پژمان جمشیدی: حواشی، انگیزه و تلاش من را بیشتر کرد

روزنامه قانون: پژمان جمشیدی بازیگر فوتبالیست گفت: حاشیه‌ها از بدو ورود من به تئاتر و سینما بود و می‌توانم بگویم نه تنها خللی در کار من ایجاد نکرد بلکه انگیزه و تلاش من بیشتر شد

فیلم و تئاتر زیاد می‌بینم؛ به خصوص تئاتر. این دیدن‌ها کمک بزرگی به من کرده است، اما اینکه درباره‌شان کتاب خاصی بخوانم، خیر

کاندیدا شدن در جشنواره فیلم فجر من را بسیار خوشحال کرد، اما این برای من نهایت آرزو نبود؛ حتی گرفتن سیمرغ هم برایم نهایت آرزو نیست

درباره سینمای کمدی باید بگویم، مهم‌ترین مساله فیلمنامه است. اینکه می‌گویند فیلم‌های کمدی فقط برای گیشه ساخته می‌شوند، درست نیست

بازیگر شدن و فوتبالیست شدن چیزی نیست که تصمیم بگیری و بشوی! هر دوی این کار‌ها نیازمند استعداد و تلاش بسیار زیاد است و تا این دو به مقدار مناسب کنار هم قرار نگیرند، اتفاق درستی نمی‌افتد

ورود چهره‌ها از حوزه‌های دیگر به سینما همواره با حواشی، مخالفت‌ها و موافقت‌های فراوانی همراه بوده است. همان‌طور که وقتی یک بازیگر سینما وارد حیطه ادبیات می‌شود و داستان می‌نویسد، همین اتفاق می‌افتد؛ یا وقتی یک بازیگر یا خواننده به طرف ورزش می‌رود و مواردی از این قبیل. اما بیشتر این اتفاقات چندان دوامی نیافته و پس از طی یک دوره کوتاه به فراموشی سپرده شده‌اند. اما در این بین هستند کسانی که علاوه بر موفقیت در رشته خود و شهره شدن در آن، به سینما راه پیدا کرده و حتی در آن به موفقیت‌های خوبی نیز دست یافته‌اند؛ «پژمان جمشیدی» نمونه بارز این مساله است. امروز پیش از اینکه او را به عنوان یک بازیکن فوتبال بشناسیم، با نقش‌های مختلف در تلویزیون، سینما و تئاتراین هنرمند را به یاد می‌آوریم.

ورود او به دنیای سینما از ابتدا با بازی در سریال «پژمان» موج مخالفت فوتبالیست‌ها را در پی داشت و حتی بعد خوابیدن آن تب، سینماگران همچنان حاضر به پذیرفتن یک فوتبالیست مشهور در فضای کاری خودشان نبودند؛ با این حال این مساله باعث مصمم‌تر شدن او در مسیر حرفه‌ای اش شد به گونه‌ای که در جشنواره فیلم فجر سال گذشته توانست کاندیدای نقش مکمل مرد شود.

او پیش از آنکه پا عرصه سینما و تئاتر بگذارد، در باشگاه‌های مطرح ساپپا، پرسپولیس و پاس تهران فعالیت می‌کرد و البته یک گل ملی در مقابل گرجستان را هم در کارنامه ورزشی‌اش به ثبت رسانده است. اما ماجرای ورود او به سینما که با سریال تلویزیونی «پژمان» آغاز شد (و خود ایده اصلی آن را داده بود)، قصه مفصلی دارد. پژمان جمشیدی فوتبالیست مطرحی بود که تصمیم گرفت در یک سریال نقش خودش را بازی کند؛ جسارتی که شاید از هرکسی برنیاید. او در همان زمان هم مخالفانی در فوتبال داشت که می‌گفتند سریال «پژمان» جامعه فوتبالی را مسخره می‌کند! در واقع می‌توان گفت: اگر پژمان جمشیدی نتوانسته بود در سینما خودش را ثابت کند، ممکن بود جایگاهش در فوتبال نیز متزلزل شود، اما این اتفاق نیفتاد. او فوتبال را به طور کامل رها کرد و به صورت جدی و حرفه‌ای به کار در سینما و تئاتر پرداخت.

کاندیدا شدن جمشیدی برای نقش مکمل مرد در جشنواره فیلم فجر نشان داد که این بازیگر در راه خود ثابت قدم است. او تاکنون در سریال‌ها، فیلم‌های سینمایی و تئاتر‌های مختلفی به ایفای نقش پرداخته است. از جمله فیلم‌های سینمایی او می‌توان به «سوء تفاهم»، «من دیوانه نیستم»، «لونه زنبور»، «ما همه با هم هستیم»، «آذر»، «پنجاه کیلو آلبالو»، «خوب، بد، جلف» و «آتش بس ۲» اشاره کرد.

