فرناز رهنما:نقش لیلی را دو پهلو بازی کردم

جام جم آنلاین: فرناز رهنما فعالیت هنری‌اش را از سال 1379 آغاز کرد و تا امروز در چند تئاتر، فیلم و سریال ایفای نقش کرده است. او با بازی در سریال پربیننده «ساختمان پزشکان» به کارگردانی سروش صحت به شهرت رسید و این روزها در سریال تلویزیونی «یادداشت‌های یک زن خانه‌دار» به کارگردانی مسعود کرامتی دیده می‌شود که از شبکه پنج در حال پخش است. رهنما در این سریال نقش لیلی را بازی می‌کند. او معتقد است همه تلاش خود را کرده تا این نقش را متفاوت از دیگر نقش‌هایش بازی کند و با توجه به متن و کارگردانی مسعود کرامتی این امکان برای او فراهم شده است. با رهنما به گفت‌وگو نشستیم تا بیشتر درباره بازی‌اش در سریال یادداشت‌های یک زن خانه‌دار برایمان بگوید. مخاطب وقتی چهره شما را در آثار مختلف نمایشی می‌بیند، متوجه شیطنت‌های خاصی می‌شود که در چهره‌تان به چشم می‌خورد و این اتفاق هم در سریال «یادداشت‌های یک زن خانه‌دار» افتاده است. نگران نبودید این شیطنت‌ها شبیه‌ دیگر نقش‌هایتان شود؟ نه، چنین تصوری نداشتم، چون قصه، کارگردان و جنس سریال یادداشت‌های یک زن خانه‌دار متفاوت از سریال‌هایی است که من بازی کردم و اصلا نمی‌توان مقایسه کرد، حتی جنس سریال‌ها با یکدیگر متفاوت است و همین باعث شد با انگیزه بیشتر بازی در این سریال را قبول کنم. ضمن این‌که وقتی متن را خواندم و جلساتی که همراه با کارگردان و نویسنده داشتم، باعث شد تا اطمینان پیدا کنم که انتخابم برای بازی در این سریال اشتباه نبوده است. البته باید تاکید کنم نمی‌توان نام سرخوشی‌های لیلی را شیطنت گذاشت. به نظرم لیلی و همسرش که نقش آن را کاظم سیاحی بازی می‌کند، بیشتر از آن‌که شیطنت داشته باشند، صداقت بیش از اندازه دارند که به سادگی می‌زند. آنها خیلی در زندگی‌شان سرخوش هستند و هیچ چیز را جدی نمی‌گیرند. همین ویژگی این دو کاراکتر را برای مخاطب با نمک کرده است. آیا ما‌به‌ازایی برای شخصیت لیلی داشتید که برای بازی از آن الهام بگیرید؟ نه در یک نفر، بلکه در چند نفر این خصیصه را دیده بودم. بگذارید برایتان مثال بزنم. ممکن است شما یک لیوان چای روی میز بگذارید و برای چند دقیقه آن مکان را ترک کنید. بعد یک نفر دیگر بدون آن‌که از کسی بپرسد این چای برای کیست، شروع به نوشیدن آن ‌کند. ضمن این‌که اصلا هم فکر نمی‌کند این کار صحیح نیست. نمونه لیلی مثل این افراد است. نمی‌شود هم به آنها خرده گرفت. من و آقای سیاحی هم بعد از خواندن متن و با مشورت کارگردان تصمیم گرفتیم این ویژگی را پررنگ‌تر کنیم. قبل از بازی در سریال تلویزیونی یادداشت‌های یک زن خانه‌دار تا چه میزان با فضای کارهای آقای کرامتی آشنا بودید؟ سریال یادداشت‌های یک زن خانه‌دار نخستین همکاری من و آقای کرامتی است. البته در گذشته کارهای این کارگردان را دیده بودم و با فضای کارهایش آشنایی داشتم. ضمن‌ این‌که می‌دانستم کارهای آقای کرامتی چه در سینما و چه در تلویزیون با استقبال بسیاری از سوی مخاطبان رو‌به‌رو می‌شود. در واقع می‌توانم بگویم از کودکی‌ کارهای ایشان را دنبال می‌کردم. از همان زمان بود که کارهایش را خیلی دوست داشتم. به نظرم آقای کرامتی هم خوب می‌نویسد و هم خوب بازی و کارگردانی می‌کند. معتقدم در کارگردانی، فرد بسیار خوش‌ذوق و هنرمندی است که نسبت به کارشان هم خیلی اشراف دارند. در واقع خیلی خوب پیام‌ها را به مخاطب منتقل می‌کند. این اتفاق هم در سریال یادداشت‌های یک زن خانه‌دار افتاده و شخصیت‌ها درست چیده شده و دیالوگ‌ها هم