سرنوشت تهیه کنندگی بازیگران در سینما / پرویز پرستویی برای دهه ششم عمرش چه برنامه‌ای دارد؟

سرویس فرهنگی فردا: اشرف السادات موسوی: این یک رویه آشنا در همه جای دنیاست که بازیگران سینما وقتی پا به سن می گذارند می کوشند با رفتن سراغ کارگردانی و تهیه کنندگی جای پایی بسازند برای دوران بازنشستگی از بازیگری. طبیعی است که حتی بشود با ده ها عمل جراحی روی صورت جلوی پیری چهره را گرفت اما کاهش قدرت فیزیکی به دلیل کهولت سن مساله ایست که به سختی بتوان از آن فرار کرد. اگر می بینیم نیکی کریمی در این سالها کوشیده کارگردانی را جدی تر بگیرد دقیقا بخاطر عاقبت اندیشی اوست و اینکه خودش هم دریافته دیگر نمی تواند به وفور ده سال قبل پیشنهاد موجه داشته باشد.

کهولت سن است که ما را دچار می کند

ورود پرویز پرستویی به وادی تهیه کنندگی هم کاملا به همین دلیل است. پرستویی که در فیلمی پر اکت به نام "بادیگارد" اثرات کهولت سن اش به وضوح حائز اهمیت است چند سالی می شود که می کوشد با مشارکت در تولید آثار کارگردانان جوانتر ردپایی پررنگ از خود در حیطه تولید بگذارد.

تازه ترین پروژه ای که پرستویی قصد تولید آن را دارد "انتقام در سکوت" نام دارد؛ فیلمی که بناست توسط مهدی نادری کارگردانی شود و پرستویی در آن در نقش یک کشتی گیر بازنشسته ایفای نقش خواهد کرد. آیا میتوان به آینده این محصول به عنوان اثری قابل ملاحظه در سینمای ایران خوش بین بود؟ برای این ارزیابی باید به مرور فعالیتهای پرستویی در حیطه تولید بپردازیم.

ورود برای کمک به جوانان

پرستویی هرچند تهیه کنندگی رسمی دو فیلم هنروتجربه ای "دو" و "شب بیرون" را در کارنامه دارد اما سابقه تولید او به آثاری همچون "سیزده 59"، "من و زیبا" و "خرس" بازمی گردد که بخاطر آنچه علاقه به مضمون و کمک به جوانان قلمداد شد شرایط تولید این کارها را با جلب سرمایه گذار و البته شراکت دستمزدش در تولید فراهم آورد.

در این بین "خرس"(خسرو معصومی) توقیف شد ولی مبلغ شراکت پرستویی از محل فروش نسخه ویدیویی پرداخت شد. دو فیلم دیگر یعنی "سیزده59" (سامان سالور) و "من و زیبا" (فریدون حسن پور) هم علیرغم اکران، توفیقی در جلب مخاطب گسترده نداشتند که به معنای بازگشت سرمایه ای باشد که وجاهت پرستویی باعث جلب آن شده بود.

تغییر فاز بی اثر به سوی هنروتجربه

با این حال پرستویی کار تولید را ادامه داد و برخلاف آثار قبلی که با هدف جلب مخاطب عام تولید شده بودند در کارهای بعدی اش یعنی تجربه هایی همچون "شب بیرون" (کاوه سجادی حسینی)،"دو" (سهیلا گلستانی)و "بیداری برای سه روز" (مسعود امینی تیرانی) کوشید نوعی خاص از سینمای شبه روشنفکرانه را دنبال کند که جایش فقط یکی دو نمایش جشنواره ای و در نهایت گروه تازه تاسیسی به نام هنروتجربه بود که اغلب آثارش با حداقل مخاطب روی پرده می روند.

طبیعی بود این جریان مشارکت در تولید که بیش از هر چیز اعتبار بازیگری پرستویی مجالی برای دیده شدن آن بود هم نمی توانست ایده آل هایی را که پرستویی از تولید مدنظر داشت توجیه کند. هدف پرستویی از ورود به وادی تهیه کنندگی قاعدتا قبل از هر چیز ایجاد شرایطی برای تجربه فیلدهای تازه ای از بازیگری هم بود اما مشکل اینجا بود کارگردانانی که برای کمک به تولید به سراغ پرستویی آمدند سناریوهایشان را بیشتر برمبنای همان تصاویر آشنایی می نوشتند که پیشتر پرستویی در آثاری مختلف از "آژانس شیشه ای" تا "دیوانه از قفس پرید" و "زیر تیغ" تجربه کرده بود.

در نتیجه نه فقط آثارشان به عنوان محصولی ویژه دیده نمی شد که تهیه کنندگی پرستویی را پررنگ کند بلکه بازیگری او نیز تجربه ای تازه به چشم نمی آمد.

شش سال درگیری بی نتیجه

همین باعث شد حدود شش سال درگیری پرستویی در تولید خروجی قابل توجهی برایش به دنبال نداشته باشد و شاید رجوع مجددش به ابراهیم حاتمی کیا و رفتن به سراغ "بادیگارد" و ایفای نقشی با کنش در امتداد "حاج کاظم" باشد که به نوعی تواناییهایش را مجددا در کانون توجه قرار دهد. توانایی هایی که با دریافت سیمرغ بهترین بازیگر مرد در جشنواره فجر همراه شد.

حالا و در شرایطی که پرستویی وارد دهه ششم زندگیش هم شده احتمالا پروژه "انتقام در سکوت" هم باید نقشی تعیین کننده در کارنامه اش داشته باشد. اگر پرستویی بتواند سرمایه لازم برای این پروژه را فراهم کند و کار را به تولید برساند آن گاه است که می توان با صراحت بیشتر درباره درسهایی که پرستویی از تهیه کنندگی گرفته سخن گفت.

فرصتی ویژه برای پرستویی

پرستویی این بار به سراغ کارگردانی جوان به نام مهدی نادری رفته که البته با همان ساخته اولش "بدرود بغداد" نشان داد کارگردانی مستعد است؛ کارگردانی که فرم را در خدمت روایت داستان می خواهد و همین بزرگترین تفاوت او با جوانانی است که کم توانی در داستان پردازی را با آلودگی های فرمی و سکانس-پلان بازی می پوشانند.

"بدرود بغداد" نشان داد مهدی نادری کارگردانی است که هم داستان پردازی را می داند و هم انتخاب فرم منطبق با داستان را.

"انتقام در سکوت" مهدی نادری اثریست داستانگو، واقعگرایانه و البته فرم گرا که شاید بتواند هم اسباب رشد بیشتر نادری را فراهم کند و هم اینکه موجب شود شمایلی تازه از تهیه کنندگی پرستویی را ببینیم.