کارگردان «لاک قرمز»: فیلم من تلخ است نه سیاه
«لاک قرمز» فیلمی است که حدود یک هفته از اکران آن در سینماهای کشور می گذرد، فیلمی اجتماعی به کارگردانی سید جمال سید حاتمی که با نقش آفرینی پانته آ پناهی ها ، مسعود کرامتی و بازی متفاوت بهنام تشکر همراه با هنرمندی یک دختر نوجوان به نام پردیس احمدیه توانسته رضایت منتقدان و مخاطبان را به همراه داشته باشد.
جام جم آنلاین: لاک قرمز سوژه ای اجتماعی و البته تلخ دارد ، به بهانه اکران این فیلم با کارگردان آن آقای سید حاتمی به گفت و گو نشستیم، کارگردان جوانی که او را در کنار کمال تبریزی همواره دیده ایم و حالا نخستین فیلم بلند مستقل خود را در پرده سینماها می بیند. بیش از یک هفته از آغاز اکران فیلم لاک قرمز می گذرد ، از شرایط فروش ، استقبال مردم و اکران راضی هستید؟ نزدیک به دویست میلیون در 9 روز فروش داشته است، ما با هشت سالن شروع کردیم و الان 18 تا سالن داریم سالن هایی که البته با سانس های خیلی محدود فیلم را نمایش می دهد. یک بدشانسی هم آوردید و خوردید به اکران «سلام بمبئی»؟ البته اکران سلام بمبئی جای خود دارد و تعلق سینماها به فیلم ها هم جای خود دارد، هر فیلمی در اکران باید از حق طبیعی اش بهره مند باشد. ما همچنان سینماهایمان کم است و سانس ها هم خیلی محدود و عدالت تا حدودی در این رابطه حفظ نشده است. آقای حاتمی چرا برای ساخت اولین فیلم، سراغ یک سوژه تلخ اجتماعی رفتید؟ معمولا کارگردان ها بخصوص فیلم های اول شان را بر اساس دغدغه های خودشان می سازند که بتوانند از پس آن هم خوب بر بیایند، فیلم من هم دغدغه ام بود درست است
که تلخ هست، اما سیاه نیست، بازخورد خوبی هم داشته است چراکه معتقدم برگرفته از فضای اجتماعی امرروزمان است. فیلم شما را من در جشنواره دیدم، همان زمان هم دو واکنش متفاوت را میان مردم و منتقدان داشت، گروهی بشدت آن را ستایش می کردند و گروهی دیگر هم معتقد بودند که فیلم خیلی تلخ است و می توانست قدری تلخی آن کم شود و می گفتند در جامعه امکان ندارد یک انسان آنقدر بلا سرش بیاید. من نمی دانم این منتقدان از چه طبقه اجتماعی هستند ولی واقعیت این است که خیلی بدتر از این در جامعه وجود دارد، چیزی که من ساختم خیلی تلطیف شده است. منظور این است که بالاخره در زندگی هر انسانی یک روزنه امیدی هم باید باشد و اصلا وظیفه فیلمساز و هنرمند هم این است که نشان بدهد در سختی ها همیشه باید امیدوار بود. اتفاقا هست، وقتی من می گویم فیلم من سیاه نیست، یعنی قهرمان فیلم به سمت امید حرکت می کند، یک قهرمان برای این که شکل بگیرد باید خیلی با مشکلات دست و پنجه نرم کند تا شخصیت قهرمان بودنش شکل بگیرد و باورپذیر شود. درباره انتخاب بازیگران هم توضیح می دهید، یازیگر نوجوان فیلم را چطور انتخاب کردید و از طرفی آقای تشکر هم بازی متفاوتی از آنچه در ذهن
مخاطب است انجام می دهد. خانم احمدیه انتخابی بود که ما مسیری طولانی را برای پیدا کردنش طی کردیم، چون معمولا نقش نوجوان خیلی بازیگری برایش وجود ندارد، بازیگران این گروه سنی، سریع رشد می کنند و سن شان بالا می رود، برای نقش های نوجوان و کودک آدم باید به روز انتخاب کند، چیزی حدود سه تا چهارماه ما پیش تولید رفتیم فقط برای این نقش خاص. درباره آقای تشکر هم باید بگویم ایشان اگرچه پیش مردم به عنوان یک بازیگر کمدی شناخته می شود اما من به واسطه آشنایی و دوستی که با ایشان دارم می دانم که یک لایه بازی دیگری هم دارد و می تواند از پس آن بر بیاید و اتفاقا هرکسی فیلم را دیده تایید کرده است که ایشان در این نقش خیلی موفق بوده است. خانم پناهی ها هم ما سال ها با ایشان همکار بودیم، من تئاترهای بسیاری از ایشان دیدم و به قول معروف از بازیگران امتحان پس داده اند و لطف کردند و با ما در این فیلم همکاری کردند.
دیدگاه تان را بنویسید