برای مخاطبان خیلی روان و قابل باور است. در مجموع نام مسعود کرامتی برای من کافی بود تا بازی در این سریال را بپذیرم. البته قبل از همکاری با این کارگردان فکر می‌کردم بسیار جدی باشد، اما متوجه شدم او بسیار خوش‌رو، با سواد و با تجربه است و اگر هم قرار است نکته‌ای را به بازیگر متذکر شود، حتما با زبان نرم و شیرین بیان می‌کند. به همین دلیل مرتب در طول کار به خودم آفرین می‌گفتم که بازی در این سریال را از دست ندادم. با توجه به این‌که شما سابقه‌ بازی در تئاتر را هم دارید، در راستای کمک به نقش لیلی، آیا پیشنهادی دادید یا این‌که ویژگی‌هایی را به این شخصیت اضافه کردید؟ در دورخوانی‌هایی که داشتیم، من و دیگر بازیگران مواردی را که به ذهنمان می‌رسید در حد پیشنهاد به کارگردان می‌دادیم. من هم از این اتفاق مستثنا نیستم. ضمن این‌که لیلی شخصیت تک بعدی نداشت و اصلا تخت و یکنواخت نبود. بنابراین ایفای این کاراکتر برای من جای کار داشت. در واقع کارگردان فضای تعاملی خوبی شکل داده بود تا بازیگران در نهایت آرامش پیشنهادهایشان را بدهند و اگر به بهبود نقش کمک می‌کرد و از خطوط اصلی قصه عبور نمی‌کرد، می‌پذیرفتند. فراهم شدن چنین فضایی باعث شد فضای کار برای همه دلنشین باشد. از نکاتی که من به شخصیت لیلی هم اضافه کردم این بود که در برخی موقعیت‌ها مخاطب متوجه نمی‌شد لیلی راست می‌گوید یا دروغ. من تلاش کردم این صحنه‌ها برای مخاطب متفاوت و همراه با تعلیق بیشتری باشد. به همین دلیل نقش لیلی را دو پهلو بازی کردم. این ریزه‌‌کاری‌ها در طول کار به پیشنهاد من و آقای سیاحی انجام شد و خیلی هم موثر بود. البته من و آقای سیاحی سال‌ها قبل هم دانشکده‌ای بودیم و با هم تئاتر کار کردیم. بنابراین نسبت به بازی هم شناخت داشتیم و در تمرینات هم ایده‌های خوبی را با هم طراحی می‌کردیم. علاوه بر آن معتقدم حرفه‌ای بودن بازیگر نقش مقابل خیلی اهمیت دارد، زیرا در غیر این صورت هر کس ساز خودش را خواهد زد و بازی‌ها یکدست نخواهد بود، اما آقای سیاحی بسیار حرفه‌ای است و در طول کار به یکدیگر کمک می‌کردیم. موضوع سریال یادداشت‌های یک زن خانه‌دار درباره وبلاگ‌ نوشتن یک زن است. با توجه به این که وبلاگ‌نویسی در دوره‌ای در اوج قرار داشت، به نظرتان آیا امروز باز هم دغدغه مخاطبان خواهد بود؟ این سریال قرار بود سال 91 روی آنتن برود، ولی به دلایل بودجه، تولید به تعویق افتاد. اگر در آن سال تولید و پخش می‌شد، مسلما هنوز وبلاگ‌نویسی در اوج بود و موج آن در میان مردم هم زیاد بود. در واقع آن روزها وبلاگ‌نویسی و فیسبوک مفهوم داشت، اما با پیشرفت رسانه‌های نوین الان تلگرام مد است. به همین دلیل موضوع کهنه به نظر می‌رسد، ولی سازندگان آن علاقه‌مند بودند این سریال به موقع تولید شود تا موضوع برای مخاطبان تازگی داشته باشد، که متاسفانه این شرایط فراهم نشد. با این حال معتقدم این سریال مخاطبان خودش را دارد و موضوع برایشان جذاب است. شما معمولا با صدایتان هم بازی می‌کنید، اما در سریال یادداشت‌های یک زن خانه‌دار بیشتر از زبان بدن استفاده کردید. آیا دلیل خاصی داشت؟ دلیل این که فقط از زبان بدن و آن هم در حد چارچوب تلویزیون استفاده کردم و دیگر روی صدایم کار نکردم این بود که نمی‌خواستم شخصیت لیلی تیپ شود. اگر صدا هم اضافه می‌شد به تیپ نزدیک‌تر بود. ضمن این‌که باعث می‌شد جنس بازی من با دیگر بازیگران تفاوت داشته باشد و یکدست نمی‌شد، زیرا بازی خانم شقایق دهقان و امیررضا دلاوری رئال بود. بنابراین من هم سعی کردم بازی‌ام رئال باشد.