نظر یک داستان نویس درباره کتاب‌های صوتی رمان
علی خدایی گفت: تصور نکنید اهل فرهنگ می‌خواهند پرده‌دری کنند؛ ما ایده‌آل‌های زندگی را نشان می‌دهیم نه این‌که همدیگر را ویران کنیم.
خبرگزاری ایسنا: این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به مطالبات اهل قلم از دولت تصریح کرد: آقای دولت‌آبادی و تعداد زیادی از نویسندگان دیگر در بیانیه‌ای حرف مابقی هنرمندان را به زبان آوردند. تنها مطالبه نویسندگان این است که بتوانیم در فضایی آرام نوشته‌های‌مان را منتشر کنیم. او افزود: رییس‌جمهور نیز باید به این نکته توجه کند که ایده‌آل‌ِ همه زندگی بهتر است، چرا که انسانی فکر می‌کنیم و تمام تعالیم کشور کهن ما بر اساس همین تعالیم، دین، آیین و وجدان در هر دور از زندگی انسان بنا شده است. زیبایی را دوست داریم، ستایش می‌کنیم و مطمئنا دوست داریم در کشوری زیبا زندگی کنیم. خدایی در بخش دیگری از این گفت‌وگو که در پایان دومین جشنواره سراسری داستان دانشجویان کشور (زاینده‌رود) در اصفهان انجام شد درباره داستان‌های رایج در فضای مجازی اظهار کرد: ادبیات یک ویترین است و از داستان‌های عامه‌پسند و پرطرفدار، تا داستان‌های نخبه‌گرا، در آن وجود دارد و درِ این ویترین باز است. هر فرد داستانی را انتخاب می‌کند که به آن علاقه دارد و هیچ محدودیتی برای این مسئله وجود ندارد. او همچنین درباره کتاب‌های صوتی که در فضای مجازی رواج
یافته است، گفت: مدتی است که این سبک کتاب‌ها طرفداران زیادی پیدا کرده است. من هم آن را دوست دارم. آخرین کتابم را هم با سی‌دی و به صورت فایل صوتی به بازار ارائه دادم. جوان امروزی آن‌قدر گرفتار و مشغول است که فرصتی برای خواندن کتاب ندارد. بسیار لذت می‌برم اگر بدانم جوان‌ها به جای شنیدن موسیقی‌های بد ترجیح می‌دهند داستان گوش دهند. نویسنده «تمام زمستان مرا گرم کن» با بیان این‌که نویسنده‌ها در قبال فروش کتاب‌های‌شان وجه کمی دریافت می‌کنند، بیان کرد: برای نویسندگان مهم نیست که کتاب‌های‌شان مجانی خوانده شود یا در مقابل کتاب‌شان پول پرداخت شود. شخصا معتقدم که باید از این رسانه استفاده کنیم و داستان‌های‌مان را رواج دهیم. البته بسیاری مخالف هستند، اما من مخالفتی ندارم و لذت می‌برم داستان‌هایم چه بر روی کاغذ چه به صورت صدا شنیده و خوانده شود. اگر داستان، داستان خوبی باشد در هر دو حالت تاثیرگذار است. او که داور مسابقه سراسری دانشجویی «پستو» در دانشگاه علم و صنعت بوده است با تاکید بر این‌که این تصور نادرست است که دانشجوی رشته ادبیات یا رشته‌های وابسته حتما باید داستان بنویسد، گفت: باید زبان داستان را بیابیم. برای
دانشجویان رشته پزشکی، هر قسمت از بدن انسان یک داستان است، دانشجویان رشته ریاضی داستان‌شان را با اعداد می‌نویسند و هر تکه از معادله یک داستان دارد؛ روایتی از یک موضوع با زبانی دیگر که هر کدام زبان خاص خود را دارند. زبانش مهم نیست؛ مهم یافتن زبان‌ها است. مهم این است که چگونه و از کدام زبان وارد داستان شویم. علی خدایی با بیان این‌که از داستان‌هایی که با محوریت دانشجویی و درباره زندگی دانشجویی است لذت می‌برد، اظهار کرد: دلم می‌خواهد زمانی که در جشنواره دانشجویی داور هستم داستان‌هایی را بخوانم که درباره زندگی دانشجویی است. زندگی دانشجویی باید در داستان‌هایی که در مسابقات دانشجویی مطرح می‌شود وجود داشته باشد. شیطنت‌ها، شلوغی‌ها، زندگی با استاد، زندگی بچه‌ها با یکدیگر، خوابگاه‌ها و... مسائل جذاب دانشجویی است که این جشنواره‌ها را جذاب می‌کند. دانشگاه‌ها محل جمع شدن دانشجویانی از سراسر کشور است بنابراین باید شاهد رنگارنگی داستان‌ها باشیم. نویسنده کتاب «از میان شیشه، از میان مه» با بیان این‌که شرکت‌کنندگان بنا بر ذوق خودشان نویسندگی می‌کنند، افزود: دانشجویان جوان که وارد دانشگاه می‌شوند از سنین نوجوانی
داستان‌نویسی را شروع کرده‌اند و همه چیز در ذهن‌شان در حال شکل‌گیری است. هرکسی باید علایقش را دنبال کند؛ یک نفر موزیسین می‌شود، یکی نقاش، دیگری هنرمند و بازیگر و یکی هم داستان‌نویس و شاعر می‌شود که این تفاوت‌ها قابل تحسین است.
دیدگاه تان را بنویسید