مجری قدیمی: باید تفکر دهه ۶۰ بر رسانه ملی حاکم شود
دهه شصتی‌ها اصغر توسلی را خوب به یاد دارند، بخصوص علاقه‌مندان به سینما که هر هفته پای برنامه «جُنگ هنر هفته» می‌نشستند تا او در کسوت مجری بر صفحه تلویزیون ظاهر شود و اخبار فرهنگی و هنری را برایشان بگوید و آن‌ها را بیشتر با سینمای ایران و جهان آشنا کند.
جام جم: دهه شصتی‌ها اصغر توسلی را خوب به یاد دارند، بخصوص علاقه‌مندان به سینما که هر هفته پای برنامه «جُنگ هنر هفته» می‌نشستند تا او در کسوت مجری بر صفحه تلویزیون ظاهر شود و اخبار فرهنگی و هنری را برایشان بگوید و آن‌ها را بیشتر با سینمای ایران و جهان آشنا کند. توسلی که از پنج سالگی فعالیت در رادیو مشهد را شروع کرده و دنیای رسانه و رادیو و تلویزیون را خوب می‌شناسد، خودش هم این برنامه را یکی از بهترین‌های دهه ۶۰ می‌داند و می‌گوید: همه چیز این برنامه حساب شده بود، حتی آرمَش. توسلی در دهه ۷۰ با ساخت سریال‌های روزگار جوانی و دختران، بین مردم به شهرت رسید، اما بعد از موفقیت این آثار، هر چند سریال‌های این سه نفر، پای پیاده و با من حرف بزن را ساخت، اما با هیچ کدام از این سریال‌ها نتوانست دوره طلایی‌اش را تکرار کند. با این مجری، کارگردان و تهیه‌کننده که مدتی است، خبری از او نیست همصحبت شدیم تا از تفاوت برنامه‌سازی در دهه ۶۰ و اکنون بگوید. از شواهد چنین برمی‌آید که یکی از قدیمی‌های رادیو و تلویزیون هستید که از کودکی به‌صورت حرفه‌ای کارتان را در رسانه شروع کرده‌اید؟ حدود ۹ سالم بود که فعالیتم را در
رادیو و با برنامه کودک شروع کردم. آن زمان رادیو زیر نظر سازمان اطلاعات و جهانگردی فعالیت می‌کرد و هنوز تلویزیون استانی نشده بود. تا سال ۶۱ مشهد زندگی می‌کردم و با صدا و سیمای خراسان همکاری داشتم و بعد به تهران آمدم و فعالیتم را در شبکه دو ادامه دادم. اول در گروه اجتماعی بودم و در ادامه به گروه فیلم و سریال رفتم. سال ۶۲ اجرای برنامه جُنگ هنر هفته را به عهده گرفتم. یکی از برنامه‌های خوب تلویزیون در دهه ۶۰ همین جنگ هنر هفته بود. بله! خیلی حساب شده بود، حتی آرم و موسیقی آغازین خوبی هم داشت. معتقدم یکی از سالم‌ترین برنامه‌هایی بود که سینما و تئاتر را به مردم معرفی می‌کرد و اطلاعات مفیدی به مخاطب می‌داد. نقد‌های منصفانه‌ای هم بر فیلم‌ها داشت. چون سازندگانش آدم‌های منصف و کاربلدی بودند و کاملا بر موضوع احاطه داشته و بدون هیچ موضع‌گیری خاصی به صورت حرفه‌ای فیلم‌ها را بررسی می‌کردند. این روز‌ها از دهه ۶۰ و اتفاقات خوبی که در آن دهه برای کشور رخ می‌داد، زیاد صحبت می‌شود، سینمای دهه ۶۰، سینمای نوپای بعد از پیروزی انقلاب بود و منتقدانی هم که درباره این سینما مطلب می‌نوشتند
