خط تصمیم گیران در سایه جشنواره فیلم فجر / به سخره گرفتن حیثیت داوران برای خشنودی مدیران دولتی
حلقه ی واسطی که نقش ارتباط بین مرقومه های مدیران دولتی و هیئت داوران هم محسوب می شود، بر اساس سیاست اولیه اش در برگزاری جشنواره ای کم رمق و به دور از جنجال و بایکوت منتقدان، تمام حیثیت حرفه ای تیم داوران را هم به سخره می گیرد و اجازه نمی دهد که برگزیدگان این جشنواره فیلمی باشد که از سرمایه های پنهان و پیدای نظام و مردم محافظت می کند...
سرویس فرهنگی فردا؛ وحید پناهلو: از همان روزهای نخست اعلام برنامه ها و بخش های مختلف جشنواره ی سی و چهارم فیلم فجر مشخص بود که اولویت اول دبیر و تیم اجرایی این دوره از جشنواره نه رضایت هنرمندان و اصحاب رسانه است، نه علاقمندان سینمای ایران، بلکه اجرای مو به موی اوامر و تصمیمات اتاق فکری در سایه است که از بایکوت و کنار گذاشتن منتقدان خود هیچ ابایی ندارند و علی الظاهر یکی از علت های برکناری رضا داد، دبیر دو دوره ی پیشین جشنواره هم بوده است.
اگر از بی نظمی های کم نظیر در نمایش و تاخیر و لغو برخی از سئانس های اکران فیلم ها بدلیل ناتوانی مدیران اجرایی عبور کنیم، حضور تماشاگران اتوبوسی فیلم های مسئله دار را نادیده بگیریم و اگر لغو دنباله دار نشست های خبری را به بهانه های واهی نبینیم، مدیریت این جشنواره از هیچ اقدامی برای برگزاری جشنواره ی بی سر و صدا و مورد رضایت اتاق فکر در سایه دریغ نکرد.
اتاق فکری که هوشمندانه با تخصیص سئانس هایی در زمان مناسب به فیلم های که حتی با جهان بینی اش در تناقض است، خود را از هر گونه اتهام و جلب توجهی دور میکند. اما به یک باره عنان از کف می دهد و تاب تحمل استقبال کم نظیر مردمی و کارشناسان و منتقدان سینمایی را از همین فیلم ها پیدا نمی کند.
حلقه ی واسطی که نقش ارتباط بین مرقومه های مدیران دولتی و هیئت داوران هم محسوب می شود، بر اساس سیاست اولیه اش در برگزاری جشنواره ای کم رمق و به دور از جنجال و بایکوت منتقدان با هدف جلوگیری از تلخکامی های مدیران دولتی بالادستی در دوران پسابرجام و دیپلماسی لبخند، تمام حیثیت حرفه ای تیم داوران را هم به سخره می گیرد و اجازه نمی دهد که برگزیدگان این جشنواره فیلمی باشد که از سرمایه های پنهان و پیدای نظام و مردم محافظت می کند و اتفاقا همین مدیران را هنرمندانه نقد می کند.
این تصمیم گیران در سایه تاب پذیرش کوچکترین انتقاد را نداشته اند و حتی فیلمی که از محتوای سالمی برخوردار نیست و اتفاقا مورد پذیرش طیف روشنفکران است را بدلیل انتقادات کارگردانش به گروه کم اهمیت و بی مخاطب هنر و تجربه منتقل می کنند تا به نوعی سازندگانش را متنبه کنند.
فیلم بادیگارد که به گواه منتقدان و کارشناسان یک سر و گردن از اغلب نامزدان رشته های اصلی جشنواره بالاتر است. با اقبال وسیع مخاطبان مواجه می شود و سئانس های ویژه ی متعدد در سینماها، حال و هوای مخاطبان خسته از فضای چرک و کثیف فیلم های جشنواره را عوض میکند و گرما می بخشد.
اثری تحسین برانگیز که حالا اما قربانی دستورات دیپلمات های بنز سواری می شود که اجازه نمی دهند در این دوران لبخند و تسامح اثری کام دوستان چشم آبیشان را حتی در این سطح تلخ کند. کارگردان اثر هم چوب انتقاد و صراحتش در زیر سوال بردن تصمیمات نمایشی اتاق فکر در سایه و مرقومه های مدیران بالادستی را می خورد. ضربه ی بادیگارد حاتمی کیا به مبانی گفتمان مدیران ظاهرا به قدری بجا بوده که بطور کل بایکوت شود و با نامزدی در رشته های فرعی جشنواره نادیده گرفته شود.
اما بدون تردید فیلمی که تصویری آشنا و ملموس از جامعه ی ایرانی و اعتقاداتش نشان میدهد و روایت یکی از صدها قهرمان های وطنی اش را به سالن های سینمای می کشاند، با اقبال مردمی مواجه می شود. مردمی که این روزها با سینمای سیاه نمای ضدقصه و قهرمان محدود به یک آپارتمان و تراس ساخته شده با دلارهای سفارتی قهر کرده است. این استقبال را از تشویق های ممتد در سالن ها، سئانس های متعدد و جایگاه فیلم در آرای مردمی براحتی می توان پیش بینی کرد. مدیران و داوران هم خاطرشان تخت که مردم و فیلم های مردمی با محرومیت از سیمرغ های سفارشی بایکوت شدنی نیستند.
دیدگاه تان را بنویسید