در یکی از برنامه‌ها که زن از مشکلات همسر معتاد خود صحبت می‌کرد مجری با تعجب به او گفت: چرا در خانه همسرت را شما خطاب می‌کنی؟ نمی‌گویی تو! چرا او را با آقا صدا می‌کنی و صمیمی نیستی؟ اظهارات جنجالی مجری برای دیده شدن برنامه مسئله مهم‌تر دیگر ورود احسان علیخانی به موضوعات غیرمرتبط است که باعث جهت‌دار شدن برنامه می‌شود، مثلاً درباره ورود زنان به ورزشگاه اظهارنظر می‌کند، به طوری که بلافاصله رسانه‌های زنجیره‌ای از آن به عنوان حمایت جسورانه یاد کردند درحالی‌که علیخانی به عنوان یک مجری اجتماعی حق ندارد برای دیده شدن، به این مسائل غیر مرتبط ورود پیدا کند و ماه عسل را سمت و سوی جناحی بدهد، آن هم در لحظات ناب معنوی قبل از افطار. گاه به دلیل نبود مدیریت و نظارت درست وقتی یک مجری به شهرت و جایگاهی می‌رسد خود را محق می‌داند تا بدون اشراف و شناخت کافی، درباره همه چیز اظهارنظر کند، درصورتی که به به دلیل سرمایه‌گذاری عظیم دشمنان انقلاب در فضای رسانه‌ای جهانی، مسئولیت اجرا در رسانه ملی، نیازمند افزایش دانش سیاسی و قدرت تحلیل مجری رسانه ملی است، علاوه بر همه این‌ها تعیین چارچوب‌های منطقی و منطبق بر معیار‌های فرهنگی نظام جمهوری اسلامی برای مجری و التزام او به پرهیز از اعمال علایق و برداشت‌های شخصی می‌تواند از چنین اشتباهاتی جلوگیری کند، لذا مجریان تلویزیونی باید در همان برنامه و جایگاهی که هستند اظهارنظر کنند و عمداً یا سهواً خود را در امور غیرمرتبط صاحب نظر نشان ندهند زیرا تریبونی که در اختیار دارند عمومیت و فراگیری دارد و قرار نیست به بهانه شهرت رسانه‌ای که کسب کرده‌اند، شیطنت کنند.