آدم‌هایی بودند که تازه وارد این جریان شده بودند؛ اما هم فیلم‌ها آثار خوبی بود و هم منتقدان حرفه‌ای‌تر بودند. نکات مثبت فرهنگی و هنری این دهه را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ صادقانه بگویم آن زمان تفکر جهاد سازندگی بر همه سازمان‌ها و نهاد‌ها حاکم بود و مردم همه کشور را مال خود می‌دانستند و تلاش می‌کردند همه چیز پیشرفت کند و در عین حال شریف هم باشد. فیلمسازان و برنامه‌سازان هر چند جوان بودند، اما بسیار باسواد و به اصطلاح مغزشان پر از فکر‌های خوب، بکر و عمیق بود. تفکر سازندگی حتی در عموم مردم هم دیده می‌شد. هیچ کس خودش را به زور روی صندلی مدیریت و برنامه‌سازی و... نمی‌نشاند. اگر کار بلد نبود، خودش را کنار می‌کشید. اما الان این تفکر تقریبا از بین رفته است. صداقت و سلامت نفس دهه ۶۰ را در هیچ کجا نمی‌توان دید. به نظرتان چرا این اتفاق افتاد؟ مردم برای ساخت مدینه فاضله انقلاب کردند و در دهه ۶۰ همه تلاش خود را به کار گرفتند تا به آن مدینه فاضله نزدیک شوند. فضای خیلی خوب و پسندیده‌ای بود. اما از یک زمانی این جریان منحرف شد و از مدینه مدنظرمان که پر از نور و امید بود، تقریبا به پلشتی و سیاهی
رسیدیم که کمتر کسی آن را دوست دارد. دروغ و ریا ریشه نور را خشکاند. مسیرمان درست بود، اما منحرف شدیم و به اینجا رسیدیم که مطلوب نیست. آیا می‌توان آن دوره را احیا کرد؟ بله! چرا نشود. اما اول باید تفکر درست شود وآدم‌ها در جای درستشان قرار بگیرند. باید تفکر دهه شصتی دوباره حاکم شود و آدم‌ها روی صندلی بنشینند و مدیریت بخشی را به عهده بگیرند که در آن استاد هستند و بلدند چه‌کاری باید بکنند تا هدف خوبی شکل بگیرد. این جاگیری باید در همه سازمان‌ها اتفاق بیفتد. دوباره باید «تفکر شریف» جای تفکر تصاحب میز و صندلی را بگیرد. یکی از سازندگان سریال روزگار جوانی هم هستید. یکی از سریال‌های خوبی که می‌توانست باب تازه‌ای درباره سریال‌سازی درباره جوانان را پایه‌گذاری کند و البته در ادامه‌اش سریال دختران را هم ساختید که موفق بود؛ اما این‌گونه سریال‌سازی ادامه پیدا نکرد. همه کار‌ها بستگی به تفکر سفارش‌دهنده دارد. روزگار جوانی از اولین تولیدات شبکه تهران بود. آقای مفید مدیر وقت شبکه تهران کارش را واقعا بلد بود و می‌دانست باید چه برنامه‌هایی را روی آنتن بفرستد. آقای اصغر فرهادی کارش را با نوشتن آیتم‌های پنج
دقیقه‌ای برنامه" مثل زندگی " شروع کرد. اولین سریالی که فیلمنامه‌اش را نوشت ماه مهربان بود که من کارگردانی‌اش کردم. یکی از نویسندگان سریال روزگار جوانی هم بود. بعد سریال داستان یک شهر را نوشت و برای شبکه تهران ساخت که آن هم یکی از آثار خوب تلویزیون بود. آقای پژمان بازغی کارش را با بازی در آیتم‌های این یک دادگاه است شروع کرد که من کارگردانش بود. خانم ستاره اسکندری با بازی در یکی از آثار من وارد دنیای تصویر شد، آقای حامد کمیلی کارش را با سریال پای پیاده شروع کرد و خیلی‌های دیگر هم با آثار من حرفه بازیگری را شروع کردند که الان خاطرم نیست. همه این اتفاقات زمانی رخ داد که آدم‌ها در جای درست قرار داشتند و تفکرشان باعث می‌شد کار‌های خوبی تولید شود. به نظرم اگر تصمیم داریم در عصر ارتباطات و اینترنت و شبکه‌های اجتماعی باز هم مردم تلویزیون تماشا کنند و مشتری آن شوند باید تفکر دهه ۶۰ بر رسانه ملی حاکم شود.
دیدگاه تان را بنویسید