او خود بازی در تئاتر را بیش از کار‌های تلویزیون و سینما می‌پسندد و هم اکنون نیز در نمایش «آن سوی آینه‌ها» به کارگردانی علی سرابی، در کنار ریما رامین فر، مارال بنی آدم وعلی سرابی مشغول به کار است. از دیگر نمایش‌هایی که جمشیدی در این سال‌ها بازی کرده می‌توان به «آرسنیک و تور کهنه»، «آرامسایش»، «پپرونی برای دیکتاتور»، «بینوایان»، «حکومت نظامی» و... اشاره کرد.

پژمان جمشیدی که علی پروین درباره او گفته بود «تنها برای سینما ساخته شده است»، با تمام فراز و نشیب‌ها در این مسیر و حتی مورد توهین و تمسخر قرار گرفتن از سوی عد‌ه‌ای، امروز توانسته خود را به عنوان یک بازیگر موفق به خصوص در حوزه کمدی ثابت کند. روزنامه قانون با این بازیگر گفت‌وگوی کوتاهی داشته که در ادامه می‌خوانید:

آقای جمشیدی، ورود شما به سینما همواره با حاشیه‌های زیادی همراه بوده است، اما در این سال‌ها تاحدودی ثابت شد که شما با علاقه خاصی به دنبال این حرفه هستید. این حواشی که البته همچنان نیز وجود دارند، چقدر توانستند در کار شما خلل ایجاد کنند؟

حاشیه‌ها از بدو ورود من به تئاتر و سینما بود و می‌توانم بگویم نه تنها خللی در کار من ایجاد نکرد بلکه انگیزه و تلاش من بیشتر شد و همچنان هم ادامه دارد. من به این موضوع عادت کرده‌ام و این مسائل در مقابل مخاطبانی که از فیلم‌های من استقبال می‌کنند، بسیار ناچیز است. مردم همواره از من حمایت کرده‌اند و این برای من بزرگ‌ترین افتخار و جایزه محسوب می‌شود. به شدت به اکران‌های مردمی علاقه دارم و از بودن در کنار مردم لذت می‌برم.

فوتبال هم کم و بیش مانند سینما دارای فضایی است که افراد می‌توانند در آن ستاره شوند؛ به همین دلیل عده‌ای در ابتدا معتقد بودند شما برای به دست آوردن شهرت بیشتر وارد سینما و تلویزیون شده‌اید. از منظر شما این فضا‌ها که در هر دوی آن‌ها توانسته‌اید موفقیت‌های خوبی کسب کنید، تا چه اندازه با یکدیگر متفاوت هستند؟

هرگز چنین چیزی نبوده که برای شهرت بیشتر به سمت تلویزیون و سینما بیایم؛ چرا که هرگز به حضور در این عرصه فکر نکرده بودم، اما پیشنهاد‌های مختلف بعد از پخش سریال «پژمان» باعث شد که من در سینما و تلویزیون بمانم و فعالیت کنم. به طور کلی می‌توان گفت: امکان پذیر نیست که کسی برای به دست آوردن شهرت بخواهد بازیگر شود و در این حیطه نیز خوش بدرخشد. بازیگر شدن و فوتبالیست شدن چیزی نیست که تصمیم بگیری و بشوی! هر دوی این کار‌ها نیازمند استعداد و تلاش بسیار زیاد است و تا این دو به مقدار مناسب کنار هم قرار نگیرند، اتفاق درستی نمی‌افتد زیرا مردم مخاطب این‌ها هستند و انتظار بالایی دارند؛ دوربین و مردم را نمی‌توان گول زد و همین مردم هستند که باید از کار‌های کسی حمایت کنند.

پیش از اینکه وارد این حرفه شوید تا چه اندازه به سینما علاقه‌مند بودید؟ آیا آموزش آکادمیک هم در این حوزه داشتید و اینکه چقدر به آموزش آکادمیک در حوزه سینما معتقد هستید؟

بله من هم مثل همه آدم‌ها به سینما علاقه‌مند بودم البته به تئاتر بیشتر. پیش از شروع کارم آموزش آکادمیکی ندیده بودم، اما بعد از حضورم، فعالیت‌هایی برای آموزش انجام دادم که نمی‌خواهم از آن‌ها صحبت کنم. اما در رابطه با اینکه آموزش‌ها چقدر تاثیرگذارند باید بگویم روی آدم‌های مختلف، تاثیرات متفاوت خواهند بود. بعضی از آدم‌ها فقط به خاطر استعدادشان وارد می‌شوند و عده دیگری از علم و دانش خود استفاده می‌کنند. به نظر من بستگی به آدم‌ها و شخصیت وجودی شان دارد.

چقدر فیلم و تئاتر‌های روز را دنبال می‌کنید و به طور کلی تا چه اندازه در این حوزه مطالعه دارید؟

فیلم و تئاتر زیاد می‌بینم؛ به خصوص تئاتر. این دیدن‌ها کمک بزرگی به من کرده است، اما اینکه درباره‌شان کتاب خاصی بخوانم، خیر. تلاش می‌کنم تا حد ممکن همه فیلم‌های ایرانی را ببینم.

به نظر بسیاری از منتقدان شما به یکی از بهترین بازیگران طنز در سینمای امروز تبدیل شده اید؛ فکر می‌کنید بخواهید استعدادتان را در فیلم‌های جدی‌تر هم به کار بگیرید یا قرار است همچنان کار طنز انجام دهید؟ آیا تاکنون پیشنهاد فیلمی غیر از طنز هم داشته‌اید؟

من در یک فیلم جدی، نقشی نسبتا جدی را بازی کردم. پیشنهاد غیرطنز هم داشتم و در فیلم آقای تبریزی هم نقشم جدی است، اما باید ببینم که می‌توانم از عهده این نقش بربیایم یا اینکه کارگردان از کار من راضی است یا خیر؛ آن وقت باید انتخاب کنم.

نقش های‌تان را چگونه و بر چه مبنایی انتخاب می‌کنید؟

فیلمنامه و کارگردان و گروه بازیگری برایم اهمیت ویژه‌ای دارد؛ بعد از آن می‌بینم که آیا می‌توانم نقش را دربیاورم یا خیر.

شما بازیگر پرکاری هستید که هم در تلویزیون هم سینما و هم در تئاتر فعالیت دارید. با کدام‌یک از این مدیوم‌ها رابطه بهتری برقرار کرده‌اید؟

همه این‌ها که گفتید بستگی به نقشی دارد که برای من تعیین می‌شود. یک وقت‌هایی نقشی را در سینما بازی می‌کنم که خیلی دوستش دارم و یک زمان هم نقشی در تئاتر مرا بسیار مجذوب خود می‌کند و دلبسته‌اش می‌شوم، اما به طور کلی، بازی در تئاتر را بیشتر دوست دارم.

شما در جشنواره فیلم فجر کاندیدای جایزه شدید. این مساله چقدر در کار شما تاثیر داشت که پویاتر و جدی‌تر این مسیر را ادامه دهید؟

کاندیدا شدن در جشنواره فیلم فجر من را بسیار خوشحال کرد، اما این برای من نهایت آرزو نبود؛ حتی گرفتن سیمرغ هم برایم نهایت آرزو نیست. نهایت آرزو برای من این است که از کاری که می‌کنم راضی باشم و تا زمانی کار کنم که مطمئن باشم کارایی دارم و مخاطبان از من راضی هستند و بتوانم در ذهن مردم بمانم.

تاکنون پیش آمده که نقشی را دوست نداشته باشید، اما قبولش کنید؟

تاکنون پیش نیامده که نقشی را دوست نداشته باشم البته بازی در «تگزاس» را با شک و تردید پذیرفتم، اما امروز این فیلم را دوست دارم و خوشحالم که در آن حضور داشتم؛ و سوال آخر اینکه به عنوان یک بازیگر موفق در حوزه طنز، سینمای کمدی امروز ایران را چگونه می‌بینید؟ منظورم این است که به عقیده‌شما کارگردانان چقدر به گیشه فکر می‌کنند و تا چه اندازه در پی یک درونمایه اندیشمند در سینمای کمدی هستند؟

درباره سینمای کمدی باید بگویم، مهم‌ترین مساله فیلمنامه است. اینکه می‌گویند فیلم‌های کمدی فقط برای گیشه ساخته می‌شوند، درست نیست؛ چرا که مردم ما مثل بیشتر کشور‌های جهان، سینمای کمدی را می‌پسندند. به اعتقاد من در این حوزه، فیلمنامه مهم‌ترین نقش را ایفا می‌کند. شاید به‌دلیل ضعف در فیلمنامه‌است که برخی فیلم‌های کمدی مورد استقبال مردم قرار نمی‌گیرند.