«گشت دو» ملغمه‌ای از تکه‌پرانی‌های سیاسی و جنسی سخیف

فیلم «گشت 2» به کارگردانی آقای سعید سهیلی دوشنبه شب در سینمای برج میلاد برای اهالی رسانه و منتقدان به نمایش در آمد. این فیلم از نظر حرفه ‌ ای یک عقب ‌ گرد نسبت به «گشت ارشاد» محسوب می ‌ شود.

این که فیلمی بتواند بعد از قسمت اول به قسمت ‌ های دوم و سوم و... برسد در سینمای جهان فقط منوط به یک شرط است: فروش بالا! اگر سینما را مثل هالیوود به چشم یک صنعت نگاه کنیم، آن گاه ساخت دنباله برای یک فیلم معنا پیدا می ‌ کند. هر کارخانه ‌ ای علاقه دارد از روی محصول پر طرفدارش نسخه ‌ های بهتری تولید و مشتری را راضی کند. با همین منطق هم پرفروش ‌ ترین تولیدات بلاک باستر سال ‌ های اخیر هالیوود، ارجینال نبوده ‌ اند.

برای نمونه سال گذشته از 10 فیلم پر فروش جهان فقط دو فیلم ایده ‌ شان را از کتاب، بازی، فیلم یا کمیک استریپی نگرفته بودند و به بیان دیگر مستقل محسوب می ‌ شدند: انیمیشن ‌ های «زندگی مخفی حیوانات خانگی» و «زوتوپیا». وقتی فیلمی از یک شرکت موفق می ‌ شود به رقم بالایی از فروش برسد، کمپانی سازنده بر اساس منابع و امکاناتش تصمیم می ‌ گیرد که آیا قسمت دوم فیلم هم ساخته بشود یا نه؛ اما تحت هیچ شرایطی اگر فیلمی فروش نکند، قسمت دوم آن ساخته نخواهد شد.

عقب ‌ گرد سهیلی

امسال در جشنواره فجر، فیلم «گشت 2» ساخته آقای سعید سهیلی، که در واقع قسمت دوم فیلم «گشت ارشاد» محصول سال 1390 است، حضور داشت. فیلم اول با وجود همه سختی ‌ هایی که در زمان اکران برایش به وجود آمد توانست بیش از یک میلیارد و نیم فروش کند که در زمان خودش عدد بزرگی حساب می ‌ شد؛ اما سهیلی با وجود این فروش، تصمیم به ساخت قسمت دوم نگرفت تا این که بعد از پنج سال و عوض شدن یک دولت، امسال او دوباره قهرمان ‌ های جنوب شهری فیلم اول را در قالب «گشت 2» راهی پرده ‌ های سینما کرد؛ اما با رونمایی از ساخته جدید سعید سهیلی مشخص شد که «گشت 2» نه فقط هیچ پیشرفتی محسوب نمی ‌ شود بلکه به عنوان یک محصول، کاملاً عقب ‌ تر از قسمت اول هم به حساب می ‌ آید. دقیقاً مشابه اتفاقی که در سه گانه «اخراجی ‌ ها» افتاد و این مجموعه فیلم به فیلم بدتر شد.

میتینگ به جای فیلم

فیلم دوم بیش از آن که یک اثر سینمایی باشد، یک میتینگ سیاسی است. کمپینی برای انتقاداتی که آقای کارگردان در ذهن داشته و در پنج سال گذشته فرصت بیانش را پیدا نکرده. شاید به خاطر همین هم بعد از فروش خوب قسمت اول، مستقیم سراغ ساخت قسمت دوم نرفت. سهیلی دیگر حتی خودش را درگیر روایت داستان و شخصیت پردازی هم نکرده. یک ساعت از زمان فیلم سپری می ‌ شود و شما فقط کاراکترها را در موقعیت ‌ های مختلف می ‌ بینید. به هیچ عنوان نمی ‌ دانید هدف نهایی آنها چیست یا حتی خط اصلی داستان کدام است. آیا قرار است از فردی که در زندان با آنها هم ‌ بند بوده انتقام بگیرند؟! یا قرار است هر یک از کاراکترها به عشق ‌ هایشان برسند؟! یا حتی قرار است پرده از یک باند فساد دولتی بردارند؟! در نهایت اما وقتی به انتهای فیلم می ‌ رسیم متوجه می ‌ شویم سهیلی همه چیز را به همه چیز ربط می ‌ دهد و به بدترین شکل ممکن قسمت دوم را تمام می ‌ کند تا ثابت شود هدف پیش از آن که تعریف کردن یک قصه جدید با قهرمانان قدیمی باشد، انتقاد از شرایط جامعه است.

تکه ‌ پرانی ‌ های زشت و سخیف

قسمت اول با وجود همه انتقاداتی که به آن وارد بود، حداقل سه قهرمان داشت که سرنوشتشان برای مخاطب مهم می ‌ شد. بدمنی داشت، به بدی بدمن های فیلم فارسی، که با تمام وجود شکستش را می ‌ خواستی و داستانی که می ‌ توانست برای هر مخاطبی جذاب باشد. اما قسمت دوم نه فقط داستان ندارد، بلکه بدمن قدرتمندی هم ندارد و حتی متأسفانه باید گفت قهرمانی هم که مسأله ‌ اش مسأله مخاطب شود ندارد.«گشت 2» حتی پرستیژ اپوزیسیون فیلم قبل را هم ندارد و آن قدر انتقادات دم دستی و سطح پایینی را با چاشنی شوخی ‌ های جنسی عرضه می ‌ کند که تبدیل به فضایی شده برای تکه پرانی ‌ های سیاسی با سخیف ‌ ترین الفاظ ممکن و با شوخی ‌ های بسیار سطح پایین و زشت، روی پرده سینما؛ اثری که دیگر حتی به سختی می ‌ شود نامش را سینما گذاشت.