خانم بازیگری که هیچ‌وقت دلش نمی‌خواست بازیگر شود!

سرویس فرهنگی فردا: رویا میرعلمی کارش را با بازی در تئاتر آغاز کرد و خیلی زود به یکی از حرفه ای‌های این هنر تبدیل شده و جوایز مهمی را از جشنواره مهم تئاتری کسب کرد. میرعلمی ۱۰ سال پس از ورودش به تئاتر با بازی در سریال "حیرانی" وارد دنیای تصویر شد، اما بی شک بازی در سریال‌های کمدی "شمعدونی" و "لیسانسه ها" بود که میرعلمی را به چهره‌ای آشنا در میان مردم تبدیل کرد. به بهانه پخش سری دوم "لیسانسه ها" سراغ این بازیگر خوشرو و با محبت رفته و با او گپ و گفتی درباره ورودش به دنیای هنر، بازی در سریال لیسانسه‌ها وخانواده هنری اش داشته ایم که در ادامه به نقل از مجله دیده بان می‌خوانید.

می‌دانم پیش از ورود به دنیا بازیگری چندان به آن علاقه نداشتید وبیشتر راغب بودید طراحی صحنه و لباس بخوانید. چطور شد به سمت بازیگری گرایش پیدا کردید؟ بله! در واقع همین طور است. در واقع تصمیم نداشتم بازیگر شوم و وقتی هم در رشته تئاتر وارد دانشگاه شدم باز هم تصمیم داشتم طراحی صحنه و لباس بخوانم و دراین گرایش ادامه تحصیل بدهم، اما دست روزگار که می‌گویند همین وقت‌ها خودش را نشان میدهد و در نهایت به سمت بازیگری رفتم.

حالا رضایت دارید؟ بله. خیلی زیاد. به سرعت به این رشته علاقه‌مند شده و فهمیدم به روحیاتم بسیار نزدیک است و تصمیم گرفتم این هنر را به صورت حرفه‌ای ادامه دهم و در کنار یادگیری دانش مرتبط با بازیگری، تمرین و تلاش هم داشته باشم.

و تا سال‌ها در تئاتر ماندگار شدید؟ بله. سال ۷۷ برای اولین بار روی صحنه تئاتر رفتم و اولین کار تلویزیونی ام سال ۸۷ بود که در سریال "حیرانی" به کارگردانی آقایان علیمحمدی و بنگدار بازی کردم. البته پیش از این سریال در تله تئاتر هم بازی کرده بودم. بعد از "حیرانی" در سرایل "زمانه" به کارگردانی آقای حسن فتحی و بعد از آن در شمعدونی و لیسانسه‌ها بازی کردم. در کل خیلی کم در کار‌های تلویزیونی بازی می‌کنم و همچنان ترجیح می‌دهم در تئاتر مشغول باشم.

شما در در سریال‌های متاخرتان نقش‌های کمدی داشتید. می‌دانیم که کار‌های کمدی برای خانم‌ها در تلویزیون با محدودیت‌های بسیاری همراه است. این محدودیت‌ها چقدر کار را برایتان چالش برانگیز و سخت می‌کند؟ محدودیت‌ها خیلی زیاد است و این محدودیت‌ها برای بازیگران زن از بخش فیلمنامه آغاز می‌شود، چون نویسنده نمی‌تواند برای بازیگران زن، نقش‌های کمدی و حتی غیر کمدی را طوری بنویسند که خرق عادت شده یا کار جدید ارائه دهد. یعنی این چرخه از همان ابتدا با محدودیت همراه است. دست نویسنده بسته است بعد کارگردان باید با محدودیت‌هایی مواجه شود و سپس این بازیگر است که باید با وجود تمام این محدودیت‌ها نقش را به بهترین شکلی که در توان دارد ارائه کند. ممیزی‌ها در تلویزیون برای خانم‌ها بسیار بیشتر از بازیگران مرد است و این موضوع بازی در نقش‌های کمدی راب ه. یک چالش تمام عیار تبدیل می‌کند. ما باید با وجود همه ممیزی‌ها هم نقش را جذاب ایفا کنیم، هم باور پذیر باشیم و هم بتوانیم مخاطب را بخندانیم که کاری بسایر سخت است.

در لیسانسه‌ها کارتان سخت‌تر است؟ همین طور است. نقشم در شمعدونی دختری بسیار ساده بود که کار‌های بلاهت آمیزی می‌کرد. این دختر نمی‌دانشت چه کاری را کجا انجام دهد و چه حرفی را کجا عنوان کند و همین سادگی بیش از حد رفتارهایش را برای مخاطب بامزه می‌کرد.

بازخورد‌ها به سریال و نقش شما چطور است؟ واکنش‌ها به سرایل واقعا خوب است. اغلب سریال را دوست دارند و این مجموعه به دل مردم نشسته است. چون مردم می‌توانند ما به ازای عینی خود را در این سریال به خصوص در میان سه شخصیت اصلی و جوان سریال ببینند. مشکلات این پسر‌ها مشکلاتی است که گریباگیر اغلب جوانان کشور است. دغدغه‌های اصلی جوانان کار، ازدواج و مهاجرت و ... است که این سه نفر در سریال با چنین مشکلاتی رو برو هستند. وقتی این مسائل با زبان کمد یو بامزه مطرح می‌شود طبعا برای مخاطب هم جالب می‌شود. به همین خاطر هم تماشاگر سریال را دوست دارد.

چقدر اهل تماشای فیلم هستید؟ معمولا همه فیلم‌هایی که اکران می‌شوند ار می‌بینم. آخرین فیلمی که دیدم و دوست هم داشتم فیلم "ایتالیا، ایتالیا" بود. این فیلم برداشتی از رمان "مترجم دردها" نوشته جومپا لاهیری بود و در برخی سکانس‌ها موفق به خلق لحظات جذابی شده بود.

همسرتان آقای کیایی کارگردان تئاتر هستند و تا جایی که می‌دانم و در گفت و گو‌های قبلی که داشتیم عنوان کردیم پسرتان کارن هم به هنر بی علاقه نیستند. زندگی در خانواده‌ای اهل هنر چطور است و چه حال و هوایی دارد؟ خداروشکر از حضور در چنین فضا و خانواده‌ای لذت می‌برم، چون بسیار به هنر علاقه دارم و اگر در خانواده‌ای غیر هنری زندگی می‌کردم شاید افسرده می‌شدم.

کارن هم دوست دارد وارد دنیای هنر شود؟ یادم هست به موسیقی علاقه داشت. هنوز هم بی علاقه نیست ما الان عشق اصلی اش فوتبال است.

شما سال‌ها در عرصه تئاتر بازی داشتید و تقریبا در همه کار‌های همسرتان نیز نقش آفرینی کرده اید. همکاری با همسرتان چقدر با همکاری با سایر کارگردان‌ها برایتان متفاوت است؟ از جهاتی همکاری با آقای کیایی برایم راحت‌تر است و از جهاتی هم بالاخره باید نگاه حرفه‌ای حفظ شود و فرقی با همکاری با سایر کارگردان‌ها ندارد. راحت‌تر است از این جهت که وقتی ایشان متنی را می‌نویسند، چون کاملا نسبت به بازی من شناخت دارند و توانایی و نقاط ضعف ام را می‌شناسند نقش‌ها را بر اساس این شناخت می‌نویسند که خب طبعا کار را برای من ساده‌تر می‌کند. ضمن اینکه خودم هم در جریان نوشتن متن‌ها هستم و می‌توانم پیشنهاد داده و دخل و تصرفی در آن داشته باشیم. البته این نکته را هم اضافه کنم که در همکاری با سایر کارگردان‌ها هم همیشه پیشنهاددهنده هستم و دیدگاه و ایده‌های خودم را ارائه کرده و در تعامل کامل با کارگردان‌ها هم همیشه پیشنهاد دهنده هستم و دیدگاه و ایده‌های خودم را ارائه کرده و در تعامل کامل با کارگردان‌ها هستم. چون من بازیگری نیستم که کاملا انچه در متن وجود دارد کلمه به کلمه اجرا کنم و هیچ ایده‌ای نداشته باشم و اصلا هیچ بازیگر حرفه‌ای این کار را نمی‌